Waarom kon ik niet meer lachen

In mijn vorige blog eindigde ik met de liesbreuk operatie van Brandon.
Gelukkig kunnen we nu in snelle sprongen een stukje vooruit gaan in de tijd. Brandon bleef stabiel en natuurlijk hadden we nog regelmatig ziekenhuis bezoeken we konden even rustig ademhalen.

Helaas ging het afgelopen februari met mij steeds slechter. Ik kon niet meer positief zijn en wilde eigenlijk alleen maar huilen. Praten met mijn man deed ik niet meer. Ik was heel de dag moe en ook op mijn werk merkte ik dat ik geen plezier meer had.
Op een zondag kwam mijn leiding gevende naar mij toe en zei dat ik langs de dokter moest gaan. Hij begon zich echt zorgen over mij te maken. Hij zag dat de vrolijke Ellen van vroeger helemaal verdwenen was. Die maandag ben ik naar de huisarts gegaan en hij constateerde dag ik zwaar depressief was. Eigenlijk kon ik me daar meteen wel in vinden. Ik kreeg medicijnen mee en ging toch gewoon werken. Ik draai altijd nachtdiensten en in mijn eerstvolgende nacht van dinsdag op woensdag storten ik totaal in. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Nadat ze mij hebben laten kalmeren hebben ze me naar huis laten gaan. De volgende middag kon ik meteen bij de arbo arts terecht en die zei meteen dat het helemaal klaar was. Ik moest voorlopig maar thuis blijven en hij zou zorgen dat een goede psycholoog contact met mij op zou nemen. Dit duurde wel een tijd maar uiteindelijk kreeg ik een psycholoog die echt helemaal bij mij paste. Een jonge vrouw waarbij ik alles mocht zeggen en doen. Moest ik huilen mocht ik huilen, wilde ik vloeken mocht ik vloeken, maar ik kon ook echt lachen met haar. We begonnen met EMDR waaruit bleek dat mijn problemen allemaal te maken hadden met de bevalling en de slechte tijd van Brandon die daarna volgende. Ik heb nooit tijd gehad om ook maar van iets bij te komen of te verwerken. We samen aan de slag gegaan en merkte dat ik uiteindelijk weer durfde te gaan genieten van mijn kinderen. Dat was namelijk toch wel mijn grootste schok dat ik er achter kwam dat ik niet meer echt van hun genoot. Ik durfde niet eens meer alleen met de jongens de straat over te steken naar het speeltuintje. Boodschappen doen was echt een drama ik werd gek als mensen om me heen liepen. Gelukkig naar maanden lang praten ging ik echt vooruit. Ik ben uit eindelijke 8 maanden bezig geweest om mezelf weer te vinden en terug te komen op mijn werk. Nu ben ik alweer een tijdje aan het werk en dacht ik echt dat alles weer helemaal goed ging. Toch ging ik rond de feestdagen weer twijfelen aan het hartje van Brandon. Hij leek vermoeider en zag soms erg bleek. Eerst dacht ik dat het aan de feestdagen lach want ja de daar hoorde je toch veel meer ouders over. Maar in januari bleef het toch hetzelfde en gelukkig hadden we 22 januari een afspraak staan. Daar kregen we te horen dat wij gelijk hadden en dat ondanks alle verwachtingen Brandon zijn hart een flinke achteruit gang had gemaakt. Ik heb het hele weekend gehuild en ook mijn psycholoog gemaild om dit een plekje te kunnen geven.

snel meer!