Weer hoop na alle duisternis...

We hebben nadat we de echo hebben gehad, waarbij de dokter had gezien dat onze baby geen nieren heeft nog een gesprek met de klinisch geneticus.

Een aardige vlotte vrouw. Die duidelijke taal spreekt. Ze gaan kijken  of er wat mis is met de chromosomen. Over ongeveer 2 weken hebben ze daar de uitslagen van.

We gaan naar huis. Vertellen  onze dierbaren dat we prachtig nieuws hebben we zijn zwanger van ons 2e kleine wondertje.  Maar tegelijk erna (terwijl de felicitaties al binnenkomen) dat we over 2 weken ook weer afscheid moeten nemen. Dat het er niet goed uit ziet.

Iedereen is ontroert. We zitten in een periode dat er overal om ons heen kindjes worden geboren. Iedereen heeft een idee hoe dit moet voelen. En iedereen is lief. Maar de echte pijn moeten wij dragen. 

Hidde heeft ook door dat het niet goed gaat met papa en mama. Hij proeft de sfeer. En past zijn gedrag er op aan hij wordt aanhankelijker en  boos. We proberen ons groot te houden voor hem. We kunnen het hem nog niet uitleggen.  Hij beseft nog niet eens dat er een baby in mij buik groeit. Er is nog geen buik.

Die 2 weken staan in het teken van rouwen. We kopen een mandje waar we herinneringen aan de baby in kunnen doen. En waar de baby in kan liggen als het wordt geboren. We kopen een knuffel van een grote vos en een baby vos. 1 voor Hidde en 1 voor de baby. We nemen langzaam afscheid van het moois in mijn buik.... het doet zoveel verdriet. Waarom? Het is zo oneerlijk allemaal.

We huilen veel en het voelt of we wachten als koeien bij het slachthuis. Het doet zo'n zeer. Een klein mensje dat alles heeft behalve niertjes....maar daar kun je niet zonder. 

We wachten en wachten. Ondertussen krijgen we een telefoontje van de klinisch geneticus dat er geen grote afwijkingen zijn gevonden qua syndromen. Geen turner geen down. Nu gaan ze kijken verder in de chromosomen dat duurt nog een week. 

Ze vraagt of we willen weten of het een jongen of een meisje is. Met Hidde wisten we het niet. En nu wilden we het normaal gesproken ook niet weten. Maar dit is niet normaal gesproken dit is een hele andere situatie. Het is een meisje. Wauh we hebben een zoon en een dochter. Dat veranderd nooit!

We zijn zo trots een zoon en dochter.  Als het een jongen was geweest waren we net zo trots maar toch.

Een week later komen we weer in het ziekenhuis. Dezelfde arts als de vorige keer haalt ons op uit de wachtkamer. Ze kijkt somber. Net zoals wij ons voelen....

We gaan aan de tafel zitten en zie onder haar paperassen al een folder uitsteken inleiden van de bevalling liggen. Pfff....

Ze zegt ga maar liggen gaan we direct kijken. Ik hoop ergens dat de vlokkentest zijn werk heeft gedaan en dat het allemaal voorbij is. Dat we zelf geen keuzes hoeven te maken. Ook al is er helemaal geen keuze.

Ze zet het echo apparaat op mijn buik en direct zien we dat ze flink is gegroeid.  Bij Hidde heb ik met deze termijn nooit een echo gehad dus dit is helemaal nieuw voor mij.

Ze ( ja we weten nu dat ze een meisje is) is prachtig. Beweegt lekker. Ok zeg maar ze is heerlijk druk. De arts moet goed haar best doen om een echo te maken.

En ze gaat direct op haar doel af naar het gebied van de nieren. Ze stopt en zegt dit hier is een gevulde blaas. Oh zeg ik schaapachtig. Wat houdt dat in. Dat betekend dat er urine is aangemaakt door de nieren.

Ja natuurlijk. Doe niet zo raar. Dit zijn geen leuke grappen. Maar het begint me langzaam te dagen. Ik kijk Marius aan. Hij heeft een glimlach van oor tot oor. Nee echt?? Ja zegt de arts ik zie de niertjes. 2 stuks. Wat wauh. Nee super. Ik huil van geluk. Maar ze moet nog verder echoën. 

Niet te vroeg juichen...

Alles ziet er goed uit. Ze ligt flink voor op de groei. Op de lijntjes zit ze overal over het midden heen.

Klinkt goed toch??

Haar hartje twijfelt ze nog wat over. Maar dat is niet heel zorgwekkend. Ze wil daar met 3 weken nog even naar kijken. Dan ben ik 16,5 week zwanger.

Maar voor nu is ze heel positief. En wij ook. We vallen elkaar in de armen en zijn dol gelukkig. We komen thuis en mijn schoonmoeder wil het eerst niet geloven.

Wij zelf kunnen het ook nog niet geloven. Ze komt onze mooie dochter♡♡