7 jaar geleden
Waar 'vrienden' in vreemden veranderen.
Goede en slechte tijden, waarin je echt je 'vrienden' leert kennen. En waar vrienden in 'vreemde' veranderen.
Augustus 2015 hadden wij een positieve test, ik ben weer zwanger!! Wij dragen dit geheim, de eerste 12 weken, met ons mee. Na de miskraam in mei zijn we veel voorzichtiger geworden met vertellen. Nu hebben we echt gewacht tot de 12 weken echo, en nadat deze goed was, besloten wij het mooie nieuws naar buiten te brengen op social media etc. Daarop volgde felicitaties van mensen waarvan we het niet verwacht hadden, maar ook berichten waarom sommige mensen dit op social media moesten lezen, en we het niet face to face verteld hadden? Uhm, dat is toch onze keuze geweest? We waren extra voorzichtig na de miskraam. En als we regelmatig contact hadden gehad, dan had je het vast wel te horen gekregen.
Tijdens de zwangerschap waren er maar een paar vrienden die echt interesse hadden, die wekelijks iets van zich lieten horen. Sommige hoorden we gewoon niks van, terwijl wij dachten dat deze juist dichtbij stonden.
De zwangerschap was zwaar, en ik was vooral beperkt in dingen ondernemen. Vanwege flinke bekkeninstabiliteit lag ik meer te rusten dan dat ik iets kon doen. Dat was het moment dat wij onze echt vrienden wel hebben leren kennen. Echte vrienden zijn er toch ook in slechte tijden?
Toen de bevalling, Levi was geboren en de felicitaties stroomde binnen. Ineens waren daar ook weer de vrienden die je tijdens de zwangerschap niet zag of hoorden. Maar degene waar we tijdens de zwangerschap niks van hoorden, wilden nu als eerste op bezoek komen. (Kan je rekenen? reken er dan maar niet op!) Eerst de familie en de vrienden die tijdens de zwangerschap wel dichtbij stonden, en dan pas de rest! Ze lieten al die tijd niets horen, waarom zouden wij dan nu staan springen om hun bezoek?
De geboortekaartjes de deur uit gedaan. We hebben aardig wat kaarten verstuurd, naar de mensen waarvan we hoopte dat zij Levi kwamen bewonderen. Helaas hebben 'vrienden' een geboortekaartje gekregen, en gewoon NIKS laten horen. Hoe dan? Zijn we dan zo blind geweest? Je kan toch op zijn minst een appje sturen, of een kaartje? Maar niks laten horen? Voor mij was het snel duidelijk, die mensen zijn voor mij exit! Weg van mijn fb, en weg uit mijn whatsapp. Van 'vriend' naar 'vreemden'.
Ook heb je mensen die je vriend zijn op fb om je in de gaten te houden. Alles willen volgen en dat weer kunnen gebruiken als gespreksstof in het dorp. Waar iedereen een foto van onze Levi had verwacht op fb, kwamen ze bedrogen uit. Wij houden Levi voor onszelf en delen hem niet online. Jammer joh, nu kan je mij ontvrienden! Het enige wat je zou kunnen zien is zijn achterhoofdje!
Omdat wij geen foto's online plaatsen wordt er zelfs gezegd dat Levi iets mankeert. Wat een giller toch?! Levi mankeert helemaal niks, is kerngezond, een ontzettende lachebek met mooie blauwe ogen, een heel egaal huidje, en een klein schattig wipneusje.
Ons leven is veranderd, wij hebben een kindje, en hebben daar rekening mee te houden. Het makkelijke leventje dat we hadden, bestaat nu uit plannen, plannen en nog eens plannen. De deur uitgaan bestaat nu uit tas inpakken voor Levi (lees: luiers, billendoekjes, extra setje kleding + romper, voedingen, fles, en ga zo maar door.) en planning zo maken dat we op tijd kunnen voeden, en hij op tijd kan slapen.
Mensen zonder kinderen hebben geen idee in wat voor wereld wij nu zitten. Zij denken dat het nog steeds is zoals voorheen. Hoe dan???? Ik snap echt wel dat als je geen kinderen hebt, je het niet echt voor kan stellen. Maar je kan op ze minst een beetje respect tonen voor de situatie en onze nieuwe lifestyle. Ook krijg ik het idee dat sommige mensen stikjaloers zijn!! Bah...
