Weer een sollicitatiegesprek

De Brede Selectie

Mijn vervangingswerk loopt weer af. Binnenkort weer werkloos. Story of my life. Als ik op mijn werk een beetje zit te dubben hoe het straks verder moet, krijg ik een telefoontje van een andere school. Of ik nog steeds beschikbaar ben, want ik sta ingeschreven bij de Brede Selectie. Ik moet diep nadenken want ik kan me dat nauwelijks herinneren. Ik stel wat vragen over de functie, of het oproepwerk is, of vaste dagen. Het gaat om een fulltime functie. Vlakbij mijn vorige school. Ik ben er al eerder geweest, toen solliciteerde ik als oudercontactmedewerker. Ik werd het toen niet, omdat ik geen ervaring had en omdat ik te weinig tijd zou hebben om in te werken. Of was dat toch ergens anders? Ik weet bijna zeker dat ik er eerder ben geweest. Ik weet precies waar het is, de ingang weet ik feilloos te vinden en beneden in de gang komt het me ook bekend voor. Maar in welke hoedanigheid ik daar geweest ben kan ik niet meer terughalen.

Sollicitatiegesprek

Ik mag dus komen voor een sollicitatiegesprek. Het gaat om ondersteuning in de kleutergroepen. Dat is op mijn huidige school ook en dat verbaast me toch wel. Ik zou denken dat scholen juist ondersteuning zoeken in groep drie bijvoorbeeld. Ik vind alles leuk, elke leeftijd heeft zijn charme, dus ik ga daar flexibel mee om. Het valt niet mee om een afspraak te plannen, want ik kan eigenlijk alleen binnen schooltijden en dan kan er geen leerkracht bij het gesprek zijn. Opeens bedenk ik me dat Dunya natuurlijk ook Aikido heeft na schooltijd en dat ik op vrijdag niet zo vroeg bij school hoef te zijn. Dus ik mail een voorstel en na twee dagen komt de bevestiging dat ze me dan graag willen spreken. Even zit ik in de zenuwen of ik het op tijd zal redden om terug te zijn, maar als ik weer buiten sta heb ik zelfs nog tijd om naar mijn oude school te gaan en mijn sleutel in te leveren. Aangezien mijn sleutelbos laatst zoek was, is mijn sleutel geblokkeerd. Dus ik kom er niet meer in. Ik kijk door het raam, het is al vier uur geweest, maar in principe verwacht ik dat er nog wel mensen zijn. Ik bel aan en de oudercontactmedewerker doet open. Ik lever mijn sleutel in en blijf nog even staan kletsen. Het voelt wel weer als vanouds als ik daar sta te praten. Maar terugkomen als ik straks geen werk meer heb? Ik twijfel. Op zich wel heel leuk, aan de andere kant ook goed om de veiligheid links te laten liggen en juist weer het onbekende tegemoet te treden. Eerst maar afwachten wat dit gesprek oplevert.

Valkuilen

Mijn oud-collega vraagt hoe mijn sollicitatiegesprek is gegaan, want ik had haar ingeseind. Het is even afwachten wat de uitslag is, maar ik heb wel een goed gevoel over het gesprek. Als het niet lukt ketst het af op de werktijden of op het feit dat ik geen vijf dagen wil werken. De vraag “Hoe zou je beste vriendin je omschrijven?” overvalt me, maar ik vind ‘m erg leuk. Ik begin een verhaal over loyaliteit en trouw en eerlijkheid enz. Er wordt ook gevraagd naar mijn valkuilen. Ik vertel over overzicht houden in de kinderopvang. Eind van de dag met tien baby’s achterblijven en dan nog van alles moeten doen. Maar ik vind dat ik niet geloofwaardig ben als ik zeg dat ik in het onderwijs geen valkuilen tegenkom. Natuurlijk zijn die er wel al zijn ze anders en kleiner dan in de kinderopvang. Ik vertel daarom dat ik er niet tegen kan als iemand me niet serieus neemt. Dat heb ik altijd. Als ik het gevoel heb dat iemand vindt dat ik er niet toe doe, of dat mijn mening of wensen er niet toe doen, kan ik me heel boos maken. Ze vragen of ik het weleens heb meegemaakt op mijn werk. Ja, natuurlijk. In allerlei situaties, bij verschillende personen, die dat bewust of onbewust doen. Als ze vraagt hoe ik daarmee omga, zeg ik dat dat inderdaad een leerpunt is. Uiteindelijk gooi ik het er wel uit, maar vaak is de irritatie bij mij dan al zo hoog opgelopen dat ik het niet meer assertief kan brengen. Dus daar wil ik graag aan werken. Blijft een leerpunt. Maar zo heeft iedereen wel iets.

Passend Onderwijs

Tot slot vraagt de leerkracht hoe ik in vredesnaam in Amsterdam terecht ben gekomen. Dat is nog best een heel verhaal. Ze zegt dat het niks met mijn sollicitatie te maken heeft, maar dat ze zelf ook uit die omgeving komt en daarom nieuwsgierig is. Ik vertel dat ik graag weg wilde uit Emmen, omdat ik het wat benauwend vond. “Kan ik me goed voorstellen!” reageert ze gelijk. Het verhaal over hoe ik uiteindelijk in Amsterdam ging wonen is iets voor een volgende blog. In elk geval vond ik het een leuk gesprek en hoop ik heel erg dat ik word aangenomen. Wel heb ik expliciet genoemd dat ik ook beschikbaar ben om ingezet te worden in het kader van Passend Onderwijs. Als ze iemand zoeken om invulling te geven aan groeidocumenten, dan kan ik dat doen. “Dat heeft ook je voorkeur proef ik uit wat je vertelt” zegt de juf die erbij zit. Ik denk even na. Natuurlijk geniet ik van individuele hulp geven, maar is dat het enige? Dan vertel ik dat ik het wel erg leuk vind om te werken in een groep. Juist de combinatie van die verschillende taken maakt mijn werk zo leuk. Meedraaien in een groep, maakt je net iets meer teamlid. Je kunt wat meer meepraten over dingen die er gebeuren in de school en anders kom je op een eilandje wat ook niet altijd leuk is.

Moestuintjes

Ik heb wel eerst een hele dag gewerkt. Moestuintjes planten met de kleuters, nieuwsbegrip met groep vijf. Afwasmachine uit- en inruimen. Het is een wonder dat mijn kleren nog netjes zijn. Geen tijd gehad voor Dress for Success deze keer. Wel na werktijd snel even voor de spiegel opgetut en mijn kleren gefatsoeneerd. Ik heb nog wel recht op een setje kleding omdat ik aangenomen ben op de school waar ik nu werk. Toch maar een afspraak maken. Het is jammer als ik er geen gebruik van maak tenslotte. En als ik dan opnieuw aangenomen word op een andere school, mag ik weer een setje uitzoeken. Zo krijg ik toch nog een leuke garderobe.