We gaan ervoor ondanks de grote onzekerheid.

22 december hebben  we een afspraak staan om 11 uur met de gynaecoloog en de Kindercardioloog.  Dit is weer erg spannend. We hopen in ieder geval op duidelijkheid.  Dat ze ons precies kunnen vertellen wat er aan de hand is. Ook als het slecht nieuws is willen we dat weten. Zodat we goede en eerlijke keuzes kunnen maken hoe moeilijk het ook zal zijn.

We zijn nu 20 weken zwanger en mijn buik groeit al behoorlijk. Om kwart voor 12 zijn we nog niet aan de beurt. Ik ga even vragen of ze ons niet vergeten zijn. Maar nee ze zijn samen met een maag darm en lever arts aan het overleggen over ons kindje. Mmm....wat doet een maag darm lever arts erbij? Het ging toch alleen om het hartje. Nou het zal wel. Ik laat het maar over me heen komen.

Om kwart over 12 haalt onze dokter ons uit de wachtkamer en verontschuldigt zich dat we zolang moesten wachten. Dat maakt ons echt niet uit. Het is fijn dat ze zo'n lieve arts is.

Tijdens de echo is alleen onze dokter en de Kindercardioloog erbij. We beginnen direct met de echo. Ik kan slecht op mijn rug liggen. Wordt erg duizelig,  doordat de ader wordt afgeknepen. Is heel normaal als je wat langer zwanger bent dus ga op mijn linker zij liggen. Ze zijn allemaal heel lief, zorgen dat ik goed lig. Iedereen komt met kussentjes aan etc. Moet namelijk wel een dik half uur liggen.

Het hartje van de baby ligt niet aan de rechterkant maar in het midden. En sommige aders lopen iets anders dan normaal, maar hier schikt de cardioloog niet van. Dit heeft hij wel vaker gezien en hier is goed mee te leven.

Het hartje moet harder werken, maar dat houdt hij goed vol was op de echo te zien.

De reden dat het hartje zo hard moet werken kan zijn omdat er een belangrijke bloedvat richting de darmen mist.

We bespreken alles aan de bespreektafel. De cardioloog maakt een hele duidelijke tekening van hoe het eruit ziet en hoe het eruit hoort te zien. Hij zegt als het belangrijke bloedvat naar de darmen mist dan zullen  de darmpjes niet doorbloed worden en kan de baby geen voedingsstoffen opnemen. Hier door zou de baby snel naar de geboorte komen te overlijden.

Maar dit kunnen ze niet met zekerheid zeggen omdat ze dat op echo niet kunnen zien. Het zal wel de reden kunnen zijn dat de galblaas hierdoor niet is aangelegd omdat er een slechte doorbloeding is. Of helemaal geen doorbloeding.

Dan zou taaislijmziekte niet de reden zijn dat er geen galblaas is. 

Om deze reden was de maag darm en lever arts er ook bij. Omdat het ook ging om de darmen en galblaas.

De artsen hebben dit nog nooit gezien. En kunnen ons niet vertellen wat er gebeurd als de navelstreng wordt doorgeknipt. Ze weten gewoon niet of ze blijft leven of komt te overlijden....Dat is het aller moeilijkste. We kunnen onze dochter niet opgeven omdat er een kans is dat ze komt te overlijden. 

Wij kiezen ervoor om door te gaan en ons meisje in mei te laten komen. We weten dat er een groot risico aan vast zit. En dat we straks misschien weer snel afscheid van haar moeten nemen. Maar wij kunnen en willen onze dochter niet laten gaan om onduidelijkheid. De artsen weten het gewoon niet. Ze staan zelf ook voor een raadsel. En ze staan 200% achter onze keuze. Samen gaan we er voor. 

Als ze toch taaislijmziekte heeft zouden we onze keuze nog een keer goed bespreken.

Maar de uitslag krijgen we die middag en....Ze heeft geen taaislijmziekte!!!Weer positief nieuws.

De volgende echo is pas weer met 26,5 weken. We laten de baby nu even lekker groeien en kijken dan weer zei de dokter.  Daar zijn we het helemaal mee eens. Even rust.

Met kerst pronk ik met mijn zwangere buik in een mooi zwart jurkje met een riempje om mijn taille heen. Prachtig wat ben ik trots. 

Maar ik ben heel erg bang voor de toekomst. Oud en nieuw is heel zwaar. Veel gehuild, heel emotioneel. Samen met Marius op de bank. Lekker thuis we hadden geen behoefte aan anderen om ons heen. 2016 zou voor ons een onzeker jaar worden. En op dat moment kunnen we en willen we er niet een feestje van maken....gewoon samen zijn is het belangrijkste. 

We zijn bang om dingen in huis klaar te maken. Bang om alles straks weer op te moeten ruimen. We verven de muren wit in haar kamertje. En ook het wiegje halen we van zolder. Daar komt ze hoe dan ook in te liggen. Daar heeft haar grote broer ook in gelegen. En daar zullen al onze kindjes in komen te liggen.

Ze is zo welkom. We hopen zo dat ze bij ons blijft, in ons gezin. Hidde beseft ook steeds meer dat er zusje komt. Mijn buik groeit deze weken heel hard. En hij ziet dat ook. We praten er gewoon over. Net als ik anders zou doen. Geen rare dingen, ja je krijgt een zusje. En hij geeft kusjes en zingt liedjes...Zo schattig♡♡ook heel dubbel wat nou als...maar daar kunnen we zelf niet eens over nadenken. Laat staan dat we er onze schat van bijna 3 mee lastig vallen. Op de peuterspeelzaal krijgen veel vriendjes een broertje of zusje.  Dat lijkt hem ook zo leuk. Gaat zusje dan in dit bedje slapen? Ja dat klopt. En drinkt ze melk bij mama net als ik als baby?  Ja dat klopt. Steeds weer baby foto's van hem bekijken. 

En wat hopen wij dat dat werkelijkheid wordt.

De baby tijd van Hidde was wel pittig hij huilde veel en was vaak ontevreden. En slaapt net sinds dat hij 3 is hele nachten door. Deze week trouwens weer iedere nacht wakker...maar dat is een fase, en gaat vanzelf weer over. Stiekem betrap ik mezelf erop dat ik het wel fijn vind om er nu s 'nachts uit te gaan om hem te troosten. Ik had het zo graag nu gewild. Ik doe het met alle plezier over. Verlang gewoon naar nachten dat we er 4 x per nacht uit moeten. Nooit gedacht maar het is echt zo...

Vanuit het ziekenhuis krijgen we nu maatschappelijkwerk om alles een beetje te bepraten en een plek te geven. Wel erg fijn vooral omdat er zoveel gebeurd. En we het soms gewoon niet meer bij kunnen houden.

Vanaf de volgende echo met 26,5 weken worden alle controles overgenomen door het universitair ziekenhuis waar ik natuurlijk ook moet gaan bevallen.

Als ik 22 weken zwanger ben heb ik steeds veel pijn in mijn buik. In mijn rechterlies en rechts bovenin. Ook heb ik veel last van harde buiken. Bij Hidde alleen aan het eind wat last van gehad dus helemaal onbekend voor mij.

Ik maak me zorgen en moet toch even in het ziekenhuis komen. Ze maken wel even echo. Maar alles ziet er gelukkig goed uit. De verloskundigen die die echo's maken keken niet heel gedetailleerd naar ons meisje. Gewoon even of alles er normaal uit zag. En dat zag het gelukkig. Ze denken aan verstoppingen. En krijg een klisma toegediend. Niet fijn maar lucht wel op.

Maar de pijn in de buik blijft aanwezig. Hele harde buiken, 24 uur per dag. Wel ga ik nu nog maar 2 dagen een paar uurtjes werken ipv 3 dagen. Dit doe ik om onder de mensen te zijn en niet teveel te piekeren thuis. Van mijn baas mag ik ook gewoon thuis blijven namelijk. Heel veel steun en begrip gelukkig. Op die rustdag brengen we Hidde gewoon naar de oppas en kan ik even wat bijtanken.

Deze zwangerschap wordt nu echt met de dag zwaarder. Lichamelijk en emotioneel gezien. Zo anders als bij Hidde toen was ik zo fit als een hoentje. Tot 41 weken zat ik op de fiets en met 41+2  bevallen. Ok de bevalling was een ramp maar het resultaat mag er zijn♡