Wat als ik er niet meer ben

Bij het lezen van deze titel zal je waarschijnlijk niet meteen staan te springen om mijn blog te lezen maar toch is het wel iets wat heel belangrijk is om er over te praten.

Tuurlijk denk je niet aan dood gaan als je 20-30 jaar bent en net moeder bent geworden.

Toen ik mijn polsoperatie kreeg zo’n 4 jaar geleden riep dat wel wat vragen bij mij op want wat als het fout zou gaan tijdens mijn narcose wat gebeurd er dan met Jayden.

Ik heb toen heel simpel een brief geschreven met mijn wensen.

Toen ik in het proces terecht kwam van baarmoederhalskanker spookte er van alles door mijn hoofd maar vooral die ene vraag;

wat als ik er niet meer ben?

Ik doe mijn best om Jayden zo zelfredzaam en zelfstandig mogelijk te maken maar hij zal nooit zijn vleugels uit slaan zoals ik dat deed toen ik volwassen werd

Bij alle dagelijkse dingen moet ik hem helpen en maakt het zelfredzaam zijn toch een stuk lastiger.

Ik heb de dood altijd iets heel naars gevonden.

Tuurlijk heb ik ook mooie diensten mee gemaakt om afscheid te nemen en had ik met de een meer vrede dan met de andere.

Maar hey kom op zeg ik kan en mag toch nog helemaal niet doodgaan?

Hoe moet dan nou met Jayden als ik er niet meer ben? Wie zorgt er dan voor hem? Niemand die zo goed voor hem kan zorgen zoals ik altijd gedaan heb.

Wie knuffelt hem, wie troost hem, wie begeleid hem door deze hele medische wereld heen?

Ik hoop dat ik nog heel lang deze dingen voor Jayden mag blijven doen.

Hij is pas 8 jaar geworden dus ik zal hopelijk nog heel veel dingen met hem beleven.

Ik zal keuzes moeten gaan maken waar andere ouders nooit over na hoeven denken maar ooit zal ik moeten gaan kijken naar een woonvoorziening voor hem want hij zal niet zijn leven lang bij mij kunnen blijven wonen.

Hoe graag ik dat ook zou willen maar op een dag zal ik er niet meer zijn en zal zij toch zich zelf moeten redden met het hulp van anderen.

Buiten het feit dat ik alles moet regelen voor hem als ik er zelf niet meer ben, zal ik ook alles voor mezelf zo goed mogelijk moeten regelen want ik denk niet dat Jayden daar toe in staat zal zijn.

Nu is controle hebben en dingen regelen een van mijn plus punten dus dat moet wel goed komen voor nu wil ik daar nog niet over wakker liggen.

Wat me vaak wel wakker houdt is wie het stukje liefde over zal nemen als ik er niet meer ben.

Zal hij zich nog gekoesterd voelen, zal hij nog voelen wat onvoorwaardelijke liefde is?

Soms voel ik me schuldig dat Jayden geen broertje of zusje heeft die hem misschien zou kunnen begeleiden als ik er niet meer ben maar aan de andere kant zou dat misschien niet eerlijk zijn ten opzichte van het broertje of zusje om hun deze verantwoording te geven?

Het lijkt me verschrikkelijk om mijn kind te overleven maar soms hoop ik stiekem wel dat hij eerder zal gaan dan mij.

Het idee dat mijn kind straks misschien wel eenzaam zal zijn in een woonvoorziening dat breekt mijn hart