Snap
  • Mama

Wat mag en kan je tegenwoordig nog zeggen?

Alleen negatieve dingen zijn geloof ik nog geoorloofd... Blijdschap mag je nauwelijks delen lijkt het wel.

Er is weer iets nieuws in moederland. Al het positieve dat ik meemaak schijn ik niet meer te mogen vertellen. En al helemaal niet meer met enige trots en blijdschap. Of nee, dat is weer afhankelijk van mijn gesprekspartner. 

Ik schijn niet te mogen vertellen dat Iris al vanaf een week of 6 doorslaapt. Nou ja, dat mag wel, maar dat mag ik alleen zeggen als mijn gesprekspartner ook een baby heeft die doorslaapt. Indien de verhoudingen niet gelijk zijn moet ik dus vooral mijn mond houden. Heel zwart/wit gezien. 

Ergens snap ik het wel hoor; Als iemand al weken of maanden op haar tandvlees loopt lijkt het mij niet tof dat ze hoort dat de baby van een vriendin/kennis/vreemde al heel lang wel slaapt 's nachts. Maar nu schijn ik eerst te moeten uitvogelen of dat het geval is voordat ik juichend mijn verhaal wil doen. Dus met andere woorden; ik moet vaak luisteren naar kommer en kwel in de nachtelijke uren. Als mij dan wordt gevraagd of Iris al doorslaapt dan durf ik bijna niet te zeggen dat dat het geval is. De moeder in kwestie zou zich dan nog veel miserabeler voelen. 

Dit is maar 1 voorbeeld, er zijn er meer. Zo is het bijna not-done dat ik een geweldige kraamweek met dito kraamverzorgster heb gehad. Waarom zou ik dat geluk niet mogen delen? Ik kan er toch ook niets aan doen dat een ander niet op een roze wolk zit? Wederom snap ik wel dat niet iedereen zit te wachten op mijn roze verhalen, maar ik moet het toch ergens kwijt? Ligt het aan de klaagcultuur die er heerst? Een dag niet geklaagd is een dag niet geleefd? Ik moet altijd maar rekening houden met de gevoelens van een ander. Wie houdt er rekening met mijn gevoelens? Ook al stromen die zo ongeveer over van geluk... 

Misschien even een scenario schetsen;

Ik kom moeder X. tegen. Eerst maar even kijken naar hoe ze eruit ziet; wallen, check! Haar wat piekerig en al een poosje niet gewassen, check! Melkvlekken op kleren en draagt ze een trainingsbroek, check! Oke, hoe kijkt ze; verdrietig, blij of vooral moe? Hmmm... Lastig hoor. Eerst maar even vragen hoe het gaat. Vervolgens krijg ik een stortvloed van slapeloze nachten, weinig support van haar echtgenoot, puberende peuter/kleuter, ook nog moeten werken/huishouden (whatever), dus het is wel slopend. En dan vraagt ze hoe het met mij gaat. Ook ik krijg eerst de 'indrukken-keuring'. Ik mompel maar dat het wel oke gaat en dat ik eigenlijk niet mag klagen. Haar "Oh, wat fijn voor je" klinkt nog net niet sarcastisch/kribbig genoeg. Maar blijkbaar had ik dan maar wat negatiefs moeten verzinnen om haar wat op te beuren. Als ik zeg dat ik het heel vervelend voor haar vind en vraag of ik haar ergens mee kan helpen is dat ook weer niet goed genoeg. Blijkbaar. Ik weet het zo langzamerhand niet meer... 

Gelukkig zijn er ook moeders die echt oprecht blij kunnen zijn voor mij. Of in ieder geval net alsof doen dat ze blij zijn. Maar uit mijzelf vertellen hoe fantastisch leuk, geweldig en verfrissend ik het moederschap vind doe ik dus echt niet. Als ik alle verhalen hoor en lees is er weinig lol te beleven aan het moederschap. Er wordt teveel gehuild, te weinig geslapen en valt er niet veel te genieten. Blijkbaar. 

