Waarom is hij geen vader?

Vandaag liepen mijn zoon en ik naar huis. Onze buren  kwamen net de deur uitgelopen toen wij aan kwamen. De buurman deed de deur open, mijn zoon zag hem en schreeuwde direct " hè papa". Ik kon wel door de grond zakken. Ik kon wel huilen, wat deed dit pijn. Mijn kleine mannetje die gilde om zijn vader. Natuurlijk zegt hij wel vaker papa, maar nog nooit eerder had hij dit zo gericht tegen een persoon gezegd. 

Het maakt mij razend. In een boze opwelling wilde ik zijn vader een bericht sturen over al zijn tekortkomingen. Niet gedaan, want ik schiet er niks mee op. Maar ik zit met zoveel vragen. Waarom  zoekt hij geen contact met zijn zoon? Hoe kan hij het niet zien, van zijn zoon, zichzelf goed praten? Is hij ooit nog van plan om contact te zoeken? En zo ja wat gaat hij dan zeggen? 

Ik heb een paar weken geleden met veel pijn en moeite een einde gemaakt aan onze relatie. Het werkte niet meer tussen ons, toch had ik mijn twijfels of ik de juiste beslissing nam. Want diep in mijn hart wist ik al dat dit zou gebeuren. Zodra ik uit zijn leven zou gaan, zou zijn zoon ook uit zijn leven gaan. En wil ik daar indirect verantwoordelijk voor zijn? Ik wil mijn zoon, zijn vader niet afnemen. Maar als wij geen relatie hebben, zal hij geen initiatief nemen om zijn zoon te zien. Hij heeft totaal niet meer omgekeken naar zijn zoon, niet naar hem gevraagd of geprobeeerd hem te mogen bezoeken. Is hij het dan waard om vader te zijn? Ligt de keuze om vader te zijn alleen bij hem? Terwijl ik weet dat als we een relatie hebben, hij een leuke vader is voor zijn zoon. Als hij met onze samen was,  zag ik ze beide stralen. Ik weet 100% zeker dat hij van hem houdt, maar waarom doet hij dan niks? 

Heb ik de verkeerde keuze gemaakt, door te stoppen met onze relatie en heeft daardoor mijn zoon geen vader meer in zijn leven?