Vrouwelijke ongemakken

Al een aantal maanden zijn we verhuisd, maar vanavond merkte ik dat er toch iets is wat ik nog niet ben tegen gekomen in al die dozen. Een kruik. Een warme kruik, die ik tegen mijn buik en rug kan leggen en diep onder de dekens kan kruipen. Nadat ik mezelf heb volgestouwd met suiker, héél veel suiker. Ja het is "die tijd van de maand".

Al knikkebollend zat ik op de bank en werd door mijn man naar bed doorverwezen. Ik merkte dat ik All Bundy style met mijn hand op mijn buik de pijn probeerde te verlichten in mijn slaap. Maar mijn man heeft gelijk. Slaap is de enige remedie. Ik ga naar bed.

In bed scroll ik nog even snel over Facebook en zie een grappige post op froot.nl

Het zijn illustraties van Line Severinsen die de dagelijkse struggels illustreert als je hoogzwanger bent. Ik vind sommige sterker dan andere. Maar zeer hilarisch omdat ze juist zo herkenbaar zijn. 

De happytrail, die onder invloed van je hormonen iets te happy groeit. Je wil er niet met je scheermes in de buurt komen, want dan is het wellicht een blijvend probleem, ook na je bevalling. Maar ja, je moet wel elke zoveel weken je buik showen bij de verloskundige (alsof die daar iets om geven), dus een enkele aai over de buik met het scheermes is voorgekomen ja. Voor alle mama's to be: na je bevalling is je buik weer een haarvrije zone. 

Als je net als ik, normaal gesproken al motorisch niet zo vaardig bent, zullen je hormonen je hier niet bij helpen. Als ik een zwangere vrouw in de aanslag zie om te bukken snel ik erop af. Laat mij maar: I know the struggle. 

Eerlijk? This is me! En niet alleen als ik zwanger ben. Ik ben een sucker voor bevallingsverhalen.  Ook voordat ik zwanger was. Maar nu ik zelf ben bevallen gaat de kraan nog sneller open. Dus blijf ze posten dames: ik huil bij alle verhalen. Dan weten jullie dat.

Ik was midden in de winter hoog zwanger en had gehoopt dat dit me bespaard zou blijven, maar helaas. Mijn handen zwollen op en mijn pantoffels waren mijn beste vrienden. Op een avond stond ik te douchen en keek naar beneden. Oprecht vroeg ik me af of mijn kuiten altijd al zo dik waren. Na mijn bevalling kon ik aan de kraamverzorgster deze anekdote vertellen en opgelucht eindigen met de woorden; "nu weet ik dat mij kuiten inderdaad niet zo dik zijn". Pfieuw! Opluchting. 

Zijn deze tekeningen voor jullie ook zo herkenbaar? En heb je nog meer hilarische zwangerschaps taferelen die jullie graag willen delen?