Wat is dit nou weer?

Het gebeurd dus echt.  Je trekt bij me in.  En ik...  Ik heb daar vrede mee.  Langzaam aan verhuizen je spullen naar mij,  maar mijn plekje is echt wel klein voor 2 personen. We zoeken naar iets groters,  niet veel groter maar een plekje waar je makkelijk met z'n tweeën kunt wonen.  En na een paar weken lukt dit.  

We verhuizen naar een plekje groot genoeg voor 2. Alles verloopt soepel en het leven lacht ons toe.  Je bent een charmeur en weet me iedere dag weer in te pakken.  Ik voel me gelukkig geloof ik.  En wat heb ik me lang niet zo gevoeld,  dus ik klamp me vast aan dit goede gevoel.

Helaas is je onenigheid met je ouders nog niet voorbij.  Dat werpt wel een deken over ons geluk.  Maar terwijl ik me dit aantrek,  maak jij je geen zorgen.  Je vind het prima zo en je leeft je leven.  En vernoemd ze niet eens.  Alsof ze niet bestaan. Ik probeer nog tot je door te dringen dat je ouders en familie belangrijk zijn.  Dat je deze niet zomaar achter je kunt laten,  wanneer het even tegenzit.  Maar je wilt hier niets van weten.  Je zit vol haat en wrok.  

Je moeder appt me,  of ik kan bemiddelen.  Ook je zus appt met de vraag of ik wat voor hen kan betekenen. Ik had niet moeten reageren maar ik wil graag dat alles zonder ellende verloopt dus vertel ze dat ik weer een poging tot bemiddeling zal doen. 

Een week heen en weer geappt en gepraat met zij moeder,  zijn zus en jou.  We praten maar je wilt van geen wijken weten.  Je moeder en zus blijven pushen dat het goed mag komen.  Ik begrijp hun gevoel maar ze vertellen me beide dungen,  die ik niet in jou terug zie.  Je bent lief en attent voor mij.  Zij noemen je dominant,  manipulatief en een pathologische leugenaar. Ik moet het een halt moeten toeroepen.  Dat ik er niet langer tussenin wil staan.  Dat hij wel weer contact zoekt wanneer hij er aan toe is. 

Dit pakt compleet anders uit als dat ik me voorstelde.  Ineens ben ik de boosdoener volgens moeder en zus.  Ben ik degene die hem niet naar hen laat gaan.  Ik bespreek dit met Arjan.  Jij gaat door het lint,  dat het altijd zo gaat.  Dat ze dit altijd zo doen.  Dat je helemaal klaar met ze bent.  Je belt je moeder.  Je maakt ruzie met haar en uiteindelijk bedreig je haar met de dood.  Ik weer dat dit niet correct is in welke mate van woede ook,  maar besef ook dat ze hem enorm manipuleert. 

Ook zijn moeder word boos,  en geeft hem een ultimatum.  Hij is voor het einde van de dag bij haar geweest om zijn excuses te maken of ze belt de politie om aangifte te doen van bedreiging. 

En dan,  zie ik een kant van je die ik nog nooit heb gezien.  Je draait door.  Gaat gooien met spullen en raakt in complete paniek.  Je wilt niet naar de politie.  Daar ga je nooit meer heen.  Je keert in jezelf en gaat onophoudelijk rillen.  Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik bel mijn ouders en vraag of ze willen komen.  En dit doen ze... 

Wat we dan gaan meemaken,  is iets wat we nog nooit hadden meegemaakt.  Mijn ouders praten op je in, geven je het goed bedoelde advies om alsnog langs je ouders te gaan. En met hen het gesprek aan te gaan.  Ondertussen is ook je zus gearriveerd.  Ze maakt het niet beter,  ze jut je nog eens extra op.  Ze blijft op je inprenten dat alles jouw schuld is.  En ik...  Ik laat alles gebeuren,  het lijkt wel een soap waarin ik terecht ben gekomen. 

We gaan op weg naar je ouders.  Ik zie je woede maar weet niet wat dit betekend.  We bellen aan bij je ouders,  met mijn ouders,  je zus en mij achter je aan.  Je vader opent de deur,  en jij,  jij slaat deze man knock-out de gang in.  Mijn ouders en ik blijven verbouwereerd in de deuropening staan.  Je loopt naar je moeder,  maakt je excuses voor het bedreigen van haar en gaat zitten. 

En niemand kijkt naar die man die half op de trap,  en half in de gang ligt.  Wij staan nog steeds in de deuropening.  En je zus stapt gewoon over hem heen terwijl ze hem laat liggen.  We worden binnen gesommeerd.  En totaal in shock lopen we naar binnen.  Blijkbaar is alles al vergeven en vergeten zodra we de huiskamer inlopen want er word gelachen en er wordt voor iedereen wat drinken ingeschonken.  Ondertussen komt ook zijn vader binnengestrompeld en gaat achteloos op een bank zitten. 

Ik wil niet zitten,  ik blijf staan.  Mijn ouders herpakken zich als eerst en vragen wat er nu in godsnaam aan de hand is allemaal.  Ze krijgen als antwoord geen zorgen alles is nu opgelost... 

Opgelost denk ik???  Wat is er zojuist gebeurd????  Ik word boos,  ik vraag of dit normaal is.  Het antwoord dat ik krijg is dat dit nooit gebeurd zou zijn,  als ik niet de boel had opgenaaid...  Wat?  Ik begin te lachen...  Niet de juiste emotie waarschijnlijk maar ik vind dit onbegrijpelijk..  Wat ik dan nog niet genoeg besef,  is dat dit de tendens wordt voor de komende tijd.  Ik loop naar de deur,  en vertrek.  Ik wil dit niet meer horen...  Ik wil slapen en morgen wakker worden om dan te beseffen dat dit alles een hele slechte droom was. 

Helaas ik word de volgende ochtend wakker,  en dit was geen droom... Dit is echt gebeurd...  Je zou denken dat ik alles afkap,  maar nee ik blijf met jou en hier praten we nooit meer over..