Wat is een goede balans?

Het begint voor mij (en de lieve mensen in mijn directe omgeving) aardig duidelijk te worden dat ik erg zoekende ben naar een goede 'balans'. Maar wat is een goede balans nu eigenlijk? Simpel gezegd zou je denken de balans tussen werken en thuis zijn is, de 'work-life balance'. Maar ik denk dat er veel meer op de balans ligt. Wat precies allemaal, daar ben ik nog niet achter.

Om de balans voor nu 'simpel' te houden, heb ik na lang wikken en wegen (lees; weken zo niet maanden nadenken), bedacht dat ik misschien wel ouderschapsverlof kan opnemen. Ik kan een dag minder werken en kom dan uit op 3 dagen in de week. Dat betekent 4 dagen voor mezelf en Ise, 3 dagen voor werk. Dan heb ik hopelijk meer tijd voor het Sprookjesbos en dat samen zwemmen.

Tijdens het wikken en wegen spelen de financiën een grote rol. Ik lever een stukje van mijn financiële vrijheid in en zal van mijn man moeten vragen meer in te leggen in de gezamenlijke rekening. En dat vind ik heftig! Mijn lieve vent snapt het probleem niet, we zijn toch getrouwd!? En het enige dat hij wil, is dat ik gelukkig ben en me goed voel. Als dat inhoudt dat hij wat meer bijdraagt, poeh poeh... Sterker nog, als ik zou willen stoppen met werken, redden we het prima op zijn salaris. Dus het probleem? Nee, hij ziet het echt niet. 

Ik blijf beren op de weg zien. Vragen als; 'Wat zegt het over mij? Waarom vind ik dit zo moeilijk?' En, 'Ben ik nu minder ambitieus? Mijn baan kan toch niet in 3 dagen!?' De docu 'Waarom werken vrouwen niet' lijkt perfect getimed te zijn, maar helaas wordt ik er nog onzekerder van. Succesvolle vrouwen vallen dames die parttime werken af en een man roept dat vrouwen die parttime werken hun 'economische potentie' niet waar maken. Niet echt bemoedigend...

Gelukkig krijg ik wél bemoedigende woorden van mijn man, familie en vriendinnen, en ik besluit begin november het verzoek voor ouderschapsverlof uiteindelijk toch naar mijn werk te mailen. Heel voorzichtig omschrijf ik deze wens en ik geef hen 2 weken de tijd om te reageren, want ik ben mij bewust van de impact. Ik wil hen niet voor het blok zetten. 

Het antwoord; ze zijn er positief over dat ik dit wil! HUH!? Het voelt voor mij als een wonder. Per 1 januari ben ik op woensdagen én vrijdagen thuis met Ise. Ik moet het allemaal nog even laten bezinken, maar ik voel me enorm opgelucht! Zou ik de juiste balans dan toch kunnen vinden?