Wat heb ik toch een heerlijk kind

In een eerdere blog beschreef ik wat een rot jaar ik achter de rug heb met moeilijke stages, veel ziekte en ziekenhuizen. Ik ben nu sinds augustus aan het herstellen en alles aan het laten bezinken. Zodra ik wist dat ik 'beter' was het ik een draagdoek besteld om mijn lieve meisje lekker dicht bij me te dragen (al is ze al bijna 1,5). Zólang heb ik stoned van de medicijnen en pijnstillers op de bank gelegen en ik heb zóveel gemist! Nu kan ik uren gewoon naar haar kijken. Hoe ze aan het spelen is, aan het kleuren is, alle duploblokjes uit de doos haalt en ze dan weer allemaal erin stopt (en dan weer alles eruit haalt). En dan denk ik weer 'wat heb ik toch een heerlijk kind'. 

Ze was deze week een beetje ziek (net als half Nederland) en daardoor wat hangeriger dan normaal. Ze zat bijna de hele dag bij me in de draagdoek. Lekker knuffelen. En als ze even niet wist waarom ze zich zo beroerd voelde, lag ze tegen me aan te snikken en kon ik haar troosten. Die momentjes van dicht bij elkaar zijn vind ik heerlijk. Die heb ik gemist en die haal ik nu in. Even tegen elkaar aan kruipen op de bank onder een dekentje en samen naar Masja en de beer kijken. En dan die oogjes zien stralen! En dan denk ik weer 'wat heb ik toch een heerlijk kind'. Mijn lieve kleine meisje.