Waarom ga ik zo traag en jij zo snel?

Om twaalf uur savonds voel ik me moe. Heel moe. Dit is niks voor mij, maar ook ik raak uitgeput als ik de slaap nergens meer in kan halen. Dus vertrek ik richting bed, waar vriendlief en wonderzoontje al lekker liggen te slapen. Als ik na een half uurtje bijna in slaap val begint het. Een alarm van gehuil. Ik hoor de pijn van mijn zoontje gewoon in het alarm doorgalmen. Ok, kom maar bij mama. Het is al goed. Ik weet dat dit niet de laatste keer gaat worden, want dit is nu al een paar nachten zo. Overdag is hij een vrolijk, onderzoekend en actief mannetje. Snachts veranderd hij in een gekwelde baby, die door de steeds terugkerende pijn maar geen goede slaaphouding weet te vinden. Dus mag hij zolang hij die pijn heeft lekker bij papa en mama in bed slapen.

Gelukkig heeft hij er verder niet heel veel last van. De pijn komt van zijn doorkomende tandjes en komt met vlagen. Hij heeft er nu al bijna 3 helemaal door in 1 week tijd. Hij doet er gelukkig dus niet zo heel lang over, maar na een paar nachten niet echt slapen, begin ik het toch wel te merken.

Na weer een nacht van wakker liggen en mijn zoontje tussendoor troosten, zodat hij lekker verder slapen kan, besluit de kleine donder rond half negen om niet meer verder te willen slapen en te gaan spelen. Eerst zijn mijn haar en gezicht aan de beurt om onderzocht te worden. Vervolgens gaat hij op zoek naar de randen van ons bed. Dus tijd om op te staan. Luier verschonen, kleertjes aan, nog even wat drinken bij mama en dan mag hij even lekker spelen in zijn eigen bedje. Zo heb ik evende tijd om rustig wakker te worden. Ik leg hem in zijn bedje en breng hem wat speeltjes. Ik vertel hem dat ik ook even ga ontbijten en begin aan mijn eigen ochtendritueel.

Eenmaal beneden als ik mijn ontbijtje op heb en een bakje koffie wil drinken, probeer ik op een rijtje te zetten wat ik allemaal wil en moet doen vandaag. Maar het lukt niet. Ik ben nog zo moe dat ik mijn hersenen haast hoor kraken bij het denken. Tijd om een lijstje te maken. Als het lijstje klaar is zijn we alweer haast twee uur verder. Bijna tijd voor een boterhammetje voor ons mannetje. Ik wil nog even facebook en mamaplaats checken en dan ga ik zijn broodje klaarmaken. Ineens ben ik heel blij dat we een paar weken geleden een camera hebben aangeschaft om hem wat beter in de gaten te houden. Want vanuit mijn ooghoek zie ik ineens op het beeld dat mijn kleine held rechtop staat in zijn bedje, met zijn hand op de rand om zich vast te houden. Snel ren ik naar boven om hem veilig bij me te pakken. Die bodem moet nu dus echt omlaag.

Nadat hij zijn broodje en fruit heeft gehad en ik inmiddels mijn lunch ook al op heb, doe ik een tweede poging om een bakje koffie te doen. Het is al bijna twee uur en ik heb nog niks van mijn lijstje gedaan, dus probeer ik ondertussen wat adminstratie weg te werken. Ddit lukt echter niet. Ik ben behoorlijk geschrokken van zijn actie en mijn gedachten dwalen steeds af naar hoe snel ons kleine mannetje de laatste tijd gaat. In anderhalve maand tijd heeft hij goed leren kruipen, gaat van zithouding naar kruip positie, kan ineens staan, loopt vrolijk aan onze hand mee, heeft papa, mama en nee gezegd en ineens drie tandjes... Doordat mijn hersenen zo traag werken denk ik waarschijnlijk nog niet eens aan alle dingen die hij ineens kan. Maar de laatste paar dagen wanneer ik naar hem kijk als hij lekker ligt te slapen denk ik; jij bent geen baby meer...

Waarom ga jij zo snel en ik zo traag?