Wat een vervelend jaar, helemaal alleen

Waarom?

Deze vraag stel ik mijzelf elke dag. Waarom is mijn leven binnen een jaar zo veranderd en zo onwerkelijk. Waar heb ik dit aan verdiend?

Ons geluk kon niet op toen wij zwanger bleken te zijn van ons zoontje. Op het moment van de bevalling bleek alles te gaan mislukken. Alles wat er mis kon lopen liep mis. Het was een heftige ervaring, voor ons beide.

Hierna leek alles wel weer op rolletjes te lopen. Natuurlijk is een baby intensief. 

Helaas ook hier bleek weer een volgend obstakel te liggen, een depressie en angststoornis van mij bleek in aantocht. Wat een moeilijk en pijnlijk proces was. Gelukkig kreeg ik snel hulp en veel steun. Ook dit leken wij te kunnen overwinnen. 

Op het moment dat ik beter behon te voelen zag ik jou aftakelen. Maar je wilde niet praten. Tot die dag in augustus, je kwam bij mij zitten vertelde dat je gevoel voor mij er niet meer was. Mijn wereld stortte in.

Nu nog altijd is mijn wereld een grote nachtmerrie. Ik mis de momentjes die wij samen hadden en het samen geniet van de weekenden. Wat ik vooral moeilijk vind is dat wij niet samen mogen/kunnen genieten van onze kleine man. 

De pijn die ik voel is onbeschrijfelijk. En telkens weer die vraag: waarom?