Hebben jullie deze dingen ook ervaren? Vrienden die geen vrienden bleken te zijn? Die niks van zich hebben laten horen op het moment dat je ze echt nodig had, of totaal niet met de nieuwe situatie kunnen dealen?
Chiara
Hoe rot het ook is, het is wel een (harde) manier om de mensen om je heen te waarderen die er wél voor je zijn.. Je kunt je soms zó ontzetten vergissen in mensen! Juist de mensen waarvan je het niet verwacht stellen je teleur en soms komt de positieve steun juist uit een totaal onverwachte hoek.. Dat laatste is juist wel weer mooi om mee te maken... Ikzelf heb een aantal jaren terug met Ischias (een soort hernia) 4 maanden platgelegen en uiteindelijk was er niemand die de moeite nam langs te komen en kreeg ik zelfs te klacht dat ik nooit meer meeging naar feestjes etc. Ook zou ik getuige zijn op de bruiloft van mijn toendertijd "beste vriendin", maar ook deze heeft dit afgezegd omdat ik nooit meer langskwam (ik lag letterlijk bij mijn ouders op de bank en naar de wc was al een hele onderneming).. Ook mijn toenmalige vriend kwam niet langs waardoor ik daar een punt achter gezet heb. Wel heb ik toen geleerd dat ik een hele fijne basis heb en dat zijn mijn ouders en zusje, deze hielpen me met alles en dat doen ze nog steeds! Mensen kunnen zowel tegenvallen als meevallen wanneer hun ware aard naar boven komt! In ieder geval gefeliciteerd met jullie kleine man! Dat is uiteindelijk nog belangrijker dan de rest :)
linda79
Hier heb ik dat ook meegemaakt. In november overleed mijn moeder echt enorm plotseling. Ik heb al mijn "vrienden" persoonlijk laten weten wat er was gebeurt. 1 "vriendin" sprong er direct uit. Zij heeft haar moeder een jaar eerder verloren en zij weet dus wat ik mee maak wat e allemaal op je af komt. Toen haar moeder overleed was ik vaak bij haar en belde haar elke dag. Ik vroeg vaak of ik haar kinderen moest opvangen zodat ij en haar man wat rust hadden samen. Echt ze vertelde hoe fijn dat het was dat ik er altijd voor haar was. Dat doe je als vriendin was mijn antwoord. En ik kom er ook ooit voor te staan en dan zou zij er ook voor mij zijn. Tja een jaar later overkwam t mij dus. Ze heeft 1 x gebeld en ze heeft t in dat gesprek alleen maar gehad over hoe moeilijk zij t had met het verlies van haar moeder. Over mij en mijn verdriet is niet gesproken. Daarna nooit mee iets van haar gehoord. Ze heeft me wel ooit eerder laten zitten, maar ik vind dat we allemaal een 2e kans verdienen. Echter heeft ze die gehad en er niks mee gedaan. Ik ben er dus klaar mee. Maar t doet wel pijn om je zo enorm te vergissen in iemand waarvan je denkt dat zij dichtbij je staat.
Anoniem
Echte vrienden heb je maar weinig, en dan nog is dat dun ijs. Geniet en leef je eigen leven, mensen die daar in mee willen blijven gaan hangen op de trein van je leven. En komt er een station waar ze willen af stappen. Laat doen, en laat gaan. Wel zeg ik blijf langzaam genoeg rijden dat er nieuwe mensen op kunnen springen. En Facebook? Wat is dat vaak een bron van ellende. Wijzelf hebben dit ook meegemaakt maar dan bij ziekte, 1 stel vrienden totaal onverwachts een ander stel dachten we dat dit ook het geval was. Die bleven weg en hoorde we niets van, afspraken werden vaag afgezegd. Wat bleek die hadden ook hun sores op dat moment en wilde ons niet lastig vallen ermee. De manier waarop was alleen onhandig, nu geen vuilste aan de lucht meer. Dus het wil ook niet altijd zeggen dat wij het goed zien en voelen ons snel benadeeld. Daarom zei ik rijd rustig door, gaan ze dan gaan ze, en rijden ze mee ook al is het hobbelig soms. Dat hoort erbij maar ga nooit door het stof voor zoiets of iemand.