8 jaar geleden
Waar zijn ze nu weer gebleven?
Zwangerschapsdementie valt het nu niet meer te noemen. Waarom raak ik ze wel toch altijd nog kwijt?
Ik geef het op. Na een uur te hebben gezocht, plof ik op de bank en hoop dat mijn sleutels vanzelf naar mij toe komen kruipen.
"Waar heb ik hem voor het laatst gezien?" Die vraag kan ik me nu zo onderhand iedere dag wel drie keer stellen.
Mijn man wordt er zelfs niet eens meer boos om, maar op medeleven kan ik niet meer rekenen. Gisteren nog vond hij mijn badge voor het KDV onder mijn hoofdkussen. Het helpt natuurlijk ook niet dat mijn zoon diezelfde dag mijn pin-pas van het dressoir heeft getovert.
Ik probeer ook echt zorgvuldig om te gaan met mijn spullen. Zo heeft alles ook zijn eigen vaste plek. Alleen is die vaste plek voor mijn sleutel, de badge en mijn pin-pas wat flexibeler en met vaak onvindbaar als resultaat.
Nu is mijn sleutel weer aan de beurt en het hele huis en mijn tas heb ik in de tussentijd al drie keer ondersteboven gehaald. Met andere woorden, ik geef het op...
Totdat mijn zoon de hoek om komt lopen met mijn sleutel in zijn handen.