"Waar laat je je dochter dan?"

Ik lees net een blog van een andere mama, die blijkbaar vragen krijgt waarom zij vier dagen werkt. Een leuke blog die bij mij meer losmaakt dan ik dacht. Ik geef een reactie maar bedenk me dat ik beter zelf even van me af kan schrijven. 

Al vanaf het moment dat ik zwanger ben, vragen mensen hoe ik de opvang ga regelen. Toch best gek, want waarom vragen wij (vrouwen met name) elkaar dat. Dat is toch aan de mama en papa zelf? Ik werk dus bij mensen thuis als gastouder. Heb geen gastouderopvang in mijn eigen huis. Dit heeft voor en nadelen. Ik vind het fijn dat ik de deur daar dichtdoe en thuis dan klaar ben met werken in plaats van alles opruimen en aan kant maken voor de volgende dag. En daarnaast werkt mijn man onregelmatig en dus ook met nachtdiensten, dus 4 kinderen onder de 4 rondlopen, huilen, spelen is niet handig. Daarnaast heb ik zo 1 gezin waar ik het draaiende houd en geniet ik oprecht van de kinderen daar.

Maar ik krijg dus steevast de vraag als ik aan het werk ben of als ik vertel dat ik als gastouder werk "Waar laat je je dochter dan?" Alsof ik haar achterlaat. Wij hebben geregeld dat papa 1 dag thuis is, mijn schoonzus komt een dagje bij ons thuis (indien nodig omdat met onregelmatige rooster ook vaak halve of geen dag nodig is op die dag) en 1 dag bij een heel fijn kdv. Prima geregeld al zeg ik het zelf. Beste van beide werelden. Maar dan hebben mensen het lef nog om te vragen "Maar neem je haar niet mee dan?" Alsof je dit aan een politieagent, verpleegster, leraar of accountant zou vragen. Nee dan kan je toch minder focussen. Daarnaast werk ik met 3 kinderen waaronder een baby. En is mijn dochter een handenbinder. Bij mijn vorige oppasgezin ging mijn bonusdochter weleens mee omdat we dan opeens een vrije of studiedag hadden dat ze er was. Dan merkte ik al, dat ze ondanks dat ze heel leuk samen kon spelen, beiden mij claimden. De een als 'mijn stiefmoeder' en de ander als 'mijn oppas'. En ik wilde beide partijen blij houden. De een omdat ze mee moest naar werk, maar de ander omdat ik er nu eenmaal voor haar was. Dus nee geen dag nagedacht om haar mee te nemen omdat het gewoon geen doen is. Als ik thuis werkte als gastouder is het heel anders. Maar dat is een totaal andere tak van gastouder zijn. Ik merk dat zodra deze vragen gesteld worden, ik twijfel aan mezelf en mezelf ook echt verdedig. Waarom moet ik dat voelen en ook doen. Het is bij tien andere beroepen toch ook niet logisch, dit is nu eenmaal mijn werk en mijn dochter is thuis of op het kdv. En daar doe ik haar niet tekort mee. Soms lieg ik zelfs en zeg ze is thuis bij haar papa, op de dag dat ze bij kdv is, omdat ik dan niet hoef te verdedigen, maar eigenlijk is dat slecht. 

Ik vraag me af of andere dames hier dit herkennen of niet. Of vinden dat ik het teveel aantrek. Ik vind vooral de toon waarop en hoe ze me aankijken. Zo van waarom neem je haar niet mee, ik zou het wel doen... Uiteraard ben ik het allerliefste thuis bij mijn dochter, maar haal ik zoveel voldoening uit mijn werk. Ook vaak de vraag 'Of ik dan niet liever thuis ben, want nu let ik op andermans kinderen terwijl er op mijn dochter gepast wordt." Ook dat snap ik niet. Nee dit is mijn werk, nog zo'n vraag die je toch nooit aan een cassiere of advocaat zou stellen. Natuurlijk ben ik graag thuis, maar ik geniet echt van mijn werk. Ben er even uit. En nee het is niet hetzelfde als thuis zijn. Daar ben ik eindverantwoordelijke en is er altijd werk in het huishouden. Bij mijn werk kan ik me volledig focussen op de kinderen. Als de kinderen slapen of spelen doe ik wel huishoudelijke dingen, maar alleen als dit uitkomt. Anders niet, terwijl thuis dit toch echt wel moet gebeuren. En met vragen ga ik naar de ouders en hoef ik bij ziekte, ongemakken of moeilijke fases het niet zelf uit te vogelen. Maar vraag ik de ouders wat zij willen wat ik doe. Dit zorgt ervoor dat ik het heel anders ervaar. En heel simpel, ik moet 2 dagen zeker werken. Dit is nu eenmaal nodig, maar ik vind het fijn om even Mezelf te zijn en niet alleen mama. Het kan een dag minder maar dan moet ik naar een ander gezin en dat wil ik niet. 

Ik, mijn man en ons dochtertje zijn drie blije mensen en daar gaat het toch om? Hebben jullie ook ooit zulke rare vragen gehad? Of is dat echt inherent aan mijn beroep als gastouder?