Waar doet ze het van?

Flair

Een tijdje geleden stond ik in de Flair. Ik was geïnterviewd voor een rubriek over inkomsten en uitgaven, “Waar doet ze het van?”. Ik ben eerst enthousiast, daarna wat aarzelender. Het gaat over geld, dat is niet mijn favoriete onderwerp. De reacties zijn wel enthousiast. Veel mensen hebben het gelezen en zeggen dat ze het leuk vonden. Het is gewoon mijn eigen gevoel dat me hier een beetje in de weg zit. Ik probeer dat gevoel om te buigen. Wie weet rolt er nog een keer iets uit. Je weet nooit. Dat denk ik allemaal en dan vergeet ik het. Totdat ik op een werkdag in mijn pauze op mijn telefoon kijk. Een beetje uitgeblust zink ik neer op de bank in de schoolbibliotheek. Gewoontegetrouw kijk ik op mijn telefoon of er nog nieuws is. De laatste tijd gebeurt er genoeg in de wereld en ik wil niet achter de feiten aanlopen. Wat het uitmaakt of ik het om twaalf uur of om vier uur hoor weet ik ook niet precies, maar ik blijf graag op de hoogte.

Bijstandsmoeder

Er is een berichtje van de journaliste die de rubriek in Flair heeft geschreven over mij. Ze vraagt of een collega van RTL nieuws mij mag interviewen, telefonisch. Hij is op zoek naar een Bijstandsmoeder. Ik vraag waar het over gaat, wat precies de insteek is. De aanleiding is het bericht dat steeds meer kinderen opgroeien in de Bijstand. O ja, dat hoorde ik vanmorgen op Radio Noord Holland. Ik stuur terug dat we niet voldoen aan het beeld dat opgeroepen wordt, dat ik niet zielig ga doen omdat ik weinig geld heb. Ik lijd meer onder de druk die uitgeoefend wordt. Onder de onzekerheid van de hele situatie. Onder de vraag: “Hoe nu verder?” Dat is de insteek benadrukt ze. Mooi zo.

Reacties

Als ik net thuis kom belt de journalist van RTL nieuws. Hij schrijft een artikel voor de website en wil me graag wat vragen stellen. Ik vertel dat mijn uitkering €914,50 is. Dat is niet veel, maar daarvan komen wij net wel of net niet rond. “Samengevat is het geen vetpot, maar is het financieel ook geen ramp om in de bijstand te zitten” zegt hij. Ik bevestig dit. “Binnen een uur staat het op de site!” vertelt hij me en ik hang op. Snel door met wat ik nog moet doen. Tussendoor vaak even kijken en ineens staat onze foto daar pontificaal op de site! Ik begin enthousiast te lezen, maar verslik me in mijn thee als ik het bedrag lees dat ik als uitkering zou krijgen. €1940! Doorgaan met ademhalen. Ik kan er wel om lachen. Wel stuur ik meteen een mailtje naar de journalist met de boodschap dat het bedrag echt niet klopt. Hij verontschuldigt zich dat hij het verkeerd verstaan heeft. Daar moet ik dan ook weer om lachen. Dat iemand werkelijk denkt dat je als bijstandsmoeder bijna tweeduizend euro in de maand krijgt en daar niet van rond kunt komen. Toen ik nog een betaalde baan had, kreeg ik zelfs minder. De reacties van lezers zijn niet mals. Ze hebben allemaal hun oordeel klaar. Dat ik me heel diep moet schamen. Dat het toch onzin is dat ik op dat moment even geen nieuwe schoenen kon kopen. Wat is er mis met tweedehands?Dat ik zelfs nog een baantje ernaast heb en toch uitkering krijg. Ik moest niet zo zeuren. Iedereen hapt op het foutieve bedrag.

Foutje bedankt!

