Waarom ik anoniem schrijf

Hallo lieve moeders,

Vandaag na lang-lang-lang nadenken toch besloten te gaan bloggen. Kelly (MamavanQuentin) bedankt!
Bloggen/schrijven dat doe ik al jaren. Helaas heeft FB niet zoals hyves van vroeger een eigen blog stuk die je dan alleen voor vrienden kan zetten. Vandaar dat ik lange tijd niet meer echt heb geschreven. Nu door alles wat er speelt merk ik dat het vaak teveel word en dat ik dan toch echt wil bloggen/van me af wil schrijven. Door Kelly kwam ik mamaplaats tegen en heb hier zoveel leuke maar ook nare dingen gelezen. Maar wat me al direct op viel: Waar zijn de mamas (papas/andere familie leden ook goed!) die in een situatie als mij zitten? Ik kwam werkelijk maar 1(!!) korte blog tegen! Dit snap ik ook wel, het is niet niets en veel zijn bang om erover te praten... Wat als de "verkeerde" het leest? Toch MOET ik mijn ei kwijt... en vind ik ergens ook dat deze situatie waarin ikzelf zit (En geloof me met mij heel veel andere!!) meer aan het licht mag komen. Er rust nogal een taboe op!

Maar goed MamaMies wat is er dan zo anders? Wat is dan de situatie dat je persee anoniem wilt blijven?

*zucht* daar gaan we....
Ik heb 2 prachtige kinderen. Een mooie zoon (2010) en dochter (2014). Gezond en wel gelukkig!
Maar ze wonen niet bij ons.. (Ik typ vooral in ik vorm maar ik ben gewoon samen met hun papa!)
Ze wonen in een pleeggezin. Uithuis-geplaatst door de wel bekende jeugdzorg!

Ik vind dit heel lastig omdat ik het zelf altijd maar raar vind als iemand anoniem wilt blijven. Daarbij zou ik zo graag fotos van mijn mooie kindjes met jullie willen delen! Maar dit gaat niet..
De grootste reden dat ik anoniem blijf is omdat vooral hun mijn partner/hun papa en verdere familie het er heel moeilijk mee heeft en er niet zo graag over praat, laat staan met vreemde!

Op deze manier kan ik toch van me af schrijven en misschien... heel misschien blijken hier op mamaplaats dan toch veel mama's te zijn in dezelfde situatie die hopelijk door mijn blogs ook wat meer open durven te zijn!

Mijn blogs zullen dus altijd een "beetje anders" zijn.

Liefs, MamaMies