Wat is er aan de hand met onze dochter?

Mijn dochter zat op de peuterspeelzaal niet meer op haar plek, ze was er al na een half jaar op uitgekeken. We hebben haar er pas met 2,5 jaar naartoe laten gaan, dat leek ons stabieler voor haar. Want als we dat gelijk met 2 jaar zouden doen, zou dat gelijk vallen met de geboorte van haar broertje en ik was bang dat ze dan het gevoel zou krijgen dat ze weg moet voor haar broertje. Plus dat ik 2 jaar best jong vond voor de peuterspeelzaal. Ik had alle tijd voor haar en we deden altijd veel leuke dingen saampjes.

Maar goed, na nog geen half jaar had ze er geen zin meer in. Dat kan, dan minderen we wel. In plaats van 4 dagdelen nog maar 2 dagdelen. En dan doet mama wel andere dingen met je, zoals met de tiptoy, letterspuzzels, loco, cijferherkenning.... Dat ging een poosje beter. Ik zag dat ze minder gefrustreerd werd en gelukkiger oogde. Maar na de zomervakantie (2016) moest ze dan weer beginnen. Alle kindjes waar ze mee optrok, waren inmiddels naar school. Ze vond geen aansluiting meer in de groep. Dit zag ik vóór de vakantie al wel aankomen, heb ik ook geventileerd. Maar dat werd weggewuifd. Komt goed, ze zal zich wel aanpassen.
Nee dus, dit kwam helemaal niet goed! Ze werd heel gefrustreerd en wilde er met geen mogelijkheid heen. We kregen te maken met enorme krijspartijen en dat hield pas op als ik zei dat ze niet hoefde te gaan. Op de vraag waarom ze er niet heel wilde: het is er zo saai mama! De kindjes zijn niet leuk, ze zijn te klein om mee te spelen. Ik wil met grote kinderen spelen, die zijn veel leuker!
Haar gedrag werd grillig, ze ging ineens babytaal praten, terwijl ze dat nooit heeft gedaan. De eerste toets (heel bizar trouwens, dat peuters al getoetst worden tegenwoordig) die ze rond 3 jaar doen, scoorde ze praktisch de hoogst haalbare score. De laatste toets, tegen 4 jaar, wilde ze niet meewerken, maar ze moesten en zouden die freaking toets doen. Die toets was gelijk met de vorige toets, alleen het enige onderdeel waar ze 3 punten op had verloren deed ze nu foutloos en 1 van de onderdelen die ze de vorige keer foutloos deed, zaten 3 fouten. Uiteindelijk hetzelfde resultaat. Maar wat verwacht je ook, als ze de eerste keer al bijna maximaal scoorde en ze nu met hangen en wurgen deze tweede toets moest doen? Aaargh, ik kan daar echt niet tegen hoor! Ze is een peuter, laat haar lekker peuteren alsjeblieft!!

