8 jaar geleden
Wanneer ben je eenzaam
Eenzaamheid, dat is een moeilijk begrip. Wanneer ben je eenzaam? Is dat wat andere vinden of is dat iets persoonlijks?
Ik kan zeggen dat ik echte eenzaamheid heb gekend helaas. En die eenzaamheid gun ik niemand.
Ondertussen ben ik nu vanaf november 2005 alweer thuis. De eerste tijd was ik bezig met de zwangerschap van Hayley, daarna het ziekenhuis en later nog het bijkomen van alles. De eerste twee jaar van Hayley was ik druk en daarna zwanger van Jayden. Ook daar had ik het maar druk mee. Elke week ziekenhuisbezoek in het VUMC en na de bevalling toch ruim 4 weken ziekenhuisbezoeken.
Dan heb je twee kleine kinderen en daar ben je dan weer super druk mee. Ga je een hoop doen (in elk geval dat deed ik wel waar ik kon) en ondertussen had ik mijn rust moment wanneer de kids op bed lagen of 's avonds. Heerlijk genieten met mijn mannetje van onze kindjes en eenzaamheid was niet echt iets waar ik last van had.
Dan gaan de kids naar school. Eerst Hayley maar dan heb je nog een klein humpie van twee rond wandelen. Ook de contacten lijken dan eerst wat meer te worden.
Toen ging Jayden naar school en zit je ineens hele dagdelen alleen thuis. Stilte om je heen. In het begin vond ik het heerlijk. Rust momenten wanneer ik wilde en kon heerlijk weer eens iets zien op tv in plaats van Dora. Nee mijn leven ging beginnen dacht ik altijd.
Maar na 2 maanden was de lol er wel vanaf en waren alle series wel gezien. Ik verlangde zelfs terug naar Dora dora, klik op dora.
Dan merk je ineens dat heel veel moeders contact op school leuk vonden maar verder niks. En daarnaast werken heel veel moeders dus daar sta je dan ineens alleen op het schoolplein.
Toen sloeg de eenzaamheid echt wel toe. Ik vond het verschrikkelijk om naar huis te gaan, weer naar het lege huis waar niemand was. Tuurlijk zat Martin in de wisseldiensten dus was hij ook geregeld thuis maar er waren heel veel momenten dat ik gewoon alleen op de bank zat. Alles is ook wel eens schoon gemaakt namelijk en helaas ben ik niet een type dat de hele dag kan lopen poetsen.
Na ruim 2 jaar van verschrikkelijke eenzaamheid ben ik dingen gaan zoeken. Dingen gaan zoeken buitens huis, want de muren komen echt op je af. Daarnaast miste ik het heel erg om Petra te zijn. Ik was altijd maar mama of de vrouw van Martin. Bah wat had ik daar steeds meer een hekel aan.
Ondertussen ga ik nu elke vrijdagochtend naar naaicursus, gewoon omdat ik het leuk vind en daarnaast omdat ik dan ook met andere mensen contact heb. Heb ik op het schoolplein toch echte vriendschappen gemaakt. Leuke hobby's kunnen ook zeker helpen en die heb ik wel gevonden.
Nu de kinderen groter worden, kom ik heel vaak buitenshuis. Soms wel te veel waardoor ik denk, mag ik ook even een dagje alleen thuis op de bank ;-) Maar alles beter dan die eenzaamheid want geloof mij dat verteerd je compleet.
Ik heb wel geleerd dat je zelf uit je eenzaamheid moet klimmen. Contacten zijn leuk zolang je maar trouw aan jezelf blijft. Ik heb mij nooit anders voorgedaan om aardig gevonden te worden waardoor mensen meer met mij om wilden gaan. Nee ik ben Petra en what you see is what you get !
Eenzaam ben ik nu niet meer (gelukkig) en zou ook nooit meer terug willen. Een dag alleen ja heerlijk maar nee verder niet.
Hebben jullie eenzaamheid gekend en zo ja, hoe ben je eruit geklommen? Heb je tips voor mensen die eenzaam zijn?
Groetjes Peetje80
mammma84
Wat knap je dat je het zo goed hebt op gepakt! Ik ben nog steeds eenzaam...eigenlijk al 31 jaar.
Anoniem
Ja eenzame periodes herken ik me in. Ik ben erg ziek geweest aan het begin van dr zwangerschap en daardoor 2 weken doodziek in het ziekenhuis gelegen. Na thuiskomst waren er heel weinig mensen met begrip dat ik compleet over vermoeid was. Een berichtje sturen was schijnbaar te moeilijk. Langskomen koste me de eerste 3 maanden teveel energie. En nu ik de laatste loodjes hebb (morgen uitgerekend) kunnen ze vragen goh hoe is het daar. Ik verwacht niet dat ik steeds gevraagd wordt maar als je anders niets laat horen waarom nu dan wel? Zelfs familie wat voor 3e jaar op rij afzegt voor dochter haar verjaardag en aangaf er niets van te weten (familielid heeft het verteld) heeft nog nooit iets weer gevraagd. Oeps heel verhaal! Maar wat wordt je wereld klein en beperkt als je lichaam je in de steek laat en je er schijnbaar niet toe doet;) Ik vindt het knap dat je deze blog schrijft want dat kan best moeilijk zijn. Gelukkig is de eenzaamheid minder geworden en geniet je weer. Vanaf hier een dikke knuffel
Lindsy83
Heb het wel gekend. Ik ben overspannen geweest en moest toen elk dag overgeven. Toen hield ik weinig vrienden over en de vrienden die wel bleven heb ik toen eigenlijk verwaarloosd, maar dat boeide me toen niet echt... Gelukkig hadden die vrienden door dat ik tijd nodig had om mijzelf weer te vinden en daarna is het contact ook weer beter geworden.
Joycies
Ik heb wel eens eenzame momenten, maar verder gelukkig niet. Komt misschien ook wel doordat ik 4 dagen werk en mijn eigen dansschool heb.