Snap
  • Mama
  • Gezond

Waarom ik stopte met borstvoeding

& een ode aan mijn kraamhulp, die ons zo fantastisch bij heeft gestaan tijdens de eerste week dat wij met zijn drietjes waren.

Ik wist totaal niet wat ik ervan moest verwachten. En ik vond het maar een rare gedachte;
Een vreemde in ons huis, die ons ging vertellen wat we moesten doen en hoe we het moesten doen.
Die, het huishouden zou gaan doen. (Ik word al vervelend als manlief de stofzuiger of wasmachine ook maar aanraakt).
Ja, ik vond het allemaal best spannend. Maar wat hebben we veel aan haar gehad.
En wat was ze een ontzettende lieverd!

Al bij het voorstellen toen ze op dag 1 binnenkwam was er meteen een klik.
Wat een leuk, vrolijk en positief mens. Hier kan ik wel mee dealen dacht ik meteen.
We gingen zitten en namen even wat dingetjes door. 
Wat me echt goed deed was haar opmerking: ''Ik wil dat we eerlijk tegen elkaar zijn.
Als ik iets doe of wil doen wat jullie niet leuk vinden, zeg het me dan.
Als ik iets zeg wat jullie niet leuk vinden, zeg het me dan ook.''
Gelukkig is dit niet nodig geweest. Had ik ook totaal niet verwacht!

En wat wat ze lief voor mij en zorgde ze goed voor Quentin! Ik kon het op dat moment zelf niet vanwege mijn knip.
Alles deed ze bij mij op de kamer, zodat ik, vanuit bed, toch mee kon genieten van alle momentjes.
Van het aankleden tot het in badje doen en het temperaturen, overal probeerde ze me bij te betrekken.
De eerste dagen stonden in het teken van het op gang brengen van de borstvoeding.
Wat heeft ze me daar ook fantastisch in ondersteund! Ik wilde ook echt dat het zou lukken,
en ze prees me iedere dag weer voor mijn doorzettingsvermogen.
Ik was doodmoe, had al dagen niet geslapen, en toch wilde ik die borstvoeding op gang hebben!
Het aanleggen ging heel moeizaam. Soms duurde het wel een half uur voordat Quentin goed hapte.
Dat huilen van dat kleintje, vreselijk. De tranen stonden mij ook vaak in mn ogen.
Ook omdat ik er vaak niet goed voor gaan zitten door de pijn down under. 
Iedere avond belde ze mij. En ik kon haar altijd appen, 24/7. Wat voelde dat als een geruststelling!

Op dag 3 lukte het dan eindelijk! Ze ging even naar beneden om koffie voor mij te halen en in één keer,
zonder eindeloos proberen, legde ik Quentin aan. En hij dronk. We hoorden hem goed slikken.
Toen ze weer boven kwam maakte ze bijna een vreugdedansje. Ik zie het nog voor me, geweldig.
En ik kreeg weer een complimentje van haar. Dat ze het zo goed van me vond dat ik door had gezet ondanks alles.
Hier deed ik het voor. Een tevreden baby'tje aan mijn borst. Wat een genot was dat om naar te kijken!
Helaas liep het einde van dag anders als ik had gehoopt. Dit hebben jullie in een eerdere blog kunnen lezen.
Ik moest naar het ziekenhuis op verdenking van een longembolie.
Gelukkig mocht Quentin met mij me, omdat ik borstvoeding gaf, en ik werd weer opgenomen op de kraamafdeling.
Dit deden ze omdat ze mij bloedverdunners toe moesten dienen, en de volgende dag er pas een scan gemaakt kon worden.
Ik appte nog met haar. Ze zei dat ze aan me dacht en dat ze hoopte dat ik morgen weer thuis was zodat ze weer voor ons kon zorgen. Dat ze dit echt ontzettend vervelend voor me vond en dat geen enkele mama dit mee zou moeten maken in haar kraamweek. Ik werd er verdrietig en blij van. Lief dat ze aan me dacht.

