Wanneer mama weer werkt

Dik 2 jaar ben ik uit het werkveld geweest, Toen kreeg ik bericht dat mijn ziektewet zou komen te vervallen en ik op korte termijn weer moest gaan werken. 

In de maanden ervoor heb ik vaak gedacht 'wat als.. ' en nu was het zover, in eerste instantie kon ik gelukkig weer terug komen bij mijn oude werkgever, Hartstikke fijn natuurlijk. Hier ben ik in Januari 2019 begonnen. Ik vond het enorm spannend maar ik moest, dus ik deed het. 

Na 1.5 maand kreeg ik een andere baan aangeboden, De sollicitatie procedure verliep positief dus mocht ik de training gaan volgen. 7 weken training maar liefst, nondeju wat was dit ineens een geregel, Gelukkig had de opvang plek en kon Li ook 2 dagen in de week naar familie. 

Ik moet eerlijk zeggen dat dit mij op het begin best even zwaar viel, Ik was moe en miste mijn kindjes enorm! Ook gaf mijn dochter aan dat ze verdrietig was dat ik zo vaak weg was en dat was voor mij echt even slikken. 

De training zelf verliep goed, ik haalde alle toetsen en ik ben nu al enige tijd 'echt' aan het werk voor 24/28uur. Ook de kindjes zijn aardig gewend aan het feit dat mama weer werkt en vinden het leuk bij de opvang/BSO. 

Ik merk dat het me goed doet, ik ben weer meer onder de mensen en ben niet alleen maar mama. Ik heb leuke collega's en haal goede cijfers. Moe ben ik nog steeds wel, maar ook voldaan! 

Wel loop ik (en mijn vriend uiteraard, want hij werkt 1.5u bij huis vandaan en 5 dagen in de wk) ergens tegen aan, Ons zoontje is namelijk om de haverklap ziek. Dan hoest hij weer tot spugen aan toe, dan zit hij weer onder de plekken en heeft hij koorts, dan heeft hij weer buikgriep en ga zo maar door.. Hierdoor heb ik bijvoorbeeld in de afgelopen 8 weken al 4 keer zorgverlof op moeten nemen, Daarnaast is mijn vriend in die 8 weken ook al 2 keer een dag thuisgebleven. Elke keer weer baal ik als een stekker wanneer ik een berichtje ontvang van de opvang/oppas dat het weer raak is. Gefrustreerd voel ik mij dan zelfs, ondanks dat het voor Li zelf natuurlijk ook heel erg sneu is en het mij ook verdrietig maakt. 

We zijn al verschillende keren bij de huisarts geweest en hebben zelfs vorige week bloed laten prikken bij hem, de uitslag: Zijn afweercellen zijn goed. 

GOED??? Hoe dan???? 

We zullen het er maar mee moeten doen, en roeien met de riemen die we hebben in de hoop dat ons mannetje weerstand krijgt en dan minder ziek zal zijn..

Tot die tijd is het maar hopen dat goede resultaten voldoende zullen zijn om mijn werk te kunnen behouden, Ik zie het namelijk niet echt zitten om weer elke dag de hele dag thuis te zijn, ondanks dat ik heel erg van mijn kindjes geniet, En af en toe wanneer ik moet werken denk: Was ik maar lekker vrij met de kids. Ik merk nu toch dat het voor mij erg belangrijk is om naast mama te zijn ook nog gewoon Nini te zijn....