Onze dochter praatte ook al heel jong in volzinnen. Al ruim voor haar tweede verjaardag maakte ze correcte lange zinnen met gevolgtrekkingen en alles erin. Vonden wij zelf niet raar, maar buitenstaanders vonden het wel erg opmerkelijk hoe goed zij zich kon uitdrukken voor haar leeftijd.
Ze ging in diezelfde zomervakantie (2016) ook naar de logopedist omdat ze bepaalde dubbele klanken niet goed wilde uitspreken. We kwamen in discussies met haar en op een gegeven moment reageerde ze niet meer als we haar de juiste uitspraak verbeterden. We legden het er helemaal niet dik bovenop, als ze bijvoorbeeld zei: ik wil gaag zlemmen, zeiden wij terug: oh, wil je graag zwemmen? In het begin probeerde ze het wel goed te zeggen, maar na een paar weken legde ze haar hoofd op haar armen en negeerde ons vervolgens.
Dus ik belde de logopediste en zij zagen het probleem en ze wisten precies wat ze eraan moesten doen. Fijn!!
Dan komen er ook begrip- en taaltoetsingen om de hoek kijken en ze scoorde daar bizar hoog op. Ze was 3,5 jaar en liep tenminste 3 jaar voor in taalbegrip en woordenschat. Sja, dat kan, dachten wij.
We waren voor de zomervakantie al in gesprek gegaan met haar toekomstige school, ze mocht dan 3 maanden vóór ze 4 jaar zou worden al wat mee komen draaien. In de hoop dat de frustratie en driftbuien eruit zouden gaan.
Dat leek te gebeuren in eerste instantie. De peuterspeelzaal ging ze steeds minder vaak heen en school bouwden we heel rustig aan op. Toen ze uiteindelijk 4 werd in januari dit jaar, mocht ze opbouwen naar fulltime school. Na 6 weken ofzo was het zo ver, ze ging maximaal naar school. Ze was natuurlijk wel erg moe in het begin, maar ik liet haar thuis lekker doen wat ze wilde in een zo rustig mogelijke omgeving.
Het ging redelijk, even wat moeilijke momenten in het aanpassen naar een luister- en leercultuur. Ze was heel eigenwijs af en toe: Nee, ik wil nu geen puzzel maken. Ik wil NU in de hoek spelen! Ik wil niet in de krijg zitten. Ik wil niks vertellen, ik wil niet luisteren! Enzovoorts.... Ze heeft altijd al heel goed duidelijk kunnen maken wat ze wilde en hoe ze dat dan wilde.
Met een beetje doorzettingsvermogen van de juffrouw, lukte het om haar in de pas te laten lopen. Toen leek het even rustig te worden op school, maar vervolgens werden we eind mei benaderd door de juffrouw omdat ze onaangepast gedrag vertoont, buitensporig agressief reageert en dan ook echt in een boze bubbel zit. Ze weet niet meer hoe ze het moet aanpakken en wil het graag met ons bespreken.
Prima, dat hebben we gedaan. Maar zoals ze daar is, is ze thuis niet. Althans, niet in die mate. Ja natuurlijk heeft ze haar woede-uitbarstingen, bemoeit ze zich overdreven veel met haar broertje, pakt ze speelgoed af en duwt of slaat ze hem.
En ja, daar hebben we alle tactieken op losgelaten: uit de situatie halen en iets anders bieden, time-out, negeren als de situatie dat toelaat, alleen berispen en zelfs eens een knijp om haar bij de les te krijgen.
Niets bleek te helpen. We zagen al een paar weken de frustratie weer oplopen, meer impulsieve-boze reacties. Maar ja, wat wil je ook, als er meer tegen je gemopperd wordt dan dat je geknuffeld wordt?? Dus we hadden dat al laten gaan, we zetten de ombuig-methode in. Dat is in ieder geval niet afwijzend en ze wordt wel uit de ongewenste situatie gehaald. Werkte eigenlijk best goed. Dacht ik. Niet dus.
Op school kreeg ze ook meer opstandigheid, er waren na het gesprek van eind vorige maand dagen dat er niks voorviel, maar ook dagen dat er iets of meer voorviel.
Ik kreeg ook weer geregeld te horen: school is stom! Ik wil niet naar school! Iedereen daar is stom! ik heb buik- of hoofdpijn, ik wil niet naar school etc....
Tot afgelopen vrijdag. Toen wilde juf mij na schooltijd spreken. Prima, ik wacht wel, het scheelt dat ik de jongste niet bij me heb.
Ze had een ander kindje in de arm geknipt, want dat kindje wilde niet met haar spelen na schooltijd. Dus daar was de impuls: knip! De schaar was niet scherp, het kindje had niks, maar des al niet te min! Dit is voor mij de druppel!
In het laatste gesprek kwam naar voren dat ze de reacties vanuit een impuls . Voordat ze er erg in heeft, heeft ze al geduwd of gemept. Nu dus geknipt. Gelijk na de incidenten kan ze feilloos vertellen hoe ze de situatie hàd moeten oplossen, en heeft ze ook onzeggelijk veel spijt. Zoals de juffrouw zegt: het overkomt haar. Ze schrikt er zelf ook van.

Ik ben gaan googelen, de huisarts is op vrijdag nooit aanwezig en om naar een andere van de maatschap te gaan met dit verhaal zie ik niet zitten. Er kwam al vrij vlot uit dat er sprake zou kunnen zijn van (hoog)begaafdheid. Dat had een vriendin van mij 2,5 jaar geleden al aangekondigd: Zij is precies als mijn begaafde dochter, ik denk dat zij ook begaafd of hoogbegaafd is.
Ik heb het ter kennisneming aangenomen, niet echt op ingegaan, maar ook niet weggewuifd.
Nu begon ik dat vermoeden wel te delen, met alles wat ik las. HIQ.nl, balansdigitaal, hoogbegaafdheid.nl en nog wel meer sites. Alles wat ik las herkende ik. Zal mijn vriendin dan toch gelijk hebben? Ik heb haar ook gelijk om advies gevraagd en zij denkt dat we het beste gelijk naar Dimence moeten hiermee. Dus verwijzing vragen bij de huisarts.
Gisterenochtend gelijk gebeld met de huisarts, diezelfde middag mochten we nog komen.
Wij in eerste instantie alleen over het knip-incident genoemd. Hij stelde voor om het via de POH te doen, zij weet wel raad.
Nou, we (mijn man was mee, erg fijn!!) willen graag naar Dimence eigenlijk.
Opmerkelijk, zei de huisarts, waarom als ik vragen mag: er is een wachttijd van een maand of 3. POH zou in dit geval sneller zijn.
Nou, we merken meer als alleen deze impulsen. Ze heeft een onverzadigbare honger naar kennis: vraagt tot in den treuren uit over een bepaald onderwerp, afgelopen vrijdag over de dood! Ze hoorde het buurhondje blaffen, waarop ze verdrietig zei dat ze Diesel zo erg mist en hem graag even wil aaien (Diesel was onze herdershond en is al bijna 2!! jaar dood). Toen ik zei dat dat niet gaat, want hij is immers dood.
"Kan hij dan niet even terugkomen, ik mis hem en ik wil hem even aaien".
Dat gaat niet lieverd, de dood is voor altijd. Daar kan je niet even van terugkomen.
"Maar dat vind ik niet leuk!" (bijna in tranen en even stil) "Maar," zegt ze met grote ogen: "dan gaan jullie en opa en oma ook dood! En dan ben ik helemaal alleen!" Grote paniek in haar ogen.....
Dus geknuffeld en over iets anders begonnen, dit is vér voor je tijd meis!

