Waar is toch mijn lieve vrolijke meisje gebleven? #4

In mijn vorige blog was ik gebroken. Mijn meisje, mijn trots. Ze had het zo zwaar. Haar openheid bij de psycholoog had zijn weerslag en resulteerde in een paniekaanval van ongekende grootte.

De dinsdag daarop was het weer zover. Zwemles. Al anderhalf jaar zwemt ze iedere dinsdagmiddag. Ze vindt het heerlijk, maar door een gebrek aan rompspanning heeft ze er meer moeite mee dan andere kinderen. Ze is bang en onzeker. De fysiotherapeut helpt haar daarmee en langzaam zien we verbetering. Ze vindt haar evenwicht, kiepert niet meer onder water en krijgt er steeds meer plezier in.

Ze vliegt dan ook vrolijk het zwembad in, kleedt zich razendsnel om, nog net tijd voor een snelle kus en daar gaat ze. Vrolijk zwaait ze nog naar me terwijl ze achter de zwemjuf loopt richting het ondiepe waar de zwemles standaard start.

Voor mij en mijn jongste begint een uurtje in de verzengende, met chloordamp gevulde benauwdheid uitzitten. Beetje haken, kletsen met andere moeders, het aanhoren van hoe geweldig getalenteerd hun zwemwondertjes zijn. Ik heb me er maanden geleden al bij neergelegd dat het talent van mijn grote meid ergens anders ligt.

Half vijf. Druipend wandelen de zwemmertjes richting douche, voor mij het signaal om richting kleedkamer te gaan en klaar te staan met de handdoek.

Normaal gesproken is dochterlief een van de eersten die zich meldt om aan te kleden. Het een na het andere kindje komt tevoorschijn, maar niet mijn meisje. Ik voel dat er iets aan de hand is. Instrueer mijn jongste om in de kleedkamer te blijven en loop richting douche. Daar staat ze. Armen over elkaar. Voeten strak tegen elkaar. Wenkbrauwen bijna op haar wangen en haar kin op haar borst. Oh jee.

Een andere moeder probeert, goedbedoeld, dochterlief uit de douche te krijgen. Haar zoon staat er ook nog en maakt er een spelletje van. Het werkt averechts en tactisch probeer ik haar duidelijk te maken dat dit niet zo'n goed idee is. Dochterlief staat er wel maar is niet aanwezig. Ik probeer contact met haar te krijgen. Roep haar. Vraag of ze meekomt. Vraag haar wat er is. Geen reactie. Voorzichtig loop ik haar richting op. Lastig, met douches die aanstaan, maar langs de muur kom ik redelijk in de buurt. Ik probeer oogcontact te maken, maar ze ontwijkt me. Weer die grom. Er zit niets anders op.

Voorzichtig, om niet uit te glijden, stap ik, met kleren en al, bij haar onder de douche. Verbaasd gadegeslagen door andere moeders die hun kroost ondertussen klaar maken voor hun zwemles. Ik negeer ze. Terwijl het warme water van de douche door mijn trui en spijkerbroek trekt en mijn schoenen niet waterdicht blijken te zijn sla ik mijn armen om mijn meisje. Als een blok steen staat ze daar. Letterlijk strak van de spanning. 'Kom maar meisje, het is goed.' Als door een supermagneet aan de gladde vloer genageld zet ze zich schrap en gromt. Ik zorg dat ik haar goed klem heb, let natuurlijk wel op dat ik haar geen pijn doe en til haar op. Met bijna 30 kilo in een glad badpak en inmiddels zelf doorweekt is dat een uitdaging, maar het lukt me om haar veilig naar de kleedkamer te dragen. Nog steeds voelt ze als een blok beton.

Dan gaat het pas echt mis. Ik probeer haar af te drogen, maar als door de bliksem getroffen slaat ze opeens om. Het blok beton komt tot leven. Ze slaat. Ze schopt. Ze gilt. Ze gromt. Snel weet ik de handdoek om haar armen te slaan en dicht te trekken. Op deze manier heb ik meer grip en voorkom ik dat ze zichzelf pijn doet. Strak klem ik haar vast en weet haar op haar knieen te krijgen. Ik ga op mijn knieen achter haar zitten en klem haar tegen me aan. Fluister in haar oor of er een laatje open is. Geen reactie. Ze wurmt, wriemelt, vecht. Weer fluister ik. ' Kalmeer. Zullen we samen je ademhalingsoefening even doen? Als je rustig wordt mag je los.' Geen reactie. Ondertussen is mijn jongste op een bankje gaan zitten en vertelt wijs aan een andere moeder dat haar zus even een beetje boos is, maar dat mag want ze is verdrietig. 4 jaar en zo wijs.

