Wat als mama het even niet meer ziet zitten?

Ik denk dat het ergens in de zomer van 2017 begonnen is. Ik kreeg een ongeval op het werk waarbij ik een spierscheur opliep in mijn elleboog. Ik kreeg rust voorgeschreven maar mijn elleboog wou maar niet genezen. Bovendien werd het ook niet erkend als arbeidsongeval waardoor ik heel wat inkomsten misliep. Uiteindelijk moest ik geopereerd worden en zat ik een dikke 9 maanden thuis. Negen maanden waarin ik zo goed als de helft tot niets in staat was omdat mijn arm niets aankon. Na veel kinesitherapie en rust kwam het wel weer goed. Ik ging in beroep tegen de afkeuring en dat bleek een straatje zonder einde. Tot op de dag van vandaag is het nog niet volledig afgehandeld. 

Het begin van een financiële en vooral emotionele rollercoaster. Ik ben sowieso iemand die veel te veel denkt. Ik sta bij alles veel te veel stil en kan heel moeilijk iets loslaten. Mijn arm was het begin van een opeenstapeling van kleine en grote problemen die zich vooral in mijn hoofd bevonden. Een woordenwisseling speelde zich telkens opnieuw in mijn hoofd af, een rekening die niet op tijd betaalt geraakte, zorgde ervoor dat ik 's nachts uren lag te rekenen om ze toch maar in het plaatje te laten passen. Een ergernis op het werk werd veel groter dan het is en zo kan ik blijven doorgaan. 

Tot een paar weken geleden we nog maar eens een financiële kater opliepen en ik volledig crashte. Ik ging onderuit en huilde uren aan een stuk. Ik belde de huisarts en kon direct bij hem terecht. Ik deed er mijn verhaal, vertelde hoe lang ik mij zo al voelde. Langzaam maar zeker vielen de woorden depressie en medicatie. Eerlijk, ik haat medicatie, laat staan dat ik iets ga nemen tegen depressie maar ik zat zodanig diep dat ik erin toestemde. 

Ik twijfelde daarna nog een aantal dagen of ik de medicatie zou nemen maar het ging van kwaad naar erger met mij en toen ik op een zaterdag totaal mijn bed niet meer uitkwam, wist ik dat het tijd was om er iets aan te doen. 

Ondertussen neem ik een dikke 3 weken elke dag braaf mijn pilletje en ik voel mij beter. Ik heb weer énergie, niet de massa maar wel genoeg om opnieuw iets te maken van elke dag. 

Ik heb het geluk dat zowel mijn partner als mijn kinderen mij door zo een periode sleuren. Dat ze er staan voor mij en dat ze veel overnemen. Dat ze begrip hebben als ik moe Ben en echt nood heb aan rust. Zij zijn de reden dat elke dag een mooie dag is! 

Liefs, Sofie