Wat als niets gaat zoals je gehoopt had?

Wat als niets gaat zoals je gehoopt had. Het lijkt het afgelopen jaar wel the story of my life. In mijn hoofd weet ik altijd een mooie planning te maken en meen dan ook oprecht dat ik zelfs kan bepalen wanneer ons derde kindje geboren zou worden. Nou meende ik 9 maanden lang dat er een klein mannetje in mij groeide. Ook dacht ik deze wel tot de 41 weken binnen te kunnen houden maar tjonge wat werd ik verrast. De twee oudste dochters van mij zijn allebei 40+ baby's. Het kwam dan ook geen seconde in mij op dat het ook kon zijn dat deze kleine spruit eerder zou komen. 

En dus sprong ik 12 februari op de fiets richting de huisarts. We waren net in ons nieuwe (wat we toen nog dachten) paleisje getrokken, dus er moest nog een adres wijziging doorgegeven worden. Toen ik bij de huisarts wilde weg fietsen merkte ik wel dat ik telkens een druk op mijn blaas voelde maar als ik rustig zuchtte dan trok dat gevoel weg en kon ik door fietsen. Dus op naar de vergadering op het werk (ja, ik weet ik had toen al verlof want ik was 16 februari uitgeteld)  dit was zo'n 5 km fietsen. Na wat puf werk verliep dit heel soepel. Daar aangekomen riep ik met mijn grote mond nog 'nee deze blijft tot 23 februari zitten want 22 februari moet ik eerst naar de rechtbank in Utrecht voor mijn zaak tegen Defensie'. Na de vergadering nog eens een paar kilometer verder op gaan lunchen met twee vriendinnen en op het eind van de dag weer rustig naar huis gefietst met de nadruk op rustig.

Jeetje er leek geen einde aan die weg te komen. Mijn benen voelden loodzwaar en ik begon te twijfelen aan mijn conditie. Okay, ik had wat minder gedaan de afgelopen weken maar het was nu ook weer niet zo dat ik niets had gedaan. Althans hoogzwanger verhuizen is toch aardig bewegen. Vooral als je met 8 1/2 maand nog over de schutting klimt omdat je de voordeur achter je dicht heb getrokken en alleen de achterdeur open hebt staan. Maar uiteindelijk wist ik thuis te komen. Daar heb ik de auto gepakt om de meiden bij de gastouder op te halen. Hierna volgde het avondritueel. Eten, even t.v. kijken en de dames naar bed brengen. Toen ik Guusje naar bed had gebracht zei ik tegen mijn man dat hij Sophie maar naar bed moest brengen dat ik last had van harde buiken. Dit had eigenlijk al een teken moeten zijn want ik vraag zelden om hulp. Maar zo gezegd zo gedaan. 

Rond 22uur rommelde het een beetje. Soms een wee dan weer een uur niets. Praktisch als ik ben stelde ik voor om naar bed te gaan en dan zou het wel zakken want de kleine zou pas 23 februari komen (althans volgens mijn planning) dus dit moesten wel voorweeen zijn. Rond 00.00uur heb ik mijn man toch maar wakker gemaakt want ik bleef naar de toilet gaan en het rommelen werd wat erger. Ik heb zelfs nog soorten weeen opgezocht want ik wilde niet voor niets bellen. Dus toen ik om 00.30uur ineens regelmatige weeen kreeg heb ik toch maar de verloskundige gebeld. Nu had ik net het geluk dat het een waarnemend verloskundige was. Dus ik kende haar niet en zei mij niet. In een notendop uitgelegd dat de vorige twee bevallingen ook snel waren gegaan.

Uiteraard kwam de vraag of ik wilde dat ze kwam. Omdat ik zelf twijfelde en niet wilde dat ze voor niets kwam adviseerde ze een warm bad maar mocht het dan niet zakken dan moest ik terug bellen. Nou zo gezegd zo gedaan. Mijn man liet het bad vollopen en ik zat er welgeteld nog geen 10 seconden in toen ik mij voelde leegstromen. Geschrokken keek ik mijn man aan en hij had het zelfde zien gebeuren. De vliezen waren gebroken. Dus hij de verloskundige bellen maar nog voor hij haar aan de lijn had zei ik hang maar op want misschien kon ik mijn plas wel niet ophouden. Want he de kleine zou pas de 23ste komen. Hij ophangen en ik proberen uit bad te komen en toen gebeurde het. Een wee die een olifant nog omver zou krijgen. Het enige wat ik schreeuwde was bel de verloskundige en ik moet uit bad. De verloskundige zou er meteen aankomen want nu kon het snel gaan bij ons. En snel dat het ging.

Ik heb het bed weten te bereiken. Daar kreeg ik de volgende wee en ik weet dat ik dacht als ze toch zegt dat ik maar 1 cm heb dan sla ik haar. Daarna kreeg ik persdrang. Mijn man mee puffen zodat ik niet zou gaan persen en maar hopen dat de verloskundige op tijd kwam. Op het moment dat de deurbel ging voelde ik het hoofdje komen. Ze is de kamer in gekomen zag het hoofdje komen is naar de auto gerend om haar spullen te pakken en drie keer persen en daar was de kleine spruit. Beduusd gluurde ik tussen haar benen en het enige wat ik kon zeggen was "ik dacht echt dat we een jongetje zouden krijgen en dat hij pas 23 februari zou komen."  Maar wat zat ik ernaast. Om 1.17uur 13 februari 2019 was ons Kato geboren. In een krappe 47min hadden we die bevalling gepiept. Maar ik had een week nodig om aan het idee te wennen dat ze er al was. 

En nog geen 12 uur later kwam de stront via het doucheputje omhoog en stond de wcpot vol water. 

Wil je weten hoe dat verder gaat hou mijn blog dan in de gaten want die is voor de volgende keer.