Waterlanders en televisie

Ik heb altijd al een groot empathisch vermogen gehad. De Titanic kon ik als 12 jarig meisje al niet kijken zonder te huilen als Jack dood ging. Moesten mensen huilen op tv dan werd het ook lastig. Maar het lijkt wel of alle zwangerschapshormonen er nog zijn want ik kan echt opgaan in mijn emoties bij het tv kijken. 

Ik kan huilend van het lachen op de bank naar bijvoorbeeld 'beste kijkers' kijken of andere grappige programma's. Vol verbazing zie ik documentaires en programma's als 'gestalkt'. Onvoorstelbaar hoe mensen elkaar behandelen. Maar de grootste waterlanders komen toch als iets me verdrietig maakt. Zo zat ik 'als je me echt zou kennen' te kijken. Na het eerste halfuur heb ik het afgezet om later verder te kijken zo diep kwamen de emoties binnen. 

De meeste van dit soort heftige programma's of zielige films kijk ik alleen. Want mijn man kan het niet laten om dan stomme grapjes te maken over het programma wat me dan mateloos irriteert. Soms verrast de heftigheid van de emoties me, maar ik kan heel erg vaak genieten van een tranentrekker. Gewoon even alles laten gaan met een kop thee en wat lekkers op de bank. Maar je zult mij niet snel een zielige film in de bioscoop zien kijken.

Overgaan zal het wel nooit meer. Al zou het soms wel wat minder mogen ;) Zijn er nog meer van jullie die dit hebben?