We zitten op een blauwe wolk

Nadat mijn vriend weer ging werken en ik alleen thuis kwam te zitten stortte ik in.

Eenmaal met tranen in mijn ogen de kraamhulp uitgezwaaid te hebben, moesten we het toch echt alleen gaan doen. Gelukkig hadden we voor de nodige tips en hulp mijn moeder en zus and thank god there's google (hoewel je ook niet alles op google op moet zoeken, want dan maak je jezelf pas echt gek). Maar zonder die tips en hulp zouden wij het heel goed gaan doen met z'n tweeën, we waren een perfect team. Om de beurt het flesje geven, verschonen en lekker kroelen. Tot Edwin na 1,5 week weer aan het werk ging. Ik kwam er voor mijn idee helemaal alleen voor te staan. Hij zou rond half 11 pas beginnen met werken zodat we het ochtend ritueel samen zouden doen. Daarna zou ik tot een uur of half 11 's avonds alleen komen te zitten (ik weet dat heel veel vrouwen dit hebben en dat de mannen soms weken weg zijn maar ik raakte hier helemaal van slag van). De gedachte alleen al maakte me zo onzeker en zo bang. Ik kon dit niet, ik kon niet alleen heel de dag voor zo'n klein wezentje zorgen, en dan ook nog eens een heel huishouden erbij moeten doen.

Zodra hij huilde maakte ik een flesje klaar en als die op was legde ik hem gelijk weer in bed, iets wat Liam natuurlijk niet wilde. Hij zette het al gauw op een huilen, ik wachtte dat altijd even een paar minuutjes af maar nooit langer dan 5 minuten. Zelf vind ik dat een baby niet hoort te huilen, zoals ze vroeger zeiden "laat ze maar even dat is goed voor de longen" dat is zeker goed voor de longen, maar niet goed voor een baby. Maar goed een baby slaapt veel, maar een baby wil ook weleens lekker beneden zijn en natuurlijk niet gelijk naar elk flesje hup z'n bedje weer in. Dus ik met Liam weer naar beneden, even zitten en hup weer terug naar boven z'n bedje weer in. Zo kon dat wel weet ik veel hoeveel keer op een dag gaan. Op een gegeven moment wist ik niet meer wat ik de hele dag met een huilende baby aan moest. Waar kon hij toch allemaal last van hebben, wat kon het toch allemaal zijn? Dat waren gedachtes die heel de dag door mijn hoofd gingen. Ik raakte er zelf ook helemaal overstuur van, Edwin deed alles waar hij me maar mee kon helpen. Maar hij moest natuurlijk ook gewoon weer gaan werken, dus kwam mijn moeder of hier naar toe of ik zat hele dagen daar. Zodat ik zelf een beetje tot rust kwam en zij wat dingetjes over kon nemen. Ik durfde ook gewoon echt niet alleen met Liam te zijn, zo bang dat ik hem wat aan zou doen.

Ik geef eerlijk toe hoe moeilijk dit ook is, om dit hard op te zeggen en het dan ook nog eens met mensen te delen. Ik zit nog steeds met tranen in mijn ogen als ik er aan denk, maar ik heb heel wat pogingen hiertoe in mijn gedachten gedaan. Gelukkig herpakte ik mezelf en pakte ik hem elke keer weer op voor een dikke knuffel en kuste hem overal waar ik kon, zodra dit weer in mijn gedachten kwam. Dus ja je mag het misschien een postnatale depressie noemen zelf twijfel ik of ik het gehad heb, of er dichte tegen aan zat. Ik heb zelf toen in ieder geval de keuze gemaakt om niet naar een dokter te gaan en er zelf met hulp van Edwin, mijn ouders en zus uit te komen, hier ben ik nog steeds mee bezig. En ik dank ze hier dan ook zeker enorm om, dat ze niet gezegd hebben dat ik gek ben en dat ze me begrepen en er voor me waren. Soms vraag ik mezelf wel eens af hoe het zo gekomen is, is het doordat ik mezelf in het begin zo goed voelde en te snel zelf dingen wilde en ging doen in plaats van rust nemen, of dacht ik er gewoon heel makkelijk over?.

Uiteindelijk bleek ook dat ook zijn ontlasting niet lekker zat (ik weet door mijn zwangerschap zelf hoe pijn dat doet. Daardoor huilde hij ook veel en dat is logisch. Vertellen kunnen ze het natuurlijk niet en doordat hij niet elke dag een poepbroek had wisten wij ook niet dat dit een oorzaak zou kunnen zijn. We zouden op zondag 5 juli eigenlijk bij de Tour de France gaan kijken die zou hier langs komen. Maar ook dit was een huil dag, uiteindelijk is Edwin met hem naar het ziekenhuis gereden doordat ik weer overstuur was ben ik niet meegegaan. Het bleek dat hij inderdaad verstoppingen had, daar heeft hij toen ook lactulosestroop voor gehad en zijn we overgestapt op andere voeding. De volgende dag droop het door zijn broekspijpjes heen, niet smakelijk maar opgelucht en blij dit was wat we wilden hebben. Ondertussen ben ik samen met hem met kleding en al onder de douche gestapt. Ook waren we er ondertussen achter gekomen dat je een baby wel iets langer dan 5 minuten kan laten huilen, doordat ik nu de huiltjes ging leren kennen zaten er dus ook blijkbaar typische ik wil slapen maar kan niet huiltjes tussen.

Nog steeds heb ik weleens gedachtes in mijn hoofd, die probeer ik zoveel mogelijk te negeren. Doordat ik dit zelf te boven wil komen zal dit ook vast nog wel een tijdje duren. Ondertussen geniet ik enorm van mijn gezin en alle nieuwe dingetjes die Liam leert. Ook merk ik en weet ik dat hij ook heel erg van ons geniet en dat hij me niks kwalijk neemt. Ik ben gelukkig en leef gelukkig weer op een blauwe wolk en kom daar ook zeker niet meer van af.

 Ik vind dit super moeilijk om hiermee naar buiten te treden, om dat ik ook wel een beetje bang ben om het idee hoe mensen mij nu gaan zien. Voor heel veel mensen die ik ken is dit nieuw en heerst er toch ook een soort taboe op. Je probeert ook je best te doen om niks te laten merken. Maar achter die grote glimlach gaat soms een heel verhaal schuil.

Maar hiermee wil ik tegen elke zwangere vrouw of net nieuwe mama zeggen neem alsjeblieft je rust en geniet van alles. En durf ook zeker hulp te roepen al is het alleen al van je naasten.

Liefs Mèlanie