In het begin lees ik de reacties nog wel vermakelijk. Een vriendin van me heeft het al voor me opgenomen zie ik. Zij legt uit dat het bedrag niet klopt, foutje van RTL. Kan gebeuren. En mijn baan is onbetaald. Ik zet er niet bij dat mensen eerst moeten lezen voordat ze iets op het net gooien, want dat onbetaald werken staat duidelijk in het artikel. Mensen lezen om te kunnen oordelen. Er is zelfs iemand die een Twitteraccount aanmaakt om mij een berichtje te kunnen sturen met de vraag waarom het zo moeilijk is om rond te komen van dit bedrag. Wat een eer dat mensen zoveel moeite doen. Als ze daar gelukkig van worden moeten ze dat vooral doen. Ik merk dat ik er makkelijk overheen stap. Dat vind ik best knap van mezelf. Meestal trek ik me elke nare opmerking erg aan. Ik zet er ook een reactie bij dat ik de reacties hilarisch vind. Dat het juiste bedrag €914 is en dat ik nergens in het artikel heb gelezen dat ik zielig ben. Ik like ook alle reacties, maakt niet uit wat er staat. Zolang het niet beledigend is, klik ik op vind ik leuk. Ik sta hier boven. Zodra ik merk dat sommige reacties toch binnen beginnen te komen, haak ik af. Deze reacties lezen voegt niks toe. Laat maar gaan.

Stille Armoede

Wat mij vooral erg overvalt zijn de lieve reacties die binnenkomen op Facebook. Het geeft me een ongemakkelijk gevoel als mensen aanbieden om ons cadeautjes te sturen voor Sinterklaas, nieuwe schoenen voor Dunya te kopen, of om een kerstpakketje te maken voor ons. Ontzettend lief natuurlijk, dat vind ik zeker en het ontroert me. Maar net als die keer dat ik een kerstpakket kreeg van de stichting Stille Armoede, voel ik me schuldig tegenover mensen die het echt moeilijk hebben. Ik bedankt iedereen vriendelijk. Sommige houden nog even vol. Dat ik wel moet durven aannemen. Ik leg uit dat ik dat zeker zou doen als het nodig was. Maar dat dit nu niet het geval is. Geef het liever aan iemand die niks heeft, die geen geld heeft om een leuke decembermaand te vieren. Ik verwijs mensen dan ook graag naar de Sinterklaasbank.

Link naar mijn blogs

Ik merk ook dat er meer reacties op mijn blogs komen. De link naar Mamaplaats staat in het artikel en daar ben ik ontzettend blij mee. Een paar dagen later komt er, wederom in mijn pauze, een lief mailtje van de redactie van Mamaplaats. Dat ze het geweldig vinden hoe ik het, ondanks de moeilijke situatie, toch zo goed doe met Dunya. Dat ik een supermoeder ben. Die komt ook binnen. Heel even lopen er tranen over mijn wangen. De afgelopen week was er één met veel wisselende emoties. Op een moment dat ik twijfel aan alles, zet zo’n boodschap me toch weer even op de rails. Dank je wel Mamaplaats!

Pauw

Ook word ik gebeld door het programma Pauw. Ze willen een item maken over Bijstandsmoeders. Ik benadruk dat ik het financieel wel red, maar vooral last heb van de druk. De redactrice vraagt me of ik mijn huis nog wel kan betalen en of het lukt om elke dag gezond te eten. Als ik dat allemaal bevestig, legt ze uit dat ze toch een andere invalshoek zoeken. Gelukkig zit ik niet in de schulden door de Bijstand, hoef ik niet te verhuizen en kan ik nog steeds elke dag warm eten. Mochten ze toch een andere invalshoek kiezen, dan belt ze me terug. Ook prima. Kom maar bij mij terug als je het wilt hebben over onbetaald werken bijvoorbeeld. Of over het nut van onderwijsassistenten. Of over het trieste gegeven dat er zo weinig geld is om kinderen op school de ondersteuning te geven die ze nodig hebben. Daar worden zoveel kinderen de dupe van, ook Dunya! Van twee kanten dus. Aan de ene kant omdat haar moeder zonder betaald werk zit en aan de andere kant omdat zij (en met haar vele anderen) op school ook heel goed de begeleiding van een onderwijsassistent kan gebruiken.

Onbetaalbaar

Wie weet wat dit artikel nog meer in gang zet op den duur. Ik krijg er weer wat meer vertrouwen in. De komende tijd ga ik nog even door op mijn huidige school. Onbetaald natuurlijk. De school had me graag in de formatie opgenomen, maar dat bleek niet haalbaar. Nu afwachten hoelang ik nog mag blijven en dit werk vrijwillig mag blijven doen. Maar dat kinderen dankzij mijn inzet vooruit gaan of meer plezier krijgen in leren, dat is natuurlijk ook onbetaalbaar!