Weer een stapje verder....

Het vervolg van mijn zieke schoonmoeder.

Inmiddels zijn we weer een stap verder....

De afgelopen 5 weken is mijn schoonmoeder erg snel achteruit gegaan. Ze kon steeds minder lang zitten en lag dan op de bank in de huiskamer, omdat ze eigenlijk nog niks wilde missen. 3 Weken geleden hebben we gezegd dat het zo niet langer kon en hebben met haar gepraat over een bed in de kamer, op deze manier kon ze rustig liggen (dan had ze de minste pijn) en er toch nog bij zijn als er visite was, wat ze graag wilde. Na even wikken en wegen, hebben wij de knoop voor haar door gehakt. De volgende dag hebben we een bed voor haar besteld, dat gelijk de dag erna bezorgd werd, super! Het was even wennen voor haar, maar algauw zei ze dat ze er wel echt aan toe was. Hier begon voor haar ook gelijk de volgende stap. Onbewust voelde ze wel dat dit het begin van het einde was en is ze allemaal mensen gaan bellen en uitnodigen, die ze nog graag wilde spreken. 2 Weken lang, bijna elke dag, had ze mensen over de vloer. Heel fijn vond ze het dat de mensen langs kwamen en bleef vervolgens ook maar praten, zodat ze voor haar gevoel alles gezegd zou hebben. Ook mijn ouders heeft ze gevraagd, voor haar om toch een extra bevestiging te hebben, dat die er na haar dood er voor ons zouden zijn. Dit is vanzelfsprekend voor mijn ouders, maar voor haar fijn om nog even te horen.

Nu de laatste week gaat het heel erg hard, ze eet niks meer, drinkt het hoognodige omdat ze haar morfine in moet nemen. Inmiddels is ze misselijk, om maar niet te spreken over haar verdere klachten, gelukkig heeft ze bijna geen pijn en doen de medicijnen hun werk goed.

Nu zijn we afgelopen zondag met de kinderen weer geweest (zoals de laatste 5 maanden elke week en soms tussendoor) en dat was eigenlijk geen doen. Voor haar veel te druk, zij wisten zich geen raad en ik had zelf het gevoel dat dit voor hun de laatste keer zou zijn. We hadden ze (zoon 6 en dochter 3) inmiddels al voorbereid dat dit de laatste keer zou kunnen zijn. Mijn zoontje zei ´s avonds, mama ik wil niet meer naar oma toe en dat was genoeg.... genoeg om te beseffen dat ze hun grens hebben bereikt. Mijn dochtertje trekt helemaal naar mijn moeder toe, die inmiddels bij ons in huis is om te helpen en er te zijn (heel erg fijn), zo sluit zij zichzelf af van wat er gaat komen. Heel erg apart om te zien en mooi, dat de kinderen allebei, zonder het echt in woorden uit te brengen, hun eigen grens weten aan te geven en daar heb je je als ouder mee in te laten.