Wat en wie ben ik nu eigenlijk geworden?

Ik BEN best wel veel, bedacht ik mij. Ik ben namelijk kind, maar ook moeder. Ik ben vrouw, (Ik ben zelfs ex-vrouw), maar soms voel ik mij ook wel een beetje man in de wereld waarin in werk. Ik ben politieagente, dus ik ben hulpverlener en ook collega. Ik ben buurvrouw, tante, vriendin, buddy, OR-lid, luizenmoeder, oud-klasgenoot, kleinkind, klant, passagier, bestuurder, zus, nicht (in de letterlijke zin van het woord bedoel ik dan!), mens, hulpmoeder-als-school-het-uitkomt, huishoudster! D.I.M ben ik ook heel erg. Wàt? Volgens mij ben ik de uitvinder er van, want ik zei het al toen ik amper kon praten. 'zelluf doen!'... en vandaag BEN ik óók alleen.
En ik ben waarschijnlijk nog veel meer, maar dat schiet me zo snel niet even te binnen.

Als je er over nadenkt, is het toch helemaal niet zo gek dat sommigen van ons 'stemmen' in hun hoofd horen? Of hardop tegen zichzelf praten? Het is eigenlijk gewoon een dolle boel zo met je zelf....

Overigens staat dit bovengenoemde rijtje in willekeurige volgorde. Maar alles is even belangrijk. De ene 'rol' neemt meer tijd, dan het andere. Het kan zelfs wisselen binnen één minuut wàt ik ben. Het is zelfs zo dat ik het ene eigenlijk altijd ben, maar wordt overschaduwt door het andere. Zo gaat dat nu eenmaal in een leven.

(Ik WAS ook heel veel trouwens! Ik WAS militair, ik WAS zwanger, ik WAS jong, ik WAS verliefd, ik WAS sportief enz... kijk! Dat BEN ik allemaal niet meer!)

Vandaag ben ik vooral: MIJZELF. Ben ik er vóór mijzelf of beter gezegd: vandaag ben ik mèt mijzelf. Ik ben namelijk mèt mijzelf uit eten gegaan.
En ik ben best goed gezelschap, heb ik gemerkt.

Ik zat dan wel alleen aan dat tafeltje in dat overvolle restaurant. Maar nu zag ik daar een mevrouw, heel ongelukkig, aan een tafel-voor-tien, mét 9 andere -blijkbaar- dierbaren om haar heen, zitten. Ik heb haar in de bijna 3 uren die ik daar was, geen woord zien wisselen met de anderen. Ik heb haar niet zien lachen. Ook niet zien huilen overigens! Maar ik heb wel gezien dat deze vrouw daar NIET alleen, maar duidelijk WEL eenzaam zat te zijn. (Ik ben dan misschien veel, maar ik ben NIET eenzaam) Haar gezelschap was niet optimaal. Ja,.... of zíj was niet optimaal... dat laat ik in het midden.

MIJN gezelschap daarintegen was geweldig. Lekker rustig. Goed gehumeurd. Leuk aangekleed. Make-upje op. Niet te overdreven, maar zag er wel verzorgd uit. Lekker geurtje. Haar los gegooid. Mijn gezelschap had er zin in. Uit beleefdheid heeft mijn gezelschap op een gegeven moment zelfs de telefoon links laten liggen. Zeg nu zelf: Het is toch bloed irritant, wanneer diegene met wie je bent, voortdurend op zo'n schermpje zit te loeren, het gezicht helemaal blauw opgelicht door zo'n mobiele telefoon en daardoor het romantische sfeerlicht van het restaurant te niet doet? Nee, ik had geen klagen. Het eten was heerlijk. De bediening was goed. En het luchtige tijdschrift, dat ik mee had genomen, las lekker weg.

Dát vind ik zo'n voordeel van het alleen-uit-eten-gaan. Gewóón lekker een tijdschrift lezen... of alleen al door bladeren... beetje plaatjes kijken.
Ja! Dat doe ik thuis nooit! Gun ik mij geen tijd voor. Of eigenlijk: ik kom er gewoon nooit aan toe! Vanavond dus wel en wat ben ik UITERUST!!! Wat ben ik ZEN of Yin-Yang offe... wat is tegenwoordig ook al weer zo'n populaire term? Iets met 'mindfulness' of zo? Dat is toch dat je 'met aandacht leeft'? Nou, ik was toch een potje mindfull bezig vandaag. Nou ja.. ik moet toegeven: eigenlijk pas, nadat ik na mijn nachtdienst om 12:30 uur weer in het land-der-levende- aankwam dan.
Oh ja.. ik was ook heel 'connected' vandaag... met mijzelf enzo!
Ik doe nog nèt niet aan hangmatyoga! Maar ik ben zó ontspannen nu, dat mijn armen zo lang zijn geworden, dat ik bijna met mijn handen over de grond kan slepen, wanneer ik gelukzalig door mijn huis heen slenter.

Zo meteen ga ik lekker lepeltje-lepeltje met mijn warme tarwezak in mijn frisse bedje. Dan hoop ik te dromen over alles wat mij rustig houdt en gelukkig laat voelen.

En dan morgen, ja ... ben ik om 9 uur weer in de sporthal, omdat mijn zoon een oliebollen-toernooi gaat voetballen. Dus dan BEN ik spontaan even supporter! Daarna komen de kinderen weer thuis... morgen ben ik ook wel mijzelf, maar is de rol van 'moeder' het weer, die op de voorgrond zal staan.

En jij? Heb jij je ooit afgevraagd wat of wie je eigenlijk allemaal bent?

Het maakt helemaal niet uit, hoe lang -of juist kort- jouw rijtje is!
'Ben' vooral gelukkig!!!! En dat is wat ik jou voor het nieuwe jaar wil wensen!