Snap
  • Mama
  • geenrozewolk
  • mamacoach
  • monuta
  • mamaplaatscollab
  • monutastories

Waarom wij de voogdij van onze kindjes hebben vast laten leggen

@geenrozewolk vertelt over de keuzes die zij maakte

Zes jaar geleden werd ik voor het eerst moeder. Een periode die omringd had moeten zijn door blijheid, geluk en positiviteit. Doordat mijn oma overleed toen ik 22 weken zwanger was, kreeg die roze wolk al snel een vrij donker randje. Mijn oma was alles voor mij. Mijn moeder, mijn lifecoach, mijn luisterend oor. Op mijn achtste leerde ik al op hakken lopen op haar schoenen. Haar achtertuin werd mijn runway, ze leerde me alles over het leven en we lachten wat af samen. Ze begreep me als geen ander. Ik koester onze gesprekken nog steeds enorm en bijna dagelijks hoor ik haar vertrouwde stem wel iets herkenbaars zeggen.

Mijn oma was mijn lifecoach

Om mijn oma te moeten verliezen, terwijl ik zwanger was, was afschuwelijk. Het haalde me uit mijn evenwicht en mijn hele wereld stond op zijn kop. Rouwverwerking is al moeilijk, laat staan als de hormonen door je lijf gieren door de zwangerschap. Ik vond het niet te doen om afscheid van haar te nemen. Huilend hing ik over haar kist heen met mijn andere arm om mijn buik heen. Ik hield mijn twee geliefden nog voor een laatste keer tegelijk vast.

De periode die daarop volgde was moeilijk, maar ik probeerde mezelf staande te houden. Voor mezelf, maar ook voor ons dochtertje. We wisten niet wat de toekomst ons zou brengen. Een ding wist ik zeker: ik ga mijn oma Tilly eren door ons meisje naar haar te vernoemen. Op 9 april 2014 werd Livia Tilly geboren. Ze kwam een week te vroeg, toen al ongeduldig en ik kan je vertellen: dat is nooit meer overgegaan.

De periode na de bevalling was geen roze wolk. Het slaapgebrek, de hormonen en de enorme verantwoordelijkheid drukte op mijn schouders. Ik verloor mezelf en raakte in een postpartum depressie. Ik acteerde me suf. Ik was zogenaamd de perfecte moeder, maar voelde me allesbehalve zo. Ik lachte terwijl ik vanbinnen huilde. Ik deed relaxed, terwijl ik oh zo bang was dat ons kindje iets zou overkomen. Ik sportte, terwijl ik het liefst alleen maar wilde slapen. Het was te veel. Veel te veel.

Ik wilde niets liever dan andere moeders helpen!

Na negen maanden worstelen klom ik op uit mijn postpartum hel. Ik begon me beter te voelen en vroeg me af wat ik de rest van mijn leven wilde gaan doen. Omdat ik had ervaren hoe belangrijk postpartum hulp was, voelde ik dat ik niks liever wilde dan andere moeders helpen, zoals ik zelf ook was geholpen. Ik schoolde mezelf om en werd therapeut gespecialiseerd in PPD. Ik startte froufroubegeleiding.nl en schreef mijn boek “Toen kreeg ik weer lucht.” Daarnaast komt mijn Engelse boek "This Is Post Partum" op 16 juni uit.

Tegelijk kwam ook het besef dat wij ineens weg zouden kunnen vallen. Als ik iets geleerd had van mijn oma’s overlijden is dat hoe vitaal je ook bent, de dood zomaar, onverwachts en heel plotseling aan je deur kan kloppen. Mijn man en ik praatten hier veel over. We wilden onze verantwoordelijkheid nemen en een goed plan maken voor als een van ons of ons beiden iets zou overkomen. We besloten een testament op te stellen waarin we de voogdij voor ons kindje zouden regelen. Dit deden we bij de notaris en we legden vast hoe we het allemaal graag geregeld wilden hebben.

Toen ik in 2017 beviel van ons tweede meisje Emmi, wisten we dat we ons testament weer aan wilden laten passen. Ook kozen we toen voor een andere voogd, omdat onze omstandigheden en woonplaats waren veranderd. Daarnaast hebben we een trustfund voor hen bedacht voor als ze 18 worden en ook hier hebben we twee voogden/beheerders voor vastgelegd. Zodat ze later het geld niet in een keer of onbezonnen kunnen spenderen.

Het allerbelangrijkste is dat onze meisjes in goede handen zijn als wij overlijden. Het is het meest moeilijke onderwerp voor mij om te bespreken en terwijl ik dit opschrijf, krijg ik een brok in mijn keel. Maar ook weet ook dat dit nodig is. Het is niet iets wat wij aan derden wilden overlaten. Het moest gewoon goed geregeld zijn. Punt. Het is dan ook een enorme opluchting dat we weten dat alles nu in kannen en kruiken is en dat onze meisjes op een fijne en vertrouwde plek terecht komen en dat het hen en hun voogden aan niks zal ontbreken.

Deze tekst is in samenwerking met Monuta geschreven. Op Monuta.nl kun je veel informatie vinden over de risico’s bij (onverwachts)overlijden, voogdijschap en de keuzes en kosten voor je nabestaanden.

Heb jij dingen vastgelegd en in welke vorm?

Liefs,

Tilda

Foto: https://www.laloesfotografie.nl/

3 jaar geleden

Momenteel lees ik jouw boek en ben nu bij hoofdstuk 3. Ik heb zelf ook in een postnatale depressie gezeten en vind het fijn om in jouw boek veel herkenning terug te vinden. Het gaat met mij nu (gelukkig) langzaam de goede kant op, maar zou zeker nog met jou in contact willen komen. Ik heb al op de site gekeken en ben zeer onder de indruk van alles wat jij als hulp aanbiedt. Zodra ik genoeg moed heb verzameld, hoor je van me! 😊 Mijn complimenten voor jouw “tot nu toe” geleverde werk! 👍🏼