Dat verhaal aan de dokter verteld, ook erbij gezegd dat ze bijna dagelijks van deze vraagsessies heeft.
Verteld dat we een gefrustreerd en van tijd tot tijd een ongelukkig kind zien. Samen met haar vroege taalkennis, snelle ontwikkeling als baby en haar dromerigheid/onbereikbaarheid, denk ik aan hoogbegaafdheid.
"Nou, laat dat ook door mijn hoofd schieten," zei hij tegen ons.
"Met dit hele verhaal wil ik inderdaad verwijzen naar Dimence, ik deel jullie zorgen en het moet grondig onderzocht worden wat er aan de hand is met de kleine meid."

Door deze zoektocht voor onze dame, ben ik er ook achter gekomen dat ik ook (hoog)begaafd ben. Ik las op de website van HIQ de symptomen bij volwassenen die er op late leeftijd achter komen dat ze hoogbegaald waren. Ik herkende mijzelf en mijn leven in ieder punt, behalve de neiging tot verslavingen.
Er is nu zó ontzettend veel op de plaats gevallen voor mij, dat er letterlijk een last van mijn schouders is gevallen: ik weet eindelijk wat er mis is met mij! Ook die onbeheersbare honger in mijn hoofd, het steeds maar weer een opleiding of cursus volgen omdat mijn hersenen dat zo graag willen. Ik word rustig en chill van studeren. Ik begrijp mijn "zwakke geest": al 2x burnout en 2x PTSS, ik begrijp waarom ik sociaal onhandig ben, ik snap nu waarom ik niet kan blijven werken waar ik werkte (continu jobhoppen), ik begrijp nu waar mijn gevoel van onrust vandaan komt, ik snap nu waar mijn bijna ziekelijke perfectionisme vandaan komt, ik snap nu waarom ik in zelfstandige functies floreer en in afhankelijke functies flop, ik snap nu waarom mensen mijn humor niet begrijpen, ik snap nu waarom ik altijd 7 of 8 lopende projecten heb (die ik overigens altijd afrond), ik begrijp nu waarom ik mijzelf altijd minder voel en wegcijfer, enzovoorts!
Er blijven continu kwartjes vallen. Of eigenlijk 2 euro-muntstukken. En het voelt fantastisch! Ik heb me nog nooit in mijn leven zo licht gevoeld, zo gelukkig en zo in balans met wie ik ben! Voor nu wil ik er niet meteen iets mee doen, laat ik mij maar eerst op mijn gezin en opleiding richten. Want vanmiddag zijn we op controle geweest bij het consultatiebureau geweest en de vorige arts is met functioneel leeftijdsontslag gegaan en deze nieuwe arts maakt zich zorgen over de balletjes van onze peuter. Dat heb ik voorheen bij haar voorganger ook al eens geuit, maar het kwam door de kou zei ze. Maar aan de anatomie te zien en aan de hand van wat ze voelt, zitten de balletjes niet in de balzak en kunnen er ook niet in wegens verschrompelde balzak.
Goh, dat zei ik ook al meer dan een jaar geleden!
Maar deze nieuwe arts verwijst ons naar de uroloog, misschien dat ze niks doen, maar dan is hij er in ieder geval bekend

Gisteren trouwens een gastroscopie gehad omdat de galstenenaanval van een poosje terug géén beeld gaf aan de galblaas, dus ze wilden maagaandoeningen uitsluiten. Wat een @#$^$%# onderzoek is dat! Nooit meer zeg, echt niet te doen in mijn geval. Zijn advies was om bij een tweede aanval bloed te laten onderzoeken op lever-waarden, omdat mijn klachten die ik destijds had, echt wel op galsteenproblemen wijst...
Nu weer afwachten wat de chirurg ervan zegt, er zijn wel wat biopten genomen, maar de maag-lever-darm-arts verwacht daar niks van, hij zag een prachtige gezonde maag.

Dit alles loopt, laten we maar met de stroming meegaan en afwachten wat al deze onderzoeken en verwijzingen ons brengen.
Nog even twee weken blokken, hopelijk kan ik mijn hersenen ertoe zetten de stof op te nemen, want mijn hoofd voelt wel erg druk met al deze lopende zaken.....
Tot zo ver mijn update!