8 jaar geleden
Vrouw vs man; de griep, een bekend verhaal
De mannengriep. Heeft geen verdere uitleg nodig. Maar het frustreert wel.
Afgelopen week hadden wij vistite van meneer/mevrouw Griep. Zoals zovelen. Het leek wel Sinterklaas, maar dan de minder fijne kant.
Afijn, dankzij een scherpe dokter die mijn ontstoken oog opmerkte kreeg ik een kuurtje antibiotica en dezelfde dag knapte ik alweer op. Ook Sara lijkt weer wat op te krabbelen. Nu is Iris ook flink verkouden, maar dat weerhoudt haar er niet van om te blijven lachen. Zelfs in haar slaap.
Maar dan... De titel van dit blog vermoedde het al denk ik. Afgelopen donderdag stond midden op de dag zo uit het niets Jurre ineens in huis. Het enige dat hij kon doen was zich vasthouden aan het aanrecht en mompelen dat hij naar bed ging. Ach gos, de arme man. Ook de griep. Hoe sneu... Ondertussen denderde het huishouden onverminderd voort en ging ik verder met het entertainen van Sara en Iris. Later sprong het ineens in mijn hoofd; de verschillen in ziek zijn. Iedereen kent die zo langzamerhand; mannen gaan ongeveer half dood en vrouwen blijven door buffelen. Ook als ze 40 graden koorts hebben. Maar voor jullie beeldvorming een overzicht van de verschillen tussen Jurre en mij;
# Ik: 's Ochtends rond een uur of 7 met een bonkend hoofd de hond uitlaten die het ook nog eens een keer op de eenden heeft voorzien.
Jurre: Hij kreunt, steunt en zucht
# Ik: Na de ochtendwandeling Sara en uit bed halen en beiden voorzien van ontbijt. Tijdens het voeden van Iris kan ik even snel koppen screenen op Nu.nl.
Jurre: Hij kreunt, steunt, en zucht
# Ik: Was in de wasmachine, andere was uit de droger, was vouwen en als ik zin heb opruimen. Maar meestal houdt het op na het vouwen en heb ik overal kleine bergjes was liggen. Waar ik vervolgens wel weer heel handig schone kleren uit kan halen. Kasten zijn zo overgewaardeerd...
Jurre: Hij kreunt, steunt en zucht
# Ik: Alweer lunchtijd en in stilte bid ik dat ineens hoogbejaard ben en legitiem een dutje kan doen na de lunch. Gewoon even een powernap. Maar helaas wordt er voor mijn ogen een gekookt ei uitgesmeerd op de tv, besluit Iris dat het absoluut geen bedtijd is voor een dutje (why??) en heeft Boef snode plannen om de postbode in zijn kuit te bijten.
Jurre: Hij kreunt, steunt en zucht
# Ik: Het hele circus klaarmaken voor een rondje dorp: Sara achterna rennen met sokken, jas en sjaal, Iris een jas aan en in de mei tai knopen, Boef aanlijnen en zorgen dat ik mijn portemonnee niet vergeet. Zo harmonieus als het doorgaans is, zo hels is het vandaag; Sara wil lopen. Sara wil lopen. Sara wil lopen. Sara wil lopen. Zeg dat honderd keer in je hoofd met een zeurderig peutergeluid erbij. Iris is zo aan het wurmen dat ik mijn evenwicht maar moeilijk kan bewaren en Boef besluit na de eendentraining van vanochtend dat hij ook best een gans en een paar zwanen aan kan.
Jurre: Hij kreunt, steunt en zucht
# Ik: etenstijd. Iris een groentehapje, Sara een bord pasta. Ik hoef even niets, dat is het voordeel van ziek zijn. Dit was achteraf gezien het meest rustgevende van de dag; Iris zien genieten van bruine bonen met appel en Sara die als een bootwerker de pasta naar binnen schuift om het vervolgens heel lief met Boef te delen.
Jurre: Hij kreunt, steunt en zucht
# Ik: Na het eten nog even spelen en stoeien met Sara en Iris en dan is het (thankgod) bedtijd voor de dames. Ze liggen (en slapen!) en ik kan met de voetjes omhoog met koffie, paracetamol, Hot Coldrex en de afstandsbediening. Ik voorzie een avondje Netflix, heb nog een paar mooie dingen op mijn lijst staan. En dan kan ik zo rond een uur of 10 lekker met een boek in bed liggen. Waarschijnlijk wel pas nadat ik het bed heb verschoond.
Al kreunend, steunend en zuchtend hijst Jurre zich uit bed en stapt onder de douche. Om vervolgens richting de bank te schuifelen met een dekentje. Al kreunend, steunend en zuchtend laat hij zich vallen. Omdat ik toch een beetje vriendelijk wil zijn vraag ik hoe hij zich voelt. Zachtjes fluistert hij dat hij zich zoooooo ellendig voelt. Of ik misschien even dit-en-dit-en-dat voor hem wil pakken. Ach welja, nu ik kan zitten komt kind nummer 3 om de hoek... Maar oke, ik heb 3 jaar geleden 'ja' gezegd, in voor- en tegenspoed. Het bedankje komt volgende week wel. Ik verzin wel iets passends.
Anoniem
Grapje zeker.... Hahahaha! Niks zielig aan die vent ;-)
rebo1982
Arme Jurre, wat een ellendige dag heeft hij gehad zeg! Ik hoop dat hij zich inmiddels beter voelt ;D
Kirstenimolnen
Mannen hebben het maar zwaar, ;-)
Anoniem
Hahaha, zó herkenbaar!!