Ik werd de volgende dag opgehaald en naar de scan gereden.
Wat voelde ik me vreselijk. Ik had wederom de hele nacht niet geslapen omdat ik bang was dat mijn laatste uur geslagen was.
Mijn borsten deden ontzettend zeer en stonden op springen door de stuwing. 
Bij radiologie werd mij ook nog eens verteld dat ik de komende 24 uur geen borstvoeding zou mogen geven,
door de contrastvloeistof die ik ingespoten zou krijgen.
Daar kwamen de tranen weer. Wat werd ik daar verdrietig van. Eindelijk lukte het na 3 dagen proberen,
en dan zou ik het 24 uur niet mogen doen. Ik zat sowieso die dag in mn kraamtranendag dus het was echt feest.
Gelukkig kreeg ik de uitslag snel en was de scan goed. Ik mocht weer naar huis.
Ik moest om de 2 uur gaan kolven door de stuwing. En alles wat ik kolfde moest ik weggooien.
Dit voelde als zo'n verspilling, maar ik kon wel goed zien dat het goed op gang was!
Waar ik eerst met moeite een paar druppeltjes kolfde, kwamen nu de flesjes vol. 

De dag erna vol goede moed Quentin weer aanleggen. Maar we waren terug bij af.
Het ging weer net zoals de eerste 3 dagen, niet. Ondertussen was ik stiekem de moed op aan het geven.
Dit kwam mede doordat ik geen energie meer had, en de psychische nasleep van het longembolieverhaal.
Als je dan ook nog het gevoel hebt te falen als borstvoeding gevende moeder, en je nog steeds niet kan staan of zitten door de pijn daar beneden, dan zak je door de grond. Mijn kraamhulp kwam boven en zag mij in tranen.
''Je hebt mij gezegd dat ik eerlijk moest zijn. Ik wil eerlijk zijn. Ik wil je een vraag stellen en ik wil een eerlijk antwoord.''
Ze klom bij me op bed. (Mijn bed was echt onwijs verhoogd door de stelten, omdat mijn boxspring op zich al hoog is van zichzelf) ''Zeg het maar meisje'' zegt ze terwijl ze mijn rug streelt.
''Vind je mij een slechte moeder als ik stop met borstvoeding geven?'' en gelijk daarna barst ik weer in snikken uit.
''Lieverd, ik ben de laatste die jou een slechte moeder zal noemen. Wat je mee hebt gemaakt allemaal is niet niks.
Ik vind het al knap dat je het zolang geprobeerd hebt.'' Anderen zullen nu denken mens je hebt het maar 4 dagen geprobeerd. Maar de toestand waarin ik verkeerde voelde echt als 4 weken. ''Liefde komt niet uit een borst of uit een fles, maar uit je hart.''
voegde ze eraan toe. Die woorden heb ik echt opgeslagen en meegenomen, iedere keer wanneer ik me toch weer schuldig voelde dat ik gestopt was met de borstvoeding, dacht ik aan haar woorden.
Uiteindelijk is het een goede keuze geweest. Quentin werd rustiger, mama werd rustiger en kon zelfs een beetje slapen.
4 weken na mijn besluit heb ik me nog wel ingelezen over relactatie. Maar uiteindelijk toch besloten om het niet te doen.
Na de geruststelling van meerdere mensen om me heen dat ik het echt niet als falen moest zien, want ik had het toch geprobeerd! Nu heb ik er compleet vrede mee. Al vraag ik me soms stiekem toch wel af hoe het zou zijn geweest als ik toch had doorgezet. Maar ik kon gewoon echt niet meer. En Quentin leed daar uiteindelijk ook onder.
Dus het is goed zo.
Ja, het is echt goed zo.

Met mijn kraamhulp heb ik nog steeds bijna dagelijks contact. Ze is echt onderdeel van ons gezin geworden en gebleven.
We hebben echt ontzettend geboft met haar. Dus bij deze, nogmaals een dikke pluim voor jou!

8 jaar geleden

Bedankt voor je lieve en hartverwarmende reactie. Nu heb ik lichtelijk traantjes in mijn ogen.. :')

8 jaar geleden

Absoluut dat we nog steeds supermommy's zijn!!

8 jaar geleden

Ach, als ik dit lees staan de tranen in mijn ogen! Ik vind het zo hartverscheurend dat er mama's zijn die denken dat ze tekort schieten als de borstvoeding niet lukt. Het maakt je echt niet minder mama! Ik had het voorrecht dat hier alles goed ging, en ik nu al 15 mnd voed, maar soms voel ik me daar bijna schuldig over, gewoon omdat ik het andere mama's ook zo gun. Maar onthoud, het is fijn als het lukt, maar de liefde die je je kleintje geeft is uiteindelijk veel belangrijker dan wat voor melk je geeft :-)

8 jaar geleden

Ja inderdaad ik ben voor mijn gevoel niet meer in twee streid, dat scheelde veel! Bedankt voor je reactie terug.