Wanneer hak ik de knoop door?

mijn man is mijn beste vriend en ik hou van hem. Tegelijkertijd voel ik me helemaal alleen. Hij heeft me laten vallen en ik twijfel of ik daarmee kan leven.

Ik heb al eerder een blog geschreven over mijn schoonmoeder en dat is in wezen ook waar de problemen tussen mij en mijn man zijn begonnen. Schoonmoeder had het idee altijd maar langs te kunnen komen in de laatste weken van mijn zwangerschap toen wij het moeilijk hadden ivm een aantal mislukte draaipogingen (we kwamen er na 38-39weken pas achter dat onze dochter in stuitligging lag) en talloze bezoekjes aan het ziekenhuis. Ze stond gewoon steeds voor de deur (of liet zichzelf binnen), werd boos als we de telefoon een keertje niet opnamen etc. Haar jongste zoon was net weg voor een aantal maanden stage in het buitenland, ik denk dat ze bij ons afleiding zocht. Van ongeveer 2x per maand op bezoek en 1 telefoontje per week ging het naar 3-4x per week onqangekondigd op de stoep en zo'n twee belletjes per dag. We werden er echt gek van. Zodra onze dochter was geboren werd het niet beter. Ik moest herstellen van een keizersnede, zij kwam langs en nam mijn dochter voortdurend bij mij weg of stond het hele bezoek als een soort paperazzi om me heen. Uiteindelijk heeft mijn man gevraagd of ze willen bellen voordat ze langskwamen en dat is niet goed gevallen. Toen ze het er later telefonisch over hadden was mijn schoonmoeder al tot de conclusie gekomen gekomen dat het aan mij lag en mijn man heeft dit min of meer bevestigt omdat dat makkelijk was. 

Intussen zijn we een aangal jaar verder en in die tijd zijn de pesterijen van zijn moeder naar mij toe begonnen. Ze past eens per weeks op en op die dag negeert ze me, ze groet niet eens terug. Ze zegt tegen mijn dochter dat haar moeder dom is (waar ik en mijn man bij zijn), ze zegt dat ze naar papa moet zwaaien bij het afscheid en slaat de deur in mijn gezicht dicht.

Op een gegeven moment brak ik. Mijn man heeft nog nooit iets gezegd tegen zijn moeder hierover. Hij neemt het niet voor me op. Ik denk dat hij niet goed durft, zijn band met zijn moeder is eigenlijk nietbestaand maar voor haar lijkt die er wel te zijn. En natuurlijk houdt ze van hem, hij is haar zoon. 

Ik ga inmiddels weg voordat zij komt terwijl ik door zwangerschap korter ben gaan werken en dus later begin. Vandaag betekent dit dat ik 4uur moet wachten voordat ik ga werken. Buiten of op werk. En eigenlijk vind ik dat belachelijk. 

En dat is nu ook het probleem tussen mij en mijn man. We kunnen er jaren, uren over praten. We kunnen er ruzie over maken, het even laten bezinken, rustig praten, het proberen te vergeten maar het helpt niet. Hij heeft me gekwetst door niks te doen. We zijn ruim twee jaar verder, mijn schoonmoeder wordt brutaler en ik trek me steeds meer terug, ik vlucht zelfs mijn huis uit. En mijn man staat erbij en doet niks. Soms liegt of verzwijgt hij zelfs over dingen die met zijn moeder te maken hebben.

Langzaamaan trekt het vertrouwen weg en ik voel me meer en meer gekwetst. Ik voel me in de steek gelaten. Ik voel me bovenal helemaal alleen. En ik voel me een slechte moeder. Ik zou nooit willen dat mijn dochter zich zo zou gedragen, ik zou het goede voorbeeld moeten geven.

En zo kwakkel ik in mijn relatie. Mijn man wil absoluut niet uit elkaar, ook niet tijdelijk. Ik wil geen vechtscheiding zoals mijn ouders. We houden van elkaar maar het werkt niet als ik gebukt moet gaan om het leuk te houden. En zelfs als de problemen met mijn schoonmoeder opgelost zouden worden, kan ik het mijn man dan vergeven? En komt hij volgende keer wel voor me op? Ik denk het niet. En kan ik daar dan mee leven? Ik weet het niet.