Weggeven of weggooien? De dilemma's van het opruimen

Afstand doen van spullen

Op Facebook komt een oproep voorbij. Er wordt een bedje gezocht voor een klein meisje uit Syrië dat binnenkort naar Nederland komt. Ze heeft nog niks, dus de belangrijkste dingen moeten snel geregeld worden. Ik aarzel niet. Wij hebben een ledikantje op zolder staan. Het is nog mooi, wel stoffig, maar dat is het. Een matrasje? Oei, lijkt me wel toch? Ja hoor, dat heb ik ook. En oja, ik heb ook een dekbedje en dekbedhoezen. De vrijwilligster die de spullen komt halen is enthousiast. Ik heb ook nog een hele doos dierentuinblokken. Wacht, hier is een kinderlaptop van Woezel en Pip. Nauwelijks mee gespeeld, alleen de batterijen zijn leeg. Die heb ik ook in voorraad. Ook geef ik de Winnie the Pooh mobiel. Het heeft lang aan Dunya’s bedje gehangen en als het zou passen aan een gewoon bed, zou ze het nog steeds gebruiken. Ik kan me nog herinneren dat ze toen ze wat groter werd, het mobiel ’s ochtends vroeg aanzette om te laten horen dat ze wakker was. Winnie the Pooh, Knorretje en Iejoor dansten boven haar bed. De muziek op volle sterkte. Ik had hem aan een vriendin beloofd toen ze voor het eerst zwanger was. Maar toen de baby bijna kwam kon ik er geen afstand van doen en kocht ik een splinternieuwe voor haar. Nu Dunya negen is en ik mijn huis probeer op te ruimen, vind ik dat het klaar moet zijn met die onzinnige nostalgie. “Weet je het zeker?” vraagt de vrijwilligster als ze alles op komt halen. Voor de zekerheid heb ik afgesproken als Dunya op school is. Als ik er al moeite mee heb, wat zal Dunya dan doen als ik haar babyspulletjes weggeef? Vorig jaar wilde ik de buggy verkopen. “Niet doen! Ik wil niet! Die is voor mijn broertjes!” De mevrouw in kwestie zag geschrokken af van de koop en wilde haar geld terug.

Hello Kitty blokken

Ik kan heel slecht traplopen op dat moment dus ik blijf met een licht schuldgevoel boven wachten tot ze alles in de auto heeft gezet. “Als je je bedenkt, dan kun je me tot zaterdag bellen” zegt ze nog. Ik lach, dat gaat niet gebeuren. Het idee dat de dingen die nu van zolder komen bij een kind terecht komen dat nog niks heeft, is natuurlijk geweldig. Opruimen is dingen wegdoen. En dat valt niet altijd mee. Het schijnt ook nog een verschil te maken of je het weggeeft of weggooit. Je moet kunnen weggooien als je opruimt, maar ik had deze dingen nooit bij het grofvuil kunnen zetten. Dingen wegdoen die emotionele waarde hebben is moeilijk. Maar ik kan het wel als het goed terecht komt. Is dat erg? Ik vind van niet. Het is toch goed om dingen een tweede of zelfs een derde leven te gunnen? Dit is een begin, een relatief makkelijk begin. Ik kijk rond in de woonkamer. “We moeten echt speelgoed wegdoen, Dunya. Je hebt zoveel en nauwelijks tijd. De meeste dingen kijk je niet naar om!” Ik vertel over het meisje uit Syrië. Dunya kijkt ook eens rond, haar blik blijft hangen bij de roze bak met deksel. “Ze mag mijn Hello Kitty blokken hebben” zegt ze dan. Ik glimlach. Dat is lief. “Dat hoeft niet. Ik heb de doos met dierentuinblokken gegeven die op zolder staan” zeg ik. “Waarom heb je die weggeven?” roept Dunya geschrokken uit. Oei. “Omdat ze op zolder stonden en jij er nooit meer mee speelde.” Dat argument vindt ze wel terecht. De Hello Kitty blokken ga ik verkopen, ooit. Een bak met allemaal blokken, treintjes, koets, school en paarden, dat kost een kapitaal. Dat gaat niet zomaar weg.Het is ook nog erg mooi. Ik vind het ook stiekem wel lastig om er afstand van te doen, zeker als ik kijk wat erin zit.

Hulp is fijn/niet fijn

We hebben ruimte nodig. Er moet een grote kast komen. Een hoogslaper. Ik krijg hulp van iemand van een opruimteam, maar die heeft andere ideeën dan ik. Sommige zijn zeker handig en daar ga ik mee aan de slag. Ze bedoelt het natuurlijk goed, maar ze komt wel in mijn domein en mag ik daar alsjeblieft even aan wennen? Net als hulp bij de opvoeding, dan komt ook iemand heel dichtbij en dat is toch best lastig en soms zelfs bedreigend. Want het gaat om mijn kind en dat gaat gepaard met zoveel emoties, dat het niet zo simpel is als het lijkt. Sommige mensen vinden dat als ik hulp vraag dat ik het niet moeilijk mag vinden dat iemand zich in mijn leven mengt. Maar hulp gaat altijd gepaard met emoties, het is geen zakelijke deal.

Therapie voor verzameldwang

Hulp in huis is wel prettig. Juist van iemand met wat emotionele afstand. Ik ben benieuwd hoe dat verder gaat lopen. Het is in elk geval fijn dat er iemand komt, want dan wil ik graag laten zien dat ik door ben gegaan toen zij er niet was. Dat ik het wel kan. En ik kan het ook wel. Alleen sluipt het snel vol in een klein huis met veel spullen en dan zie ik door de bomen het bos niet meer. Dat is vervelend. Dus voor mij is die stok achter de deur erg goed. Er is een therapie voor mensen met verzameldwang. Maar val ik daaronder? Ik lees artikelen op internet daarover. “Ik vind het zo moeilijk om mijn boeken weg te doen. Ik ben zo bang dat ik ze ga missen!” zegt een vrouw in het artikel. Ik schiet in de lach. Ondanks dat ik me er best iets bij voor kan stellen, heb ik daar geen last van. Boeken die ik niet meer lees, tijdschriften die ik uit heb, babyspullen die ik natuurlijk echt niet meer nodig heb, dat mag allemaal weg. Alleen..... ik vind het jammer om het weg te gooien. En ik heb zakken vol kinderkleertjes, die ik graag weg wil geven, maar die ik dan moet brengen en het is teveel om op de fiets mee te nemen. En dus blijft het staan en blijft ook het probleem bestaan. Dus als iemand nog boeken of dvd’s wil kan die ze komen halen. Let niet op de rommel.

Geen frutsels meer

Nu probeer ik dus Dunya zover te krijgen dat ze speelgoed wegdoet. “Ik kan niks missen!” zegt ze dan. “Het zal toch moeten. Dingen die je niet meer gebruikt moeten weg, anders is er ook geen ruimte voor Sinterklaascadeautjes!” We gaan ermee aan de slag. Wanneer? Tja, goeie vraag. In elk geval moeten we stoppen met al die prulletjes en spulletjes die wel ruimte innemen, maar waar we zo weinig mee doen. Boekjes, pennen, stickers, enz. Beter geld opsparen en er iets groots van kopen, of iets nuttigs. Het komt goed, langzaam maar zeker zie ik verbetering. Over een poosje struikelen we niet meer over onze eigen spullen en hebben we weer wat ruimte. Hoewel een iets groter huis natuurlijk nog beter zou zijn.