Waarom moederinstinct soms ook niet handig is.

Moeder worden. Inmiddels is wel duidelijk dat dat niet zo van zelf sprekend is. Dus als je al gezond en wel een prachtig mooi baby’tje op de wereld mag zetten, krijg je al snel te maken met veel overweldigende gevoelens. De ene wat fijner dan de andere. Tenminste, ik heb nog niemand horen zeggen dat kraam tranen als prettig ervaren worden. En vergeet niet dat het vaak de eerste keer is dat we echt onvoorwaardelijke liefde voelen.

En dan het je ook nog zoiets als moederinstinct. Het begint voor de meeste met wakker worden als de baby wakker wordt. Veel moeders weten ook al snel de verschillende huiltjes te onderscheiden en te weten wat het kindje op dat moment wilt en nodig heeft.  En we hebben de alarmerende moederinstinct. Dit komt opzetten als er echt iets mis is met je kleintje. Eigenlijk best handig dat we dit erbij hebben gekregen van moeder natuur. Maar soms ervaar ik het ook anders. 

Nu Kai wat ouder is zakt dat instinct wel een beetje af. Ik ben er van overtuigd dat dat komt omdat Kai inmiddels best wel goed kan aangeven wat hij wilt. Al is het soms nog flink raden als hij tegen alles die, die, die zegt. En zodra je het oppakt, het heel hard nee schudden is. Maar goed, dat ter achterwege. De signalen worden duidelijker, dus huiltjes hoef ik niet meer te herkennen. 

Maar dan hebben we nog de nachten. Zoals ik eerder vertelde is Kai een goede slaper. Uiteraard heeft ook hij uitschieters, zoals met de feestdagen en door op komende kiezen. Maar al met al heb ik echt geen klagen. En toch wordt ik elke avond of nacht wakker gefloten door mijn moederinstinct. En ja sorry, maar ik haat het! Wat ik bedoel is dat Kai, in de kamer naast ons, ‘s avonds of ‘s nachts wel eens een geluidje maakt bij het zoeken naar zijn speen. Niks ergs aan, want ik hoef er verders niet uit. Maar door dat ene kreuntje wordt ik volledig uit mijn slaap getrokken. Jullie kennen vast allemaal wel zo’n droom dat je van de trap af valt, of het stoeprandje mist. En dat je dan het gevoel hebt dat je valt en gelijk daarna wakker en wel recht op zit. Nou precies dat gevoel heb ik als Kai zijn speen zoekt. Klaar wakker. En waarom ik het zo sterk heb, weet ik niet. 

Ik dacht eerst dat het kwam omdat ik nog best lang een nacht voeding moest geven. Dus als Kai toen begon te ontwaken, was het handig dat ik klaar wakker bij hem kon staan. Maar we zijn ruim een jaar verder. Hij heeft nooit veel gehuild, nooit echt last van krampen gehad. Dus daar ligt het ook niet aan. 

En dan nog het voorbeeld over hoe mijn nacht verloopt als Kai naar bed gaat met pijn in zijn mondje. Uiteraard gaat hij niet standaard met een zetpil naar bed. Nergens voor nodig want soms valt het echt wel mee en slaapt hij overal doorheen. Dentinox is voor ons een lifesaver. Maar toch ga ik juist die nachten 9 van de 10 keer op 1 oor liggen. Ik bedoel daarmee dat ik dus heel de nacht voorbereid ben op het feit dat hij wakker kan worden van de pijn in zijn mondje. En laat dat nou net de nachten zijn dat hij gewoon rustig door slaapt en ik dus letterlijk bijna heel de nacht ligt ‘te wachten’. 

Inmiddels ben ik op het punt gekomen dat ik het gewoon accepteer. Dat het zo’n moeder ding is. Maar als meneertje 5 keer zijn speen kwijt is in 1 nacht, vervloek ik toch echt dit stukje moederinstinct. Het is iets wat er bij hoort en nooit meer weg zal gaan. Gelukkig maar. Want we hebben het wel eens hard nodig.