Snap
  • Mama

Weer een nachtje logeren in het ziekenhuis!

Onze Gigi heeft in haar leventje tot nu toe al heel wat onderzoeken en ziekenhuis opnames moeten ondergaan.

Opname maandag 8 september 2013.

Daar gaan we weer! 

Smorgens vroeg van huis, tassen ingepakt samen in de auto onderweg naar Rotterdam. Het Sophia kinderziekenhuis.

Een nachtje slapen voor een EEG onderzoek van 24 uur. 

Gigi heeft nog geen flauw idee waar de reis heen gaat. Maar dat veranderd zodra we het ziekenhuis binnen lopen en ze de dokters in witte jassen langs haar ziet lopen. Iedere keer weer, lijkt het alsof ze het aanvoelt en komt er een bepaalde rust over haar heen.

Voordat ze naar de afdeling gebracht word, word ze voorbereid. Ze beginnen met alle plakkers op te plakken op haar hoofd , armen en borst. Dit vind ze heel erg vervelend. Dat gerfummel aan d'r hoofd en lijf vind ze maar niks. Ineens onstaat er complete paniek bij haar. 9 maanden oud, die angstige oogjes en het harde huilen raakt me.

Ik besef me ineens dat de afgelopen 9 maanden zo heftig zijn geweest, maar niet alleen voor ons als ouders. Maar zeker voor haar. 

Er word wel eens tegen ons gezegd dat het maar goed is dat ze nog zo klein is. Maar nu ik haar zo zie, weet en voel ik dat ze heel erg goed beseft wat er gebeurd. En zeker, ze de spanning voelt en die ook herkent van alle vorige keren. 

Na 1,5 uur was het klaar. Ik mocht haar op de arm meenemen naar de afdeling waar haar kamertje al klaar was en haar bedje al klaar stond.

Na een intake gesprek met de verpleegkundige, begon de 24 uur samen op een kamertje. Drie videocamera's op haar bedje gericht en wel 100 draadjes aan haar lijf. Het grote scherm die alles registreerd is voor mij 1 groot raadsel. Daar moet je echt voor gestudeerd hebben :) Ik kijk er daarom ook maar niet meer naar. 

Gigi is verbazingwekkend relaxed en lijkt mij op die manier te vertellen dat ook te moeten zijn.

Het gaat goed. Ze speelt,slaapt en lacht. Geen bijzonderheden. Wat eigenlijk jammer is want wij zijn bang dat er uiteindelijk voor de zoveelste keer weer niets uit zal komen. 

Thuis kan ze ontzettend onrustig zijn. De arts denkt aan een vorm van epelepsie, die maar moeilijk te vinden is. De aanvalletjes lijken op staren en duren een seconde of 15. Vaak zien we ze niet eens.

Maar wel hebben we een kind wat soms erg 'slechte' dagen heeft. Het lijkt alsof ze niet lekker in haar vel zit en alsof al snel iets te veel is. Voornamelijk met drukte. Veel geluid en of mensen om haar heen kan ze zo nu en dan echt niet hebben. 

De 24 uur in het Sophia gingen alles behalve snel :), maar we hebben het weer gered samen. de volgende dag lekker weer naar huis en wachten op de uitslag. Dit zal zo'n twee weken gaan duren.

Dat wachten. Op een volgend onderzoek. Op weer een uitslag. 

Is slopend.

Hoe kan het zijn dat ik aan alles aan mezelf voel, dat er iets is met mijn kind. Dat ik haar aan kijk en denk, er is 'iets' met jou. 

En telkens weer, na elk onderzoek of opname lijken we niet verder te komen.

Maar ik hou hoop, er moet een dag komen dat duidelijk is wat ons mooie en vaak vrolijke meisje mankeert. Dan kunnen we verder. 

Het kan ons niet schelen wat het is, als het maar een naam heeft, we handvaten hebben hoe er mee om te gaan en het belangrijkste dat ons meisje zich goed gaat voelen !

9 jaar geleden

Dankjewel Lisa! We blijven gelukkig positief met z'n allen ;)! En het op deze manier van je afschrijven is ook fijn!

9 jaar geleden

Wat een heftig verhaal.. Wat moet het vreselijk zijn om je keintje zo te zien in het ziekenhuis. Ik hoop echt heel erg voor jullie dat jullie snel duidelijkheid krijgen! Heel veel sterkte!!