wat als je niet de mama kan zijn die je zou willen

dit is mijn eerste blog, ik wil dit voor mijzelf gebruiken om het allemaal een plek te geven.

Ik ben Stevie 23 jaar jong getrouwd met een geweldig liever super man/papa, en trotse mama van Jennifer en dani. Tijdens de zwangerschap van Jennifer had ik al last met 15 weken van bekkeninstabiliteit, met 20 weken moest ik echt stopen met werken en belande snel in een rolstoel. Na de zwangerschap kei en kei hard er aan gewerkt om me lichaam weer in top voor te krijgen. Dit om mama te zijn en mijn baan als verzorgende ig voor 28 uur vol te kunen houden. Dit ging goed en we hadden een heerlijke zomer vakantie geboekt naar kos. 

Toen de vakantie aanbrak twijfelde ik of ik mijn pil zou door slikken omdat ik anders nog een dag of 3 ongesteld was op vakantie. maat ach we gingen 8 dagen dus besloten gewoon ongesteld te worden. we waren de dag voor vakantie de stad in geweest, tickets opgehaald laatste dingen gehaald enzo. Toen ik tegen mijn man zij ik bem nog steeds niet ongesteld. Eigenlijk voelde ik het gelijk dus zij tegen hem ik haal een test. De dag van vertrek s ochtends de test gedaan, en mijn vermoede werd bevestigt. Net dat ik van de wc kwam, stapte mijn schoonvader binnen. Mijn man wist dus nog van niets kon moeilijk iets door laten schemeren. Op hey vliegveld zij ik tegen hem we krijgen een kadotje. Hij was er allang niet meer mee bezig dus snapte mij eerst niet. poeh het was wel even schrikken en spraken af, na de vakantie pas verder onze gedachte over hoe we het allemaal moesten gaan doen. 

3 weken na onze vakantie kreeg ik een ongeluk met de fiets. Dus lag er weer uit op me werk pff was net weer terug. Na een maand thuis gezeten te hebben weer beginnen. Al snel begon mijn bekken weer tegen te staan maar moest door gaan van mezelf. was op dat moment ongelovelijk hard voor mezelf. Voor mijn gevoel tenslotte kon ik me niet weer ziekmelden. had ik dat maar nooit gedaan, want dat ik eenmaal thuis zat zat ik binnen een week in een rolstoel. Gelukkig na mijn verlof vakantie opgenomen en ik kon daarma rustig aan weer beginnen.

Afgelopen oktober gebeurde er iets vreselijk. Net boodschappen gedaan even snel de kinderen en kus gegeven voor hun middag tukje, en daar ging super hard onder uit. Ik kon gelijk niet meer staan, mijn man moest me naar de bank tillen. mijn moeder en schoonzus zijn gekomen. Mijn schooszus heeft de kinderen mee genomen en me moeder is met mij naar het ziekenhuis gegaan. Mijn man moest werken hoe vervelend ook, maar het was niet anders. Een ruime week in het ziekenhuis gelegen maar er was niets maaf kreeg wel flink medicatie. uiteindelijk naar huis met veel pijn en fysiotherapie. Na 2 weken terug en 2 scheurtjes in mijn bekken waren te zien op de foto. oow wat was ik boos, het was alleen niet anders. Na 2 weken weer een week in het zh het ging niet goed. Mijn werk eiste te veel van me, waardoor ik over mijn grenzen heen ging en de scheurtjes verder gegaan waren. Gelukkig 4 weken later waren ze bijna dicht. Het enige probleem was nog dat ik nog steeds verging van de pijn. Inmiddels zat ik in een rolstoel, omdat ik door mijn bene zakte en dus valgevaarlijk was. Hulp kregen we niet we hadden toch mantelzorger (een man die 36 uur werkt, een moeder die 28 uur werkt en een opleiding doet, een schoonzus met verklede zenuwen en een zus aan de andere kant van nederland)

Nu ben ik 5 maanden verder en sinds een week heb ik eindelijk bevestiging. Het zit echt niet goed ik heb bekkenpijn, een beter woors voor bekkeninstabiliteit. Het gaat alleen maar slechter helaas, ik heb een zware depressie ontwikkeld, kan echt bijna niet meer lopen, heb met alles Hulp nodig, mijn dochtertje wil niet meer naar de peuterspeelzaal en naar de gastouder, mantelzorger zijn allemaal overbelast. Maar nog wordt er niets gedaan,de gemeente geeft geen gehoor. niks is mogelijk ik kan de trap niet meer op gelukkig kan mijn man me tillen zo dat ik soms kan douchen en boven kan slapen. 

Het meest vreselijk voel ik me tegen over me kinderen ik kan niet de moeder zijn die in wil helaas.