Voor iedereen die het wil weten (of niet): Ik heb een super zwangerschap gehad. 2x zelfs. Ook de daaropvolgende keizersnee (ook 2x) viel reuze mee. Ik hobbelde niet na een dag naar de supermarkt, maar langer dan 4 weken heeft het niet geduurd. Ook mijn kraamweek was in beide gevallen fantastisch! Om nog maar te zwijgen over mijn kraamhulp. Allebei mijn dochters waren van het snelle doorslapen, hoera! Nachtrust is heilig, dus top! Ook niet herkenbaar is een peuter die weigert om te eten. Sara eet alles! Dat ze wel volop driftbuien heeft vind ik vervelend, maar dat dansen we samen 's middags altijd weg. Of we doen pakkerdje en/of verstoppertje-met-schrik-effect. Zo, klaar. Ik zal het er nu nooit meer over hebben, beloofd!

Bij deze een hart onder de riem voor alle moeders die niet op een roze wolk zitten. Of die inmiddels ingegroeide wallen hebben. Voor iedereen die niet kan genieten van zwangerschap, baby-, peuter- en kleutertijd. Als iemand van jullie een nachtje of wat wil ruilen; kan hoor! Maar ik hoop wel dat sommigen van jullie ook af en toe een beetje blij kunnen zijn voor een ander.

8 jaar geleden

Het is ook zeker goed dat het taboe er vanaf gaat!! Maar het dreigt nu juist weer de andere kant op door te slaan en dat is denk ik wat deze blogster bedoelt. Nu is het bijna een taboe om wel op een roze wolk te zitten en dat is ook weer niet de bedoeling toch?

8 jaar geleden

Ow wat herken ik dat zeg! Na me verlof uitgerust op het werk komen omdat de kleine man al heerlijk doorsliep vanaf 1 week en na zijn eerste fles weer in een diepe slaap viel.( nu overigens nog steeds) en dan gewoon commentaar krijgen dat zwangerschapsverlof geen vakantie is.... Ik ben altijd blij dat moeders op een roze wolk zitten. Dat het mama zijn makkelijk is? Nee absoluut niet! Maar het bestaat zeker niet alleen uit "slechte" kanten en ook dat mag gezegd worden, zonder te overdrijven! Ook ik word soms "gek" van meneer, maar schreeuw ik dat in de ronde? Nee heb liever dat mensen denken dat ik een "perfecte" baby heb, dan willen ze hem allemaal op schoot;) Op een blauwe wolk heb ik niet echt gezeten, maar om een ander dan dat geluk niet te gunnen? Nee, ik ben blij voor ze. Maar ben ook blij dat er meer mama's met mij zijn :)

8 jaar geleden

Ik ben blij dat er meer geklaagd word. Dat klinkt misschien raar maar ik was in het begin heel onzeker en had totaal geen hechting met mijn zoontje. Ondertussen las ik alleen maar verhalen over de bekende roze wolken en als ik andere moeders sprak was alles he-le-maal geweldig. Onzeker waren ze niet, slaap kregen ze genoeg en natuurlijk helemaal verliefd op hun kleine spruit. Ook konden ze alles nog perfect combineren met werk, huishouden en sociale activiteiten. En ik maar denk: doe ik het nou helemaal verkeerd of ben ik gewoon niet geschikt voor het moederschap? Toen kwam ik steeds meer verhalen tegen over moeders die ook niet op een wolk zaten en ook enorm moesten wennen aan het moederschap. Toen besefte ik me dat er een soort taboe lag op alles wat moeilijk was aan het moederschap. Vaak als reden dat je gelukkig moest zijn dat je uberhaupt een kind kon krijgen. Dat het taboe er nu redelijk vanaf gaat, daar ben ik blij om. Je mag het even moeilijk hebben, je mag het onwennig vinden. En hopelijk zullen er hierdoor minder tienermoeders komen met ondoordachte zwangerschappen waar de kinderen de dupe van worden.

8 jaar geleden

thumbs up!