We zijn gestopt met luisteren

Ik las onlangs een nieuwsbericht dat mij aan het denken heeft gezet; In een gesprek vragen we om de 90 seconden om opheldering. Dit doen we door middel van het woordje 'hè' of 'wie bedoel je' of 'wat zei je als laatste'?

Het gemiddelde vraagt om opheldering in een gesprek. Volgens het onderzoek gaan er ook vaak genoeg gesprekken gewoon wel goed.

Kom ik dan toch echt tot de conclusie dat we niet meer naar elkaar luisteren maar alleen nog maar naar onszelf? Ik besloot de proef op de som te nemen en ging oprecht luisteren. Een week lang. 

Ik begin mijn experiment door te luisteren naar Jurre als hij thuiskomt. Hij werkt met auto's en alles wat draadjes heeft (in een notendop). Hij heeft meestal meerdere klussen op een dag en wil daar eigenlijk altijd wel zijn ei over kwijt. Ik merk dat als hij verteld over zijn eerste klus van de dag mijn gedachten al afdwalen. Bijvoorbeeld naar de was die nog in de droger moet. Bij klus nummer 3 denk ik na over het avondeten en bij de laatste klus vraag ik bij wie dat ook alweer was. Het hele gesprek heb ik dus maar 1x om opheldering gevraagd maar eerlijk gezegd heb ik niet geluisterd. Als ik een examen zou moeten maken over dit gesprek zou ik zakken. Heel erg, maar vol goede moed bel ik mijn oma. Dat is alweer te lang geleden. Er is tussen oma en mij een stilzwijgende afspraak dat ze altijd de eerste minuut mag zeuren over haar gezondheid (ze is 86) en daarna gaan we het over leuke dingen hebben. Standaard vraag ik of ze nog last heeft van haar schouder, maar het antwoord hoor ik niet. Ik ben bezig met de vaatwasser. Niet oma heeft mijn onverdeelde aandacht, maar de vaatwasser. Als ze vraagt hoe het met Sara en Iris gaat antwoord ik al haast standaard dat het heel goed gaat. Net op tijd besluit ik te vertellen dat Sara een ander kindje op de peuterspeelzaal heeft gebeten en dat Iris een huildagje heeft. Oma vind dat ik de Sara beter moet opvoeden. En Iris mag best een dagje huilen, worden ze niet minder van. Na 8 minuten zeg ik dat Sara naar bed moet. Dat is niet helemaal waar, maar ik kan moeilijk zeggen dat ik niet naar haar heb geluisterd. Lichtelijk onbeleefd. 

De volgende dag word ik wakker en mijn gedachten gaan nog even terug naar de vorige dag. Ik besluit dat het vandaag beter kan! Iedereen krijgt mijn onverdeelde aandacht, ook de kassamedewerkster van Jumbo. De ochtend begint met een gesprek met Sara. Net 2, dus wel hele gesprekken maar het meeste onverstaanbaar. Tijdens dat gesprek vraag ik minstens 5x wat ze zei. Ik besluit dat dat niet telt en ga naar beneden voor het ontbijt. Jurr is 's ochtends niet te genieten en moet echt wakker worden dus een gesprek zit er niet in. Wel vraag ik wat er vandaag op de planning staat. Wederom luister ik niet maar gaan mijn gedachten naar mijn eigen dag. De conclusie is dat hij een redelijk lange dag heeft. Prima. Ik vraag nog wel of wij met z'n allen eten. Ook dat antwoord ontgaat mij volledig. 

De kassamedewerkster is weinig spraakzaam. Valt er ook weinig te luisteren. 

De dagen daarna merk ik dat er weinig tot niets is blijven hangen van de gesprekken van de voorgaande dagen. Ik spreek diverse mensen, zowel in persoon als aan de telefoon, maar ik ben nog steeds niet aan het luisteren. Misschien kan ik op Facebook gaan 'luisteren'. Ik scroll door de berichtjes heen en ik lees van alles. Vrolijke verhuisberichten en vakantieverhalen. Maar er zijn ook genoeg 'klaag'-berichtjes. Ik besluit er 1 uit te zoeken en reageer. 

Ik wil bijna mijn experiment in de wilgen hangen als ik besluit om mijn zus te bellen. Dat doen we meestal meerdere keren per week en altijd gezellig dus het kan niet moeilijk zijn om echt te gaan luisteren. Ik vraag hoe het gaat. Ze heeft het druk. Drukke week voor de boeg, er staat veel op de planning. Ik merk dat ik luister! Geïnteresseerd vraagt ze hoe het met mij gaat en ik merk dat ze ook daadwerkelijk naar mij luistert. Wat een heerlijk gesprek, daar heb ik het de hele week voor gedaan. En ze luisterde ook naar mij. Ook een verademing. 

Ik weet alleen niet zo goed hoe ik deze trend voort kan zetten. Als ik de afgelopen week de revue laat passeren merk ik dat ik niet de enige ben die niet luistert. Ook anderen luisteren niet naar mij. Anderen vragen ook mij om opheldering in een gesprek. Is dit iets waar we maar gewoon mee moeten leven? Dat we allemaal eilandjes zijn geworden en ons met name druk maken om onszelf? 

Goede voornemens zijn niet alleen een ding voor het nieuwe jaar, ik vind ze ook zeer geschikt voor 8 oktober. Goed voornemen: luisteren, echt luisteren. Ik hoop dat het lukt. Ondertussen heb ik Jurre aan de lijn die onderweg is naar huis. Geen idee wat hij verteld, ik was niet bezig met luisteren...