Weg, maar toch blijf je in mijn hart

Het is nu denk ik al drie jaar geleden dat dit allemaal is gebeurd. Zoals vele andere gruwel verhalen had jij er ook een, zo jong was je nog en toch zo kwetsbaar. 25 jaar, in de bloei van je leven, je had nog geen vriend, maar wilde in de toekomst wel graag kinderen.

Ik weet nog de eerste dag dat ik je ontmoette, het was een vrijdag middag en mijn spoedlijn ging. Je was in de ochtend gezien door mijn werkgever omdat je jeuk over je gehele lichaam had, urticaria noemen ze dat. Toch maar bloedprikken op allergieën.

Nu belde je in paniek dat je hele arm blauw was geworden na het bloedprikken en dat je er minder gevoel in had. Ik heb je maar laten komen want eerlijk gezegd kon ik nauwelijks bevatten dat je hele arm blauw was. Ja een bloeduitstorting was mogelijk maar niet je hele arm. En ja je kwam bij me en die hele plek was opeens weg, raar maar waar. Ik geloofde je ik had geen reden om te twijfelen. Ik weet je opmerking nog, jeetje dat je kan staan op die hakken de hele dag. Heb je een feestje straks of loop je er altijd zo opgedoft bij. Ja toen die tijd liep ik er altijd opgedoft bij. Een drukverband en gerust gesteld en daar ging je weer op naar huis.

Maandag, belde je mij en ja de bloeduitslagen waren goed, geen allergie. Medicatie kreeg je voorgeschreven maar ok dat wilde niet baten. Het bleef maand in maand uit, toen werd je doorverwezen naar de dermatoloog. Die heeft toen ook verklaard dat je gek was en dat je misschien maar een nieuw ondergoed moest kopen en een nieuw paar schoenen. Ik bleef twijfelen en jij zelf ook, toch maar naar de psycholoog en uiteindelijk toen je vermoeid werd heb je toch zelf bedacht dat er meer aan de hand was.

Ja toen kreeg je de diagnose Non-Hodgkin, kanker in de volksmond, bij jou een agressieve vorm. Je hebt gevochten en diëten gevolg en je weigerde op je 25e slachtoffer te worden van deze moordenaar. Sporten ja dat ging je fanatiek doen om weer je energie te krijgen. Maar het mocht niet baten. Toen ik het bericht kreeg dat je was overleden moet ik je eerlijk bekennen dat jij de eerste was waarover ik gehuild heb. Tranen liepen over mijn wangen terwijl ik met andere patiënten aan het telefoneren was.

Je was er niet meer en je zou ook niet meer terug komen, weg met je 25 jaar en geen leven meer voor je. Ik heb mijn pijn in mijn hart je dossier uit het archief gehaald en deze verplaatst naar het archief van overledenen. Toen pas besefte ik dat je er zo het ene moment bent en het andere moment ben je er niet meer.

Maar ik ben je nog niet vergeten en dat zal ik ook zeker nooit meer doen.  In mijn nagedachtenis zul jij voortleven net als in de nagedachtenis van je moeder en je broer.