We gaan door........

Hoiii

Nou daar zijn we weer. 

Ik kom een beetje tot besef dat wat er allemaal gebeurd is het afgelopen jaar,  dat het niet niks is geweest. 

Zoals ik verteld heb, heb ik een herseninfarct gehad toen ik 29 was.  5 dagen na oud en nieuw 2014/2015.

Ik lag een week in het ziekenhuis en daarna revalideren.  Toen werd ik plotseling zwanger van de 3e, maar dat duurde helaas maar 9 weken. Weer een klap... 

2 maanden later was ik weer zwanger en ik kon niet blij worden. Nu onze dochter er is ben ik blij dat zij in mijn leven is gekomen. Dat zal ze vast niet zonder reden hebben gedaan.... Als zij er niet was geweest.... Zou ik echt in een dieper dal zijn geraakt. 

Ik voel me alleen,  verdrietig en niemand om mij heen ziet het.... Ik kan niet aan ze uitleggen hoe ik me voel,  bang dat ze mij niet begrijpen. Het is zo moeilijk,  ik ben altijd alleen maar met de kinderen. Het is zwaar,  dag in dag uit en 5 dagen in de week.... En als ik zeg dat ik moe ben of dat ik niet meer kan,  voel ik me eigenlijk meteen al een aansteller. 

Gister een gesprek gehad met hoe raar dat ook klinkt,  de fysiotherapeut.  Hij vroeg hoe ik me voelde,  wilde weten waar de klachten vandaan komen en waarom ze nu weer opspelen. Het leek wel of hij het door had dat ik me zo voel.  Zo stom, ik kon wel janken (dat doe ik nu maar,  nu ik dit schrijf).  Ondertussen krijg ik een dikke kus van mijn middelste :-)  dat maakt me blij. 

Er is ook een man die het niet volledig snapt.... Wat ik allemaal doe in huis en hoe het met de kinderen gaat. Dat ik chronisch moe (ziek)  ben.  Wat ik allemaal moet doen om alles draaiend te houden (terwijl ik het niet volhou). Mede door dat ik ook veel vergeet en dingen gewoonweg niet zie. 

Ik krijg nu #2 uur in de week iemand die mij gaat helpen met plannen. Hopelijk werkt dat... Zo dat is er voor eventjes uit..... Maar van binnen gaat het door... Tot snel! 

Ps: het kan een beetje onsamenhangend lezen.... Dat komt ook doordat ik soms vergeet wat ik wilde schrijven.