Wat een lieve, geweldige kleine ettertjes.

Wat een enorm vervelende eigenschap van ouders vond ik het altijd toch dat ze de realiteit een beetje uit ogen verloren als het om hun eigen kind gaat. Mijn kind is echt de mooiste, leukste, slimste. Mijn kind doet dat ECHT niet en ik heb meer dan één ouder gezien op mijn werk die zich door hun kind helemaal laten bespelen, inpalmen.

Mij zal dit niet overkomen heb ik altijd geroepen. Maar nu ik daadwerkelijk een kind heb is dat toch moeilijker gedaan dan gezegd. 

Want mijn kind is echt wel de leukste. Haha. Realistisch weet ik echt wel dat ik niet het aller knapste kindje van de wereld heb (ook niet de lelijkste hoor) maar in mijn ogen is hij absoluut wel de knapste. Realistisch gezien weet ik dat ik heus niet het aller slimste, liefste en gewoon weg aller geweldigste kindje heb. Maar voor mij voelt dat wel zo.

En dat is maar goed ook. Wat is moeder natuur toch geweldig. Of je kind nu echt heel mooi is of eigenlijk totaal niet, moeder natuur heeft iets in de hoofden van mama's en papa's geplant dat je alsnog jouw eigen kroost enorm mooi vind. Dit geld natuurlijk ook voor alle andere eigenschappen die je aan kinderen kunt toe eigenen.

Wat is dat handig, zo wordt elk kind geliefd door zijn/haar ouders. Tenminste dat is de bedoeling. Helaas zijn hier wel wat uitzonderingen op maar om even in de positieve spirit te blijven ga ik even voor de algemeen trekking dat de meeste ouders hier wel mee opgezadeld worden.

Ja, ik zeg opgezadeld want hoe goed dit ook is en belangrijk dit ook is voor jou en je kind. Omdat de liefde onvoorwaardelijk moet zijn en zeer belangrijk is, zitten er wel wat haken en ogen aan. Zo wordt je voor alle kindloze vrienden een beetje irritant als je weer met een foto van je kind aan komt of het feit dat hij zijn eerste poepje op de wc heeft gedaan. Sorry hiervoor alvast maar het is de schuld van moeder natuur.

Maar ook kinderen zelf hebben al snel door dat jij ze leuk vind en gaan je bespelen. Ze chanteren hun ouders en knipperen of blozen er niet bij. Keihard zijn ze gewoon die kleine, lieve wezens. 

Huilen als je weg gaat bij het kinderdagverblijf of op school. En het moment dat ouders daadwerkelijk weg zijn is er opeens niks meer aan de hand en zijn ze binnen twee tellen weer vrolijk aan het rond huppelen, ik zeg chantage. Weigeren te eten wat op tafel is totdat ouders zo moe zijn van de strijd dat ze het opgeven en bezorgd zijn dat hun kind straks hongerig is en dus toch toe geven om hun kind iets te eten te geven wat hij/zij wel lekker vind, ik zeg chantage. Steeds weer uit bed komen, tot dat ze toch nog een half uurtje langer op mogen, een glas warme melk krijgen of nog een 4e verhaaltje voorgelezen krijgen, ik zeg chantage. Als ze voor de 100ste keer om dat nieuwe speelgoed vragen, smeken, huilen, krijsen, knipperen met hun ogen, kusjes geven of noem maar op wat ze allemaal proberen om het voor me kaar te krijgen, ik zeg chantage. Het begint al heel jong, zo jong dat ouders het nog niet eens door hebben en hier ligt juist het probleem. Hierdoor krijgen ze het in het begin nog goed voor me kaar en hierdoor wordt het al een lastige kwestie voor ouders want het sluipt erin voor dat je er erg in hebt en draai het dan nog maar eens om.

Het ergste is nog dat ze deze chantage niet opzettelijk doen, niet door hebben hoe erg ze het bloed af en toe onder de nagels van hun ouders halen, hoe moe en gefrustreerd ouders erdoor zijn en dit zorgt er voor dat we ze keer op keer met die lieve ogen, plakkerige kusjes en zachte knuffels vergeven en ons er in laten tuinen, keer op keer weer.

Haha, wat is het toch heerlijk om ouder te zijn. Tot irritatie van je kindloze vrienden en regelmatig ook van jezelf. Wat zijn het toch ettertjes maar tegelijk de liefste, geweldigste wezens die erop deze aardbodem rond lopen.