3 jaar geleden
Waarom worden deze mijlpalen nou niet besproken?!
De meest leuke én briljante verhalen hoor je meestal aan het einde van de avond op een verjaardag, maar lees je niet op internet. Bloedzonde wat mij betreft. Ik zal een paar (waargebeurde) voorbeelden noemen die ik eigenlijk te briljant vind om voor mezelf te houden.
Ik noem dit verhaal even ‘the explosion’. Briljant, fantastisch en ik hoop nog altijd dat ik dit nog eens mag meemaken. Ik heb het over; de allereerste keer dat papa een explosie meemaakte. Dit ging als volgt:
‘LIES! LIES! HELP!’. Nou, normaal gesproken als je dit hoort gaan alle alarmbellen af. Bij mij is dat niet zo. Dat komt omdat mijn man, Bas, deze woorden al redelijk snel uitspreekt of uitschreeuwt eigenlijk. En dan niet als het echt nodig is, maar wel als hij iets kwijt is of dat hij bijna over zijn nek gaat als Saar een poepluier heeft [zwak maagje, schijn je niks aan te kunnen doen, soort aangeboren afwijking is dat]. Dus je snapt, ik kwam rustig aangewandeld. Overigens niet expres hoor, maar als je net bevallen bent loop je nou eenmaal niet zo snel als een loper op de olympische spelen. Ik zag het meteen; het wanhopige gezicht van Bas. Ik schoot meteen compleet in de lach. Hij zat eronder, ja, onder de schijt zoals we dat hier noemen. ZELFS DE MUUR zat eronder, briljant. Je begrijpt natuurlijk wel dat ik eerst een half uur heb moeten bijkomen van het lachen voordat ik hem kon helpen.
De eerste keer kinderbijslag
RENNENNNNNN naar die winkel. Ik weet niet hoe dat bij jou zat, maar ik keek hier vreselijk naar uit. In het derde trimester was ik in een soort nieuwe fase beland. Die fase had een naam, namelijk nu-even-niet-meer-shoppen-want-ik-krijg-misschien-in-de-kraamweek-nog-meer-kleertjes-in-maat-50-56-en-62. En de eerste kinderbijslag, ja dat voelt als een soort schot voor de wedstrijd: ik mag weer!
Mijn dochter die haar zin niet krijgt
Ik ben er inmiddels achter dat ons dochtertje van één ‘nee’ niet zo goed kan waarderen. Ik moet zeggen dat ik mezelf daar wel ik kan vinden, alleen zou ik zelf anders reageren. Wat er dus gebeurd als ik ‘nee, Saar’ zeg is het volgende: onze dochter Saar gaat als een soort schreeuwend ratje dat in brand staat op de grond liggen. Haar ogen lopen vol met tranen, maar gek genoeg komt er nooit eentje uitrollen. En ja, als ze écht verdrietig is komen die tranen wel, dus ik weet zeker dat ze het doen! En wat nog gekker is is dat ze één minuut later weer opstaat en doet alsof er niks gebeurd is. Wonderlijk vind ik dit! Ik moet ook altijd mijn uiterste best doen om niet in lachen uit te proesten. Nee, want dat zou natuurlijk niet aardig zijn.
Mijn dochter prikt mijn ogen uit, die van jou niet?
Een van de favoriete bezigheden van onze dochter is prikken. Gewoon, maakt niet uit. Papa en mama’s neusgaten, ogen, oren.. Zo lagen wij lekker te chillen met zijn drietjes in de tent op vakantie, tijdens het kamperen. Saar stak haar vinger in Bas zijn neus waarna Bas keihard, maar ook echt keihard ‘EU!’ riep. Ik moest natuurlijk lachen. ‘Aansteller’ zei ik nog. Ja, voor degene die dat dus niet weten; Bas heeft nogal een ‘gevoelig neusje’. Zo noem ik hem altijd. Een keer pieken en die neus begint als een malle te bloeien. Zo ook nu! Je raad het al, ik lach krom van het lachen. Na een tijdje begon ik me toch wel serieus af te vragen waarom het zo lang duurde. Na een korte inspectie bleek dat Saar Bas zijn halve neus van binnen had open gekrabt. Oepsie, een klein schuldgevoel had ik wel een beetje ja :-).
Voorlopig was dit het even! Als me er nog meer te binnen schiet zijn jullie de eerste!
Vind je het leuk om mij/ons te volgen? Je kan ons vinden op Instagram onder de naam elise.andeweg