Wanneer gezin compleet?

Als je klein bent heeft bijna iedereen die later papa of mama wil worden wel in zijn hoofd hoeveel kindjes je graag wilt als je later groot bent.

Ik wil later.....1,2,3,4,5 etc kindjes. Ik denk dat bijna iedereen op den duur wel een beeld van zichzelf heeft als gezinnetje met een bepaald aantal kinderen.

Ik heb tot mijn 15e zelfs gezegd dat ik wellicht geen kindjes wilde..leek me veel te druk haha, snap nu uiteraard niet meer dat ik dit ooit heb gezegd. Daarna was het altijd dat ik later wel twee kindjes zou willen krijgen, en dan het liefst met sowieso 1 meisje er bij.

Maar hoe ouder ik werd en het dus ook meer begon te kriebelen leek drie mij ook wel wat, maar dat was absoluut de max, over vier kids heb ik nooit gedroomd of gedacht en ook nooit voor mij gezien.

Na de geboorte van nummer 1 had ik vlak na de lastige bevalling van 30uur zoiets van..okee dit noooooit meer haha. Maar drie weken na de geboorte had ik al het gevoel dat ik er ooit zeker een tweede kindje bij wilde.

Rond de 1e verjaardag (juli 2011) van onze oudste dochter kriebelde het bij ons beide alweer, maar ik zat toen zonder werk dus dit was geen optie, eerst een baan hebben met wat zekerheid en dan gaan we kijken of we voor een tweede gaan.

In april 2012 gingen we dan uiteindelijk, na heel wat gekriebel en geduld, voor een tweede..ik had weer een goede baan en daar zat het goed. In mei 2012 had ik al een positieve test..wauw!

Op 13 januari 2013 (mooie datum hè haha) is onze tweede dochter geboren..een iets makkelijkere bevalling en het voelde super zo twee meiden.

Tijdens mijn tweede zwangerschap heb ik hard geroepen dit is de laatste, maar achteraf riep ik dit meer omdat mijn man altijd zei dat twee kids genoeg zijn. Ik had bekkeninstabiliteit dus vond het ook wel goed zo.

Maar onbewust heb ik nooit het beleefd als een 'laatste zwangerschap'.

Toen onze tweede net geboren was dacht ik ook het is goed zo, maar na een tijdje dacht ik 'Nee het is nog niet compleet zo'.

En zo malen mijn gedachten inmiddels alweer een jaar van ja naar nee.

De ene keer denk ik, we hebben twee gezonde meiden die ook nog eens makkelijk zijn en daar moeten we blij mee zijn. Wie weet hoe het een derde keer gaat en of dat ook allemaal goed mag gaan, en nu naar een nieuwe fase is ook wel erg leuk. En dat stukje vrijheid wat je weer terug krijgt is ook lekker.

Maar aan de andere kant blijft dat gevoel knagen dat er nog eentje mist..echt eentje maar..nog 1x zwanger zijn, die positieve test in handen, een kindje op de wereld zetten, kraamtijd en lekker die babytijd en alles meemaken.

Mijn man en ik zijn een topteam en de meiden zijn heerlijke kids dus voor mijn gevoel kunnen wij juist een derde kindje goed aan en past dit goed in ons gezin. Financieel zou het ook moeten kunnen en qua ruimte ook.

En toch twijfel ik elke dag, waarschijnlijk zie ik allerlei beren op de weg die er niet zijn...kunnen we dan nog echt veel leuke dingen blijven doen?Lukt het i.c.m. het huishouden? Is het niet te druk? Wil het met vakantie, boodschappen doen, fietsen etc? Weer de krampjes, nachten etc door?

Maar er zijn zoveel moeders die het kunnen dus waarom ik niet??

Momenteel staat ons huis al een tijdje te koop, en heb ik nu met mijn man (die ook twijfelt, maar het stiekem wel erg graag nog wil) afgesproken dat we binnen nu en twee jaar kijken hoe alles loopt..blijven we twijfelen of komen we tot een nee dan laten we het zo en gaat het toch wel stevig kriebelen en hebben we hopelijk ons nieuwe plekje dan gaan we er gewoon weer voor.

En daar heb ik nu vrede mee, kleertjes bewaar ik nog en ik hoef nog geen definitief ja of nee te zeggen, we zijn nog jong en we zien het wel..ook wel weer spannend.

Ik ben erg benieuwd hoe het bij andere mama's/gezinnen ging of gaat..wanneer wist je dat je compleet was en dat het klaar was. Of herken je mijn verhaal en twijfel je ook nog elke week?