Waar bleef die roze wolk?!

Ik wil dit vooral schrijven om de afgelopen maanden op papier te hebben voor mezelf. Maar ja waar begin je dan?

Ik denk dat ik maar begin bij het moment dat ik vorig jaar februari echt niet meer verder kon. Ik sliep al maanden slecht, had angst/stress dromen, begon om niets te schreeuwen tegen mijn zoontje van 2 en mijn partner, kon me nergens meer op concentreren. Kortom ik voelde me vreselijk. Ook op mn werk kon ik niet meer verder. Had het gevoel dat ik stil stond en veel meer in mn mars had dan wat ik deed. Ik besloot me ziek te melden. Ik trok het gewoon niet meer en had even tijd nodig om rust te vinden.

Voor mijn ziekmelding liep ik al een paar sessies bij de psycholoog. Zij gaf aan dat ze het niet gek vond dat ik me uiteindelijk had ziek gemeld. Ze had de burn-out klachten allang herkend en probeerde met mij al te achterhalen waar het vandaan kwam. Ze mogen het natuurlijk niet aanmoedigen om je ziek te melden, maar ze vond het heel goed dat ik het gedaan had. Pffff daar zit je dan op je 31ste met een burn-out. Daar zat ik dus echt niet op te wachten.

Ik had besloten dat ik zo snel mogelijk een bedrijfsarts wilde zien om het te hebben over reïntegratie. Thuis blijven vond ik geen optie. Dus ik kwam een maand na mijn ziekmelding bij de bedrijfsarts terecht. Hele fijne vrouw en ze begreep meteen wat er aan de hand was. Haar advies? Voorlopig thuis blijven en aan mezelf blijven werken samen met de psycholoog. Ja dit was dus precies wat ik niet wilde. Ik sloeg haar advies dan dus ook in de wind, want ik kreeg een hele leuke kans aan geboden om weer als geschiedenisdocent voor de klas te staan. Dit was wat ik wilde doen! Ik besloot er voor te gaan, tegen het advies van de arts en mijn werkcoach in te gaan.

In april begon ik dan aan mijn nieuwe baan. Tuurlijk voelde ik me nog steeds klote en was echte nog lang niet mezelf, maar ja dit was de kans waar ik heel lang op gewacht had en ik kon eindelijk laten zien wat ik waard was. Natuurlijk heb ik tegen de school niets gezegd over mij  burn-out, ik wilde niet dat ze me anders zouden behandelen of erger niet aan zouden nemen. Daarnaast verving ik iemand die thuis zat met een burn-out. Hoe ironisch....... Nou dit alles bij elkaar was echt wel de domste beslissing die ik ooit kon maken. Daar boven op kwam ik er in mei achter zwanger te zijn van ons 2e kindje.

Ons 2e kindje was absoluut gepland. Ik had dan ook het idee dat een zwangerschap mij misschien wel kon helpen met mijn burn-out. Ik heb me namelijk nog nooit zo relaxed gevoelt als tijdens mijn 1ste zwangerschap. Ik hoopte dat het relaxte gevoel terug zou komen in deze zwangerschap. Daarnaast hadden we nu alles op orde en zou deze zwangerschap veel beter moeten worden dan de eerste. 

Bij de eerste woonden we tijdelijk bij mijn schoonouders, omdat ons huis gebouwd werd. Toen ik 6 maanden zwanger was zijn we verhuisd. Het is een nieuwbouwwijk en het nadeel was dat er toen nog geen ov was. Hierdoor was ik tijdens mijn verlof, dat in december viel, best eenzaam, want ik kon geen kant op. 

Maar goed deze tweede zwangerschap moest beter worden. We hoefde niet te verhuizen, er was ov in de wijk, we hadden ons eigen huisje en het leek me geweldig om een broertje of zusje te kunnen geven aan mijn zoontje. Behalve mijn burn-out leek niets me in de weg te staan van een mooie zwangerschap. Kom maar op met die roze wolk dacht ik. Maar niets bleek minder waar..........