Week van het couveusekind

Week van het couveuse kind.

Een week om stil te staan en meer bewustwording te creëren voor de kleine vechtertjes en familie. Iedere dag worden kinderen te vroeg geboren. Te vroeg, omdat ze eerder dan 37 weken te vroeg geboren worden. En dan start voor ons, als ouders een achtbaan van dagen of zelfs weken. Onze meisjes hebben uiteindelijk twee weken in de couveuse gelegen. Twee weken was dit het huisje van onze dochters.

Wij wisten al heel snel in de zwangerschap van de meisjes dat we de 37 weken nooit zouden halen. Onze meisjes zouden ( als ze niet eerder geboren zouden worden) met 32 weken worden gehaald. Wij hebben ons kunnen ‘voorbereiden’ op wat komen gaat. Maar in hoeverre kun je je hierop voorbereiden?

Voor ons als ouders is dit een hele heftige tijd geweest. Na de geboorte mochten we onze meisjes nog niet vasthouden. Ze gingen gelijk de couveuse in. Met Fien hebben we een dag later gebuideld, met Jet pas twee dagen later. Het was heel moeilijk voor mij om niet gelijk na de geboorte mijn kind te knuffelen en vast te houden. Door de keizersnede lag ik plat op bed en kon ik niet veel. Ik kon mijn handen door de couveuse doen, dat was het enige.

We waren blij met de goede start die ze hadden gemaakt. Maar een dag later kreeg Jet het moeilijk. Haar ademhaling was gestopt en ze is gereanimeerd. Dit was vreselijk. We hadden zoveel zorgen om ons kleine meisje. Ze werd overgebracht naar Nijmegen en gescheiden van haar zusje. Gelukkig krabbelde ze snel op en mocht ze een paar dagen later terug naar haar zusje in Deventer.

Kenmerkend aan prematuurtjes is een stap vooruit doen en dan weer een stapje achteruit. Jet was net opgekrabbeld toen ze een infectie kreeg. Weer een teleurstelling. We gingen die avond al niet fijn naar huis. Ze had lichte verhoging en haar hartslag was ook versneld. Maar we konden niet blijven en gingen gespannen naar huis. We werden ’s nachts gebeld dat het om een infectie ging en dat ze antibiotica kreeg. Wat was dit weer spannend. Het was elke dag weer spannend hoe het met de meisjes ging.

Nooit ga ik die dagen in het ziekenhuis vergeten. Als we zaten te buidelen en ze kregen weer saturatie dipjes. Het welbekende alarm wat weer af ging. Ik kan het nu nog voor de geest halen. De zuster kwam dan weer binnen om haar ‘wakker te schudden’.

Of als ze een flesje dronken maar zich weer verslikten en het alarm weer afging. Zenuwachtig zat ik daar soms in de stoel. En wat was het moeilijk om elke dag weer thuis te komen zonder kindjes. Ik kon mijn dochters met een gerust hart achter laten omdat ik wist dat ze in goede handen waren. Maar leuk was anders. Als kersverse moeder hoor je bij je kind te zijn thuis. Gelukkig heb ik mijzelf altijd voorgenomen dat het ziekenhuis de beste plek was en dat ze gewoon nog niet mee konden naar huis.

Maar we hebben ook elke mijlpaal gevierd. Hun eerste flesje, voor het eerst kleertjes aan, het eerste badje, uit de couveuse en in een warmtebed en het allerbelangrijkste; NAAR HUIS! Naar zes lange weken mochten ze eindelijk mee naar huis.

Wat we ook niet gaan vergeten is de liefde en zorg van de zusters en artsen. Alles was bespreekbaar en er was altijd begrip. We voelden ons begrepen, altijd. Toen de meisjes uit het ziekenhuis waren had ik gewoon een soort van heimwee. Gek he? Zes weken lang was het ziekenhuis ons ‘thuis’ .

Wat mogen we blij zijn met de zorg in Nederland. Dat dit allemaal mogelijk is. Wij zijn ontzettend dankbaar dat er nu twee gezonde kindjes boven in hun bedjes liggen.

We hebben gelachen, gehuild, gehoopt en gevreesd maar we hebben altijd geloofd in onze sterke dametjes. Een dikke knuffel voor jou, als je in dezelfde situatie zit. Stay strong.