De andere moeders druipen een voor een af. Ik voel de blikken, de verbazing, de nieuwsgierigheid. Het gaat ze niets aan en ik negeer ze. Een moeder blijft duidelijk treuzelen tot we alleen over zijn. ' Kan ik je helpen? Ik weet hoe het is..' Verbaasd kijk ik haar aan. De laatste waar ik het van had verwacht. Tranen in haar ogen en een blik vol begrip. Binnenmonds vloek ik. Ze snapt het echt. Het zal toch niet waar zijn dat zij hetzelfde heeft meegemaakt? Ik bedank haar vanuit de grond van mijn hart en ze begrijpt dat ze niks kan doen. Wenst me nog sterkte en vertrekt ook.

Ondertussen is dochterlief nog steeds niet moegestreden. Drijfnat en inmiddels koud van het op de grond zitten weet ze even uit mijn greep te ontsnappen. Ze vliegt richting deur. In haar paniek is ze er toe in staat in haar badpak naar buiten te rennen dus ik vlieg achter haar aan en weet haar net op tijd tegen te houden. Weer de handdoek om haar heen.

Of ze is moe, of de rust die nu in de kleedkamer heerst omdat we alleen zijn overgebleven maakt dat ze eindelijk kalmeert. Slap hangt ze tegen me aan. De tranen over haar wangen, de wanhoop in haar ogen. Ze kan niks meer zeggen. Rustig droog ik haar af en kleed haar aan. Hoewel ze dit allemaal prima zelf kan is dit nu de enige manier. Als een klein meisje laat ze het over zich heen komen. De schoenen stop ik in haar zwemtas, mijn jongste trekt zelf haar jas aan en pakt de zwemtas van de grond. ' Ikke draag tas wel mama, kan jij grote zus dragen.' Wat ben ik trots op haar. En wat maak ik me zorgen. Hoe werkt dit bij haar door? Mijn grote meid hangt als een grote baby in mijn armen als ik haar naar de auto draag. Laat zich achterin zetten en haar gordel om doen. Kruipt thuis onder een dekentje op de bank.

Twee dagen later is het weer tijd voor het bezoek aan de psycholoog. Via de mail heb ik haar op de hoogte gebracht over wat er deze week allemaal gebeurd is. Hoe zwaar mijn meisje het heeft. Zij pakt dit feilloos op en weer hebben we een heftige sessie. Psycholoog wil weten of dochterlief klaar is voor EMDR. Omzichtig probeert ze dochterlief aan de praat te krijgen over de oorzaak van alle problemen, maar ze trapt er niet in en ontwijkt haar vragen. Voor het eerst grijp ik in in de sessie en vertel dochterlief dat ze ook daar over mag praten. Dat dat de reden is dat we daar naar toe gaan. Ik noem de dader bij zijn naam. En dan praat ze. En praat. En vertelt. Meer dan ik wist. Ze was niet alleen getuige. Het is haar ook overkomen. Ze weet niet hoe ze er mee om moet gaan.

En weer breekt mijn hart. Onbewust had ik er rekening mee gehouden, maar ik had zo gehoopt dat het haar bespaard was gebleven en ze 'alleen maar' getuige was geweest.

Er is geen tijd en ruimte voor mijn verdriet, dat komt later. Psycholoog prijst dochterlief de hemel in voor haar openheid en legt haar EMDR uit. We gaan een opruimtornado houden, vind je dat goed? Dochterlief is enthousiast en ziet het helemaal zitten. Ter voorbereiding krijgen we een boek mee. Samen lezen we het door.

Morgen is het zover. De eerste EMDR sessie. Dochterlief kan niet wachten, ik lig wakker. Hoe zwaar gaat dit worden? Ik weet dat het de beste manier is, maar hoe diep moet ze nu weer gaan? Hoeveel pijn komt er weer naar boven? Overmorgen heb ik haar vrij gegeven. Geen school. Geen fysiotherapie. Een dagje uit, naar haar favoriete plekje.

Maar eerst terug naar die lelijke, boze plek met die verwoestende herinnering...