We gaan wee aan het werk!

Toen mijn zoon 4 maanden oud was, zat mijn zwangerschapsverlof er op en moest ik weer aan het werk. Ik was allang blij met de bonus dat ik zolang (betaald) van hem mocht genieten. Zijn vader pastte op als ik moest werken en met de wetenschap dat ik over een paar maanden toch werkloos zou zijn ben ik vol vertrouwen  (en een beetje verdriet bij het "afscheid") begonnen.

De eerste weekjes werken gingen prima. Maar opeens verdween de motivatie van de leuke thuisblijfpapa. Als ik om 02.00u thuiskwam van mijn werk, lag ik rond 2.30u in bed. Om 04.00u en om 07.00 moest mijn zoon zijn flesje weer, maar vader bleef liggen en was niet wakker te krijgen. Dus zodra ik thuis kwam viel ik direct in mijn 'moederrol' en kreeg dus amper  4 uur slaap per nacht. Dat niet alleen, sommige dagen was vader ineens ziek of te druk met andere dingen en moest ik met man en macht op zoek naar een oppas. Met heel weinig energie en zware oververmoeidheid heb ik die laatste maanden uitgewerkt.

Ik was blij dat ik even kon bijtanken toen ik uitgewerkt was. Althans dat dacht ik.. toen begon het verplichte solliciteren, de afspraken bij de gemeente en de druk om je toch uit de uitkering te houden/krijgen. De relatie met vader stond op knappen en ook mezelf was ik totaal kwijt. Voelde me met vlagen een barslechte moeder en probeerde te vechten om uit een depressie te komen en te blijven. 

Een aantal maanden zat ik zonder inkomen, omdat de gemeente alles nog moest goedkeuren. Vervolgens werd ik platgegooid met afspraken en verplichtingen die zouden leiden naar direct werk. Dat terwijl ik voor een gewone afspraak al met moeite oppas had, laat staan voor direct werk. Dat leidde weer tot de (vond de gemeente) nodige kortingen en dreigingen. 

Ik deed vrijwilligerswerk bij een soort kinderopvang om een beetje afleiding te hebben en mijn zoon onder de leeftijdsgenoten te houden.  Daar kon ik ook mijn verhaal kwijt en mijn zorgen delen en voelde me die paar uurtjes elke week een beetje gewaardeerd. Daar putte ik mijn kracht en mijn positieve energie uit die ik aan mijn zoon kon besteden.  

Een paar weken geleden ben ik uitgenodigd voor een 'speeddate' . Daar kon je in gesprek met verschillende werkgevers. Zo gezegd, zo gedaan. 9 van de 10 werkgevers konden niets voor me doen omdat ik min of meer alleen met een jong kind ben. 

Maar de tiende werkgever zag toch een kans en nodigde me uit voor een kennismakingsgesprek. Ik gaf eerlijk toe dat ik mezelf een beetje kwijt was en ik geen idee had hoe ik het moest doen met oppas enzo. Na het gesprek was ik er bijna zeker van dat ik toch niets meer zou horen. 

Maar toch, de werkgever zag meer in mij dan ik zelf waarschijnlijk want diezelfde week belde hij me terug. Opnieuw heb ik hem op het hart gedrukt dat ik een kind heb en niet flexibel genoeg kan zijn voor zijn wensen ben ik bang. "Maak je geen zorgen, komt goed meid" zei hij. 1 april heb ik mijn contact getekend.

De komende weken zijn en worden opnieuw zwaar. Ik word nu ingewerkt dus moet veel werken, maar  zodra ik daarmee klaar ben zal ik wat regelmatiger worden ingepland.Vader past opnieuw op de kleine, maar nu ben ik bezig met het regelen van een gastouder zodat ik niet meer dezelfde fout maak als eerder. 

Voor mijn zoon werk ik aan een goede toekomst. Een toekomst waarin wij zo min mogelijk afhankelijk zijn van andere mensen. Eentje waarin niet alleen hij, maar ook ik veel gaan leren en bovenal veel bereiken. Een toekomst waar mijn zoon trots kan zijn op zijn moeder. Trots, zoals ik op mijn mooie lieve zoon.