Snap
  • Mama
  • post

Wanneer...

Wanneer zal er een medicijn worden uitgevonden dat elke vorm van kanker genadeloos de kop indrukt... Wanneer zal de medische wetenschap mensen die uitzaaiingen hebben en waar geen behandeling meer mogelijk is, niet meer de deur wijzen met de wetenschap dat ze die mensen niet meer zullen terugzien... Wanneer? God only knows...

Na vandaag met de kinderen naar mijn ouders te zijn geweest weten we dat het einde in zicht komt. Sinds we weten dat de artsen niets meer voor mijn moeder kunnen betekenen, is ze in snel tempo achteruit gegaan. De afgelopen maanden hebben we nog mooie momenten gehad, maar ze werd zo ziek. Wat een afschuwelijke ziekte is kanker toch, in welke vorm dan ook. En bij het innemen van pijnbestrijders merk je hoe zwak ze wordt. Zo dat ze tijdens een gesprek in slaap valt en het niet meer kan opbrengen iets te zeggen. Een stem die steeds zachter wordt, een lichaam dat gaandeweg kilo's afvalt. Mijn emoties zitten hoog. Maar die van de kinderen niet minder. Alleen uiten zij dit anders. Ze hebben het heel goed door, maar af en toe blijven zij in het wereldje steken waarin alles nog goed was, de wereld waar ik nog vaak aan terugdenk. 'Ik ga met opa kibbeling kopen' zei mijn zoontje vanmorgen voordat we vertrokken. Dat was inderdaad vaak het geval als we naar mijn ouders gingen, zo tegen twaalven kibbeling kopen bij de viskraam, voor bij de boterham. Mijn zoon (of dochter, want opa durft niet met één kindje voor en één kindje achterop de fiets te rijden, dus kon er altijd maar eentje mee) rekende er alweer op. Ik dekte me alvast in... 'Laten we dat zelf maar een keer gaan halen'. Opa heeft wel wat anders aan zijn hoofd. En het was maar de vraag of we mee zouden blijven eten, misschien was het wel te druk voor oma. Oma ligt de laatste dagen op bed in de woonkamer. Ik zie haar liggen en schrik als we er binnenstappen. De kinderen werden wat afgeleid met kleurplaatjes en nieuwe stiften, zodat oma even rustig wakker kon worden. Ze kan het niet opbrengen om aandacht voor de kinderen te hebben en voelt koud aan, na een poging uit bed te komen snel maar weer terug dus. Je wilt wat doen, dus... pittenzakje? kopje thee? knuffel? Alleen dat laatste werd wat. Ook de kinderen kwamen tussen het kleuren door soms even bij oma's bed, even wat vertellen, een knuffel brengen en 'ik houviejou oma' zeggen, wat mijn vader en mij tranen in de ogen bezorgde. We lieten de filmpjes zien van deze week van het schaatsen op de ijsbaan. Oma luisterde en keek, maar kon weinig uitbrengen. Aan alles blijkt dat ze te moe is. We aten een boterham, maar oma at zelf niet omdat ze misselijk was. De kinderen waren erg rustig (moesten vanmiddag thuis echt energie kwijt) en mijn zoontje vroeg zachtjes aan me 'wat zijn dat voor vlekken bij oma?' Mij waren de vlekken in haar hals ook opgevallen. Laten we het maar gooien op de medicijnen, ik ben tenslotte ook geen dokter. We bezoeken even mijn broer en schoonzus die daar in de buurt wonen en mijn vader belt daarheen dat ik appels vergeten ben mee te nemen, dus we rijden nog even terug. Alleen liep ik even naar binnen voor de appels. Ik zie mijn moeder liggen als ik naar de keuken loop en denk 'dit is het dan' en zo voelde zij dat zelf ws. ook. Toen ik haar knuffelde zei ze nog 'een laatste knuffel dan' en op de terugweg in de auto realiseerde ik me dat het echt wel eens de laatste knuffel kan zijn geweest. En ook al geloven wij en zij dat de dood niet het einde is, wat is dit ongelooflijk moeilijk. Door mijn hoofd flitsen alle herinneringen aan goede dagen en hoe ontzettend gek ze was / is op onze kinderen. Maar ik had haar nog zoveel langer bij ons willen houden en het voelt zo onwerkelijk en oneerlijk dat ze er straks niet meer zal zijn...

10 jaar geleden

Wat een verdriet is dit toch, ik wens jullie heel veel sterkte.

10 jaar geleden

Prachtig geschreven, maar zooo vreselijk verdrietig. Ik wens jullie heel, heel erg veel sterkte.

10 jaar geleden

Weet hoe je je voelt. Het is inmiddels alweer ruim 17 jaar geleden dat mijn lieve mama haar strijd verloor. Wens je heel veel sterkte de komende tijd.

10 jaar geleden

Wat een verdrietige maar prachtige blog! Heeel heeel veel sterkte!