Wat als er misschien iets is met je kind?

Ik kan bijna niet geloven dat er iets met ons kind zou zijn. Hij is springlevend, danst, springt, kletst, eet en drinkt (dat laatste soms wat minder goed) toch heeft onze 2 jarige-Boris al 3 weken verhoging of lichte koorts. Ben ik eindelijk hersteld van Corona, denken we dat alles weer normaal kan worden... 

Eindelijk mag ik mezelf symptoom-vrij noemen en mag ik volgende week weer beginnen met werken. Geloof ik eindelijk zelf dat ik niet meer besmettelijk ben en dat is niet zo gek want je krijgt een partij tegenstrijdige adviezen als je COVID-19 hebt. En dat is eigenlijk omdat iedereen een andere mening heeft en er toch nog zo veel over dit virus niet bekend is. Het pakt ook zo verschillend uit bij iedereen. Ik kon daarom eigenlijk niet geloven dat onze peuter Boris negatief werd getest. We werden op hetzelfde moment ziek, koorts. Of hij ook de last van zijn longen had, dat weet ik niet. 

Vandaag is er voor een 2e keer een Corona-test afgenomen bij het mannetje. Hij liet geen kick. Boris denkt misschien dat deze test gewoon bij het leven hoort.  Net als mondkapjes, je winkelkarretje afnemen met een doekje, op 1.5 meter afstand kletsen met mensen en desinfectie-gel smeren elke keer als je ergens binnenkomt en weer weggaat. Het nieuwe normaal, is als gauw normaal voor onze kinderen. Boris kreeg bij het pannenkoekhuis ook het verzoek om een erg alcohol-stinkende-desinfectie op zijn handjes te smeren. Nou ja, doen we dan maar dacht ik. Toen ik aan de serveerster vroeg of dit wel zo handig was, want hij duimde. Tja dat wist ze eigenlijk ook niet, we konden het er meteen weer afwassen in het toilet, gaf ze als advies. Rare situatie. Maar wel gelachen. 

Terwijl we nu weer afwachten en nog steeds iedere dag hopen dat zijn temperatuur zakt... probeer ik er heel hard niet aan te denken wat er dan wel met ons kind zou kunnen zijn. Het is net als heel hard niet aan die grote roze olifant proberen te denken, je doet dit dan juist. Als de test negatief is en de koorts blijft moeten we de huisarts weer bellen. 

Zou dit weer overwaaien? Zou het alsnog een taai virus zijn dat wordt weggewerkt door de koorts en dat hij vanzelf beter wordt? Of is er meer aan de hand? Al een keer of honderd heb ik hetzelfde gegoogled, zonder resultaat of verhalen waarin ik ons verhaal herkende. En ik weet dat ik dat niet moet doen, maar ik doe het. Onzekerheid maakt me wanhopig en dan hoop ik het wiel zelf uit te vinden. Controle te krijgen over de situatie. 

Ik ben vaak bang dat mijn kinderen ziek worden of zijn. Dit zullen denk ik meerdere (voornamelijk moeders) herkennen... Je wilt het niet, je wilt het van ze overnemen, je gunt ze het beste. Tientallen doemscenario's komen nu in mij op en ik probeer ondertussen afleiding te vinden. Gelukkig voel ik mezelf lichamelijk weer aardig de oude worden en dat is wel fijn voor mijn gemoedstoestand. 

Wel realiseerde ik me hoe gezegend we zijn met gezonde kinderen. Hoe gelukkig ik ben. En niet zo moet klagen om al dat onbelangrijke in het leven. En stel dat hij ziek is, iets ernstigs heeft, dan houd ik nog van  van hem, ga ik door het vuur voor hem en zal ik er voor hem zijn. Ik zal hem vasthouden en nooit meer loslaten, ook al is het Corona...