Wat een ROT datum, 31 oktober

31 oktober 2011 , het speelt af in me hoofd. Het lijkt wel dat het gister is gebeurd.. en soms lijkt het alsof er nooit wat is gebeurd. Gek hea? Dat je leven door gaat ondanks wat er jaren geleden is gebeurd en toch zoveel effect op je heeft. Als tiener,als moeder en als dochter. Je zal je wel afvragen wat is het dan? Ik praat er niet meer over maar vandaag stel ik me weer open.

April 2011: Een gezellig weekendje bij me tante met al me familieleden. Me moeder staat op en zegt dat ze ons wat moet vertellen.. Ze heeft kanker.. Ik kon het eerst niet geloven. Maar toen het besef kwam moest ik huilen en sloot ik mezelf op in de badkamer. Na heel wat gesprekken gevoerd te hebben , ben ik gekalmeerd en we are going 2 kick some cancers ass! 

Ze kreeg haar behandelingen en het was echt een heftige periode voor iedereen. ik was heel emotioneel en afstandelijk. Op school deed ik het niet meer goed,dat ik zelfs een niveau terug ben geplaatst. Ik was ook net 18 geworden in juni en kreeg al heel wat op me af. 

Augustus 2011: Was ze in het ziekenhuis en wilde de doktoren een gesprek hebben met m'n moeder en haar familieleden. Ze had mij alleen uitgenodigd met het idee dat de doktoren zoude vertellen hoe ze zou worden verder behandeld. Helaas was dat niet het nieuws. De kanker was uitgezaaid en ze had minder dan 6 maanden te leven. *zucht* wat was dat een klap in mijn gezicht. Na vele tranen zei ze: Alles komt goed. We zijn een gelovige familie dus geloven we in God. En op Hem vertrouwen we.

Oktober 2011:  3 dagen voordat ze overleed werd ze niet meer wakker nadat ze een morfine prik had gehad omdat ze zoveel pijn had. Ze leefde, alleen was ze in haar laatste dagen ''volgens de nacht zuster( die heel veel over zich heen kreeg door de emoties van mij en me familie)  en 31 oktober blies ze haar laatste adem uit. Helaas is mijn broer ook op deze datum geboren. Dus je kan begrijpen dat het even slikken is. 

2 jaar na deze verschrikkelijke jaar ben ik moeder geworden. Ik heb altijd gedacht God heeft een engel erbij gekregen en heeft mij weer een zegen toegestuurd(Fian). Ik heb 9 maanden lang gehuild omdat ik dit zonder haar moest doen terwijl ze altijd zo graag oma wou worden. Het is moeilijk om moeder te zijn omdat ik nooit aan mijn eigen moeder dingen kan vrage waar ik tegen loop. Ik moest bevallen zonder mijn grootste steun. En het ergste vind ik dat Fian alleen 1 oma heeft. Ik vind het moeilijk om haar toch in zijn leve te plaatsen. Hoe leg je dat uit ? Dat oma een sterretje in de hemel is als hij haar nooit heeft gezien? Hoe ga je naar de begraafplaats en hou je je sterk voor je zoon terwijl je toch wel kapot gaat van binnen? Want fian kan al heel goed zegge dat mama huilt. Ik wil sterk zijn juist omdat ik een zoon heb , maar ik ben toch wel nog een mens.