7 jaar geleden
Wat ben ik nou voor moeder?!
Het komt niet...dat gevoel van verliefd zijn op je kindje. Ik voel me schuldig. Wat ben ik nou voor moeder?!
Ik word er heel verdrietig van, maar ik hou niet van mijn baby...hoe erg is dat! En wat zegt dat over mij? Ik zorg voor Nienke en ik wil dat haar niks overkomt, maar dat is omdat ze mijn verantwoordelijkheid is. Net zoals je goed zorgt voor een baby op het kinderdagverblijf. Ze zijn lief en schattig, maar niet van jou.
Ik hoopte dat het thuis beter zou worden. Maar het komt niet..dat verliefde gevoel waar die andere moeders het over hebben. Ik heb het niet. Ik voel me zo schuldig. Wat ben ik nou voor moeder?! Misschien had ik er nooit aan moeten beginnen. Mijn moeder is bang voor een postnatale depressie, maar dat denk ik niet. Ik wil haar of mezelf niks aandoen. Het is me allemaal ook niet teveel. Ik heb alleen het gevoel dat ik heel lang aan het oppassen ben. (Iets wat ik trouwens graag doe, want ik ben dol op kinderen)
En ik kan trouwens ook niet eens echt voor haar zorgen. Mijn hechting heeft los gelaten, dus ik moet blijven liggen tot alles een beetje geheeld is. Voeden dat moet ik wel vaak, want het is een hele dame. We proppen haar deze 1e week nog in maat 56, maar eigenlijk past dat al niet meer. Elke 2 uur komt ze voor de borstvoeding. Doodvermoeiend, maar ja, het is gezond en dat is het belangrijkste. Ook voeden we wel iets bij met de fles, op aanraden van de kraamhulp. Nienke heeft het echt nodig.
Maar mij ook heeft ze ook nodig. Ik hou haar bewust veel bij me, om het gemis aan moederliefde te compenseren. Zou ze het erg merken? Misschien komt het gevoel wel nooit en blijft ze altijd 'vreemd' voor me? Deze angst durf ik niet hardop uit te spreken. Alsof ik dan bang ben dat het echt waar wordt.
Sinny
Dank je voor je reactie. Gelukkig kan ik ook zeggen dat het goed is gekomen, ook al duurde iets langer dan bij jou. Maar ineens was het er wel. Heel fijn trouwens. Toch heb ik er wel een naar bijsmaakje aan overgehouden wat betreft de babytijd. Maar het is zeker fijn om te horen dat je niet de enige bent. Dat was voor mij ook een van de redenen om het op te schrijven.
Mama van J&C&J
Ik kan me best inleven in je situatie, ik had hetzelfde tot mijn kleine ongeveer 7 weken oud was, toen was het ineens omgedraaid en was daar eindelijk het welbekende "verliefd zijn op je kindje" gevoel. Al die tijd dat ik dit niet voelde ben ik daar open naar mijn vriend en de kraamhulp/cb geweest, want ik was bang voor een depressie. doch is het niet eens zo vreemd volgens de artsen.. ik had een keizersnede onder gehele narcose, zag mijn kleine dus niet meteen, ik kon haar pas na 2 dagen echt op de arm hebben en ze had ook een verborgen reflux wat ervoor zorgde dat ze alleen maar huilde... alleen maar!! Tevens was ik vd narcose nog 4 weken lang doodziek, kon niet eten etc... alles samen zou daarvoor hebben gezorgd, en dat denk ik ook! En dat niet alleen.. het is ook niet niks he, ineens verwacht jan en alleman dat je op een dikke roze wolk zit en dat het ooh zo leuk is allemaal. Dit geld niet voor iedereen zo ;) ik zeg.. dat gevoel komt echt wel vanzelf opwaaien :) wens je sterkte, blijft moeilijk en zwaar..