Waarom een ziekenhuisopname met je kindje zo fucked up is

Vorige week is mijn dochtertje (2) opgenomen vanwege een geplande operatie. Eerder hebben we ook een acute opname meegemaakt vanwege benauwdheid en na de geboorte van onze tweeling waren we 4 maanden in het ziekenhuis. Ondanks dat wij echt super goede ervaring hebben in het ziekenhuis en uitstekende begeleiding kregen is een ziekenhuisopname toch nooit leuk. En of je nou een geplande, acute, korte of lange ziekenhuisopname hebt meegemaakt, naast de reden waarom je er zit, zijn de volgende punten fucked up:

Je wordt zo even uit je dagelijkse leven gerukt

Of je een baan hebt of je fulltime met de kids bent. Dat dagelijkse ritme is ver te zoeken. Wanneer je werkt, voel je je vast nog verantwoordelijk voor het werk wat je laat liggen. Maar wanneer je kind in het ziekenhuis ligt, ligt daar ook je focus. Heb je net een fijn ritme opgebouwd en zijn de slaapjes van je kindje eindelijk op regelmatige tijdstippen, dan kun je die in het ziekenhuis ook wel vergeten. Want daar wordt je kindje gecontroleerd of moet ze medicijnen krijgen nèt op dat tijdstip dat ze lekker zou slapen.

Je wereld wordt zo klein

Wanneer je kindje opgenomen wordt verblijf je voornamelijk in een kamer. En tijdens de hele opnameduur zal deze kamer je vaste omgeving zijn. Wel zijn er vaak ouderruimtes aanwezig waar je je even terug kan trekken. Maar ook daar ben je maar heel even. De hele dag bestaat je omgeving uit de kamer, dokters en verpleegsters. Hoe aardig ze ook zijn, er is niets zo fijn als je eigen omgeving en mensen.

Je kunt amper slapen

In de meeste ziekenhuizen kun je bij je kindje op de kamer samen slapen. Ideaal en zo ontzettend fijn! Maar écht slapen lukt natuurlijk niet. Je hoort piepjes van de apparaten, 's nachts wordt er gecontroleerd en je kindje is natuurlijk ziek. Dit zorgt ervoor dat je 's nachts toch alert blijft. En geloof me pas na de opname, wanneer je weer thuis bent, voel je hoe moe je écht bent.

Je voelt je eenzaam

Ondanks alle steun van je vrienden en familie, je voelt je toch alleen in deze situatie. Want hoe leg je je vrienden en familie nou uit hoe je je écht voelt. Niemand weet hoe je je écht voelt en wat zo'n opname nou écht betekent. Want je hebt vast de vraag gekregen: "Wanneer mag hij naar huis?" En dat terwijl je zelf geen idee hebt wanneer je kindje naar huis mag en maar mag hopen dat hij snel naar huis mag. Soms frustrerend en voel je je alleen.

Zonder twijfel is een ziekenhuisopname van je kindje een zware periode. Zorg ervoor dat je allereerst goed  voor jezelf zorgt om goed voor je kind te kunnen zorgen.  Heb je zelf een ziekenhuisopname van je kind meegemaakt en hoe heb jij het ervaren? Laat het